zondag 16 december 2012

Christmas and a cat

Tsjonge, jonge, als ik dit schrijf is (lijkt) het nog maar zo kort geleden dat 2012 begon, en dan, hup, is het alweer Kerst. Jullie zijn allemaal druk met de organisatie van het kerstfeest; in mijn belevenis was dat altijd het mooiste feest van het schooljaar. Sinterklaas had nog maar amper de hielen gelicht of ik hing al aan de balken van mijn lokaal kerststerren op te hangen, de mooiste kersttekeningen aan de wanden te plakken, de kerstboom neer te zetten en vol te laten hangen met de meest exotische kerstversiering, meegenomen door de kinderen (het enige wat ik als eerste deed: lampjes erin, piek d’r op). Liedjes zingen voor de kerstviering, cd’s van thuis op… Knus en kneuterig. Top! En vooral de kerstviering: met z’n honderden in het kerkgebouw, al die kinderstemmen die zongen, al die kinderen in de mooiste kleren speciaal voor die feestavond… Ik kan je zeggen: dit feest kun je ècht missen als je geen eigen klas meer hebt…. En als het op school dan voorbij was, de kerstboom meegenomen door één van de leerlingen, alles opgeruimd, de lichtjes weer in de doos voor volgend jaar… dan kwam de kater. Want: het kerstfeest thuis kon daar nooit meer tegen op….
Dit jaar geen kater, maar een poes. Een echte. Een èchte Siamees! Nog maar tien weken oud, en het beestje houdt de hele familie al flink bezig. Het dier moet namelijk nog leren te doen wat mensen willen, en vooral niet te doen wat verboden is. En hoe kom je dat nu te weten als poes? Allereerst doe je continue wat door OLH en mensen verboden is. En weer… En nog es… En opnieuw. Want: als zij op de stoffen bank gaan zitten, waarom jij dan niet? Als zij eens door
de kamer rennen, waarom jij dan niet? Als zij elke avond aan de gordijnen trekken, waarin mag jij er dan niet aan zitten? Bovendien: er is zoveel te zien wat jij nog niet kent en dat betekent toch dat je je neus overal in kan steken? En zo’n kerstboom: ’t is toch leuk om uit te testen wat er gebeurt als jij voorzichtig tegen zo’n glimding aantikt? En of je nu Wifi roept, of kssst… opvoeden is al lastig, maar helemaal bij zo’n Siamees. Zou mijn moeder vroeger met mij ook zoveel moeite hebben gehad? Nu meende ik stellig dat wij een Siamese poes hadden gekocht… (ja, ik weet wel wat jullie nu direct denken, en nee, het is geen kater, zoveel weet ik er op mijn 55ste echt wel van). ‘k Heb al weer een hele week de tijd gehad (als ik thuis was) om het dier te volgen. Meende ik vandaag toch dat het ook wel een jonge hond kon zijn. Kijk, om te zorgen dat Wifi niet de héééle tijd in de gordijnen oefent, houden wij haar massaal bezig met gehaakte touwtjes, nepmuizen en propjes papier. Tot mijn grote verbazing kan dit beestje al apporteren, of er zit eekhoornbloed in. Er wordt na speeltijd van alles en nog wat meegenomen naar het slaaphok. In de bek, ja. Alsof het een getrainde hond is. Nog maar één week in huis. Wat moet dat worden als ze in gewicht verdubbeld is? Als je toevallig nog ergens wat oude gordijnen hebt liggen….?

zondag 9 december 2012

Observatorium uitgebreid

Enige weken geleden heb ik jullie er al over verteld: mijn observatorium zou worden uitgebreid. Een Siamees poesje is daarvoor aangekocht. Speciaal dit ras, want je begrijpt: soort zoekt soort, en bij mij past een eigenwijze Siamees. De uitbreiding was om meerdere redenen noodzakelijk. Allereerst bovengenoemde. Immers: bij langdurige observatie gaat om begrip (niet om het oordeel) en dan is het wel fijn dat je wat gelijksoortig bent; je kunt elkaar zogezegd beter ‘aanvoelen’
Maar: er was een tweede reden: één van de hamsters heeft enige tijd geleden het tijdelijke met het eeuwige verwisseld en daardoor ontstond er vraag naar opvulling van de lege plek (het zogenaamde ‘lege-nest-syndroom’). Met de aankoop van de Siamees kon weliswaar niet hetzelfde nest worden gevuld (qua omvang is een hamster tenslotte wel wat kleiner dan een Siamees-in-de-groei), zodat behalve de kosten van aanschaf van poes ook geïnvesteerd moest worden in kattenbak, kattenmand, kattenbakvulling, kattenvoer, kattenkrabpaal, kattenspeeltjes en kattenknuffels. Hieruit blijkt dat er een forse investering is gemoeid met mijn observatorium. Je moet er wat voor over hebben. Wat ik mij tevoren niet zo gerealiseerd had is dat de aanschaf van een Siamees een onvoorstelbare bemoeizucht in huize Sybesma tot gevolg zou hebben. Want: niet alleen de aanschaf van bovengenoemde zaken riep een oordeel van alle homo-sapiënsachtigen op (kleur, maat, plek in woning, huisnummer ja/nee, etc. etc). Vooral de naamgeving werd een gebed zonder einde.
Hebben jullie wel eens met vier man/vrouw geprobeerd een naam te verzinnen voor een vanwege professie aangeschafte poes? Even los van de vraag of men tijdens de naamgevingssessie lang genoeg geconcentreerd kon blijven (een poes leidt af): het bedenken van een naam is onderwerp van observatie op zich. Kijk: thuis hebben wij een Sytse en een Hylke. Je zou dus kunnen denken aan een Friese meisjesnaam. Meerderheid niet te vinden. Vervolgens kom je dan in de sfeer van ‘oma Tut’ en ‘mevrouw de Beuk’. Afgewezen. Het ‘namenboek der Nederlandse maagden’ geeft ook niet een wenselijke oplossing. Politiek getinte namen dan? Zelf vind ik politiek tenslotte erg interessant: ‘Jet’ zou kunnen (van Jet Bussemaker; hoe kunnen ze iemand met zo’n naam tot minister van onderwijs bombarderen, hoewel... op het minister van onderwijs kun je iedere kwakzalver neerzetten); ‘mevr Thieme’ van de Partij van de Dieren, ook een optie (maar dat is weer geen katje om zonder handschoenen aan te pakken); of ‘Hachchi’, van D’66, hoewel, dat geeft natuurlijk weer gedoe bij Hardenbergse PVV’ers. Laat maar. Een drama is het geweest, die naamsessie. Maar: we zijn er uit! En: het lag zo voor de hand... Hoe blind kun je zijn... Onze poes heet vanaf gisteren: Wifi! Ja, ja, oefen maar eens even, laat de naam maar eens over je tong rollen... We zijn het er allemaal over eens bij ons thuis (een zeldzaam fenomeen). We kunnen het ook allemaal met reden onderbouwen. Allereerst: het is natuurlijk een poes, een vrouwtjeskater zogezegd, een wijfje. Daarnaast kom ze te wonen in een huis waar de wifi-afhankelijkheid in enkele jaren exorbitant is toegenomen. Vrouw des huizes, beide kinderen des huizes, man in huis: allemaal zijn zij omgeven met wifi-ontvangende apparaten: computers en internetverstrekkende apparatuur, tablets en mp-3spelers en videospelers en telefoons... Gek word je er van, en dan kun je ook maar beter een bestraalde kat worden toch? Ze krijgt toch binnenkort een zender om de nek.... Doe maar in één keer een wifi-extender, heb ik ook internet achterin de tuin. Dit hele verhaal... en nog geen minuut observatietijd verslagen... Volgende week: mijn eerste objectieve Siamezen-observatie. Dat beloof ik!

zondag 2 december 2012

Wintertime

Het is het weekend voor het avondje van de goed heilig man. Even heb ik zitten denken: dat stukje van mij dat moet eigenlijk in de vorm van een sinterklaasgedicht, dat ben ik eigenlijk aan mijn stand verplicht. Maar helaas, ik kan de moed niet opbrengen. De moed niet opbrengen? Nee, want ik heb me daar toch een weekend achter de rug... Jullie weten, ik zonder me altijd graag wat af. Liefst ben ik wat stilletjes, bemoei me nergens mee, vind nergens wat van, zo’n type van: geef hem een iPod en je hoort ‘em niet... Had ik in het weekend nu maar een ipod gehad, dan had je nu van mij een Sinterklaasgedicht gehad dat er niet om loog. Nee, mijn weekend is in een vloek en een zucht vervlogen, en ik ben slechts als moede hinde bankwaarts getogen om, met de oogleden op de schouders gedrapeerd, en de benen op een laag tafeltje-met-kussen, nog dit episteltje voor jullie te schrijven.
Mijn vrouw heeft een hobby. Voordat je daar nu verkeerd over gaat denken: een hele nette hobby. Regelmatig is zij voor die hobby op zolder te vinden, trekt divers publiek, en bij gelegenheid verkeert zij in het vroeger door mij met zweet gebouwde tuinhuis, om daar haar hobby verder te beoefenen. Zij trekt met haar hobby allerlei publiek naar zich toe. Van heinde en ver komen zij tegen betaling genieten van de hobby. Op bepaalde momenten adverteert zij in de directe omgeving van ons woonhuis, en ook op internet, en etaleert daarbij de door haar geleverde producten. Ook verkoop is daarbij een vast onderdeel van het programma. Dit weekend was er weer zo een. Al vanaf donderdagavond ging de directe omgeving van mijn woonhuis er uit zien als een in opbouw zijnde camping, met van overal aangesleept meubilair. Vreemde vrouwen verkeerden al vanaf vrijdag in mijn tuin, en sleepten daar allerhande goederen naar toe. Inmiddels had ik doorgekregen dat de
kans redelijk groot was dat elke Hardenbergse (dat zijn die van het vrouwelijke soort) bericht van toestemming had ontvangen om op de zaterdag mijn tuin te betreden. Mijn (!) tuin.... En dat er ook van her en der uit den lande vrouwvolk het Hardenbergse lustoord aan zou doen: mijn (!) tuin.... Zaterdag: de dag des oordeels. Waar ik normaal op deze ochtend nog even met de ogen kan knipperen, voordat ik een mijner zonen naar het voetbal moet begeleiden... Deze ochtend werden, al om des ochtends zeven uur, met groots geweld de gordijnen acuut opengetrokken. Aaaaiiikkk. Weg is de privacy. Weg is het gevoel van ‘ mijn tuin’! Het gevoel van de plek van de plek waar ik mij met mijn emoties terug kan trekken. Deze zaterdag was er geen terugtrek plaats voor mij in mijn eigen herberg of lustoord. Vrouwvolk alom.... Af en toe een man die vrouw begeleidend (in tijd beperkend) langs bracht en weer meenam. Maar ik... Voor mij geen plaats om te rusten.... Ik vatte dus het plan om mij onledig te gaan houden met de installatie van Windows 8 op mijn laptop. Ja, wat moet een man anders doen als zijn tuin belegerd wordt door de vrouwen van Hardenberg? Ik hoor je denken: waarom de ene ramp zich zien voltrekken en dan aan een andere beginnen? Waarom niet de eerste ramp voorkomen, om te zorgen dat de tweede niet plaats vindt? Wel, gewoon: als ik moet kiezen tussen mijn tuin en mijn vrouw, dan kies ik toch voor iets leuks op de computer? Je kent me toch? Ondanks de bijzonder goed geslaagde tuinfair, en de dankzij mijn niet-aflatende concentratie geslaagde installatie van Windows 8, heeft de productie van dit stukje me toch nog wat extra tijd gekost... Maar: het is gelukt, met de nieuwste versie van Word: Word 2013. En zo kan ik weer met een vrolijk gezicht beginnen aan de nieuwe week: werk zat, en dan ook nog Sinterklaas! In eigen tuin....

zondag 25 november 2012

Sinterwijs

Wel verdraaid, zo sprak de Sint na zijn zondagmiddagslaapje: zo is het weekend en zo kan de mijter weer van het knaapje. De mijter op de kop en de boer weer op. Rust is er amper nog bij, zelden heb je echt even vrij. Nou ook weer, kijk eens naar het programma van de week: je wordt alleen van de gedachte al bleek….
Van maandag tot en met vrijdag die drukke drommels voor je neus, zelfs tussen de middag geen tijd voor een napje, ’t is heus. Gooien ze er ook nog een hele studiedag midden tussendoor, alsof ik nog niet wies genog ben, krie’je ook nog dat gestoor. Marsepein bakken, speculaas mengen, pepernoten tellen, dat heeft allemaal helemaal niets met CITO te stellen; daar doen we in het onderwijs dus maar niet meer aan, want met zulke kolder wil geen minister verder gaan. Leren zullen ze, op niveau en zonder geduld! De staf raakt er nog extra van gekruld… Toch hoop ik dat ze daar voor de klas nooit vergeten dat een miníster wel en Sint en Zwarte Pieten nooit raken versleten. Daarom kun je ook in deze donk’re dagen best wat tijd besteden aan alle sint-pret, daar hebben kinderen echt nooit onder geleden. Dus: geef die minister van het onderwies maar een mooi sinterklaaszakkie, dan stop ik er, as ik thuus ben, in spanje wel in ’t bakkie. Groet’n van de Sint en zien Z.P.’s

zondag 18 november 2012

Druk of doende?

Omdat ik nog steeds de nieuwe familiepoes nog niet heb kunnen verwelkomen (daarvoor moet eerst de uitset nog worden aangeschaft), dacht ik: laat ik eens een serieus onderwerp kiezen. ADHD: er wordt al genoeg gekheid over gemaakt, dan wel zitten deze kinderen in het hoekje waar de pedagogische klappen vallen. Maar waarom John F. Kennedy, Elvis Presley,, Katje Schuurman en Adriaan van Dis i dat hoekje laten staan? Ja, dat waren allemaal ADHD-ers…. De standaardblik op een ADHD-er is zielig. We zijn er zelfs aan gewend dat deze kinderen aan de medicatie moeten; Ritalin is een veel voorgeschreven middel, daar worden ze rustig van…. Maar waarom zou het goed voor een kind zijn om verdovende middelen te krijgen? Waarom zou je dat eigenlijk gewoon moeten vinden? Omdat een ADHD-er wordt gezien als iemand met een stoornis, dat kan niet anders. Zo’n kind is snel afgeleid, is impulsief en ongestructureerd, ongeduldig, een dagdromer, heeft moeite met het opvolgen van instructies, doet voor hij denkt en heeft een (zeer) korte aandachtsboog. Dat is allemaal alleen maar heel lastig (niet alleen op school, maar vooral ook thuis). Vandaar de pil.
Ik noemde hierboven al enkele grote namen (en er zijn er nog veel meer). Het is dus net maar net, hoe er naar je gekeken is. Misschien hebben zij vroeger ook wel een pilletje gehad, of hadden zij mensen om zich heen die erg veel geduld hadden. In elk geval: carrière hebben ze gemaakt! Stel je nu eens voor dat ADHD als een gift was beschouwd. Als iemand zou hebben geobserveerd en tot de volgende conclusies was gekomen: deze leerling is waakzaam, bij tijden hypergeconcentreerd, flexibel, resultaatgericht, onafhankelijk, altijd in voor nieuwe invallen, oplossingsgericht, een out-of-the-box-denker, bereid risico’s te nemen en onmiddellijk in actie te komen. Dat klinkt dan allemaal erg positief, toch? Zo zijn Jochem Myjer en Michael Phelps (de zwemmer) dan toch maar een heel eind gekomen (dankzij hun ADHD); en Nostradamus, Beethoven, Churchill en Einstein hebben hun bekende naam te danken aan wat tegenwoordig als een kwaal wordt gezien die met een pilletje moet worden bestreden…. Toptalenten van ADHD’ers: creatief, empatisch, fantasierijk, spontaan, energiek, vrolijk (tot ze hun pilletje krijgen), exploratief, inventief, open, vergevingsgezind, gevoelsmens, origineel, loyaal, toegewijd, eerlijk, rechtvaardig, scherpzinnig….. Wees eens eerlijk: je zou het zelf willen zijn, toch? Maar ja, we kunnen niet allemaal Einstein heten.

zondag 11 november 2012

Nieuwsgierig?

De coachingskalender gaf afgelopen week weer een prikkelende spreuk: 'Onbegrip is voor de een reden om stil te staan, voor de ander om in beweging te komen' . Eén en ander staat tussen haakjes omdat het een citaat is en ik geen toestemming heb gevraagd deze spreuk met jullie te delen. Maar dat terzijde.
Ik ben dan altijd nieuwsgierig waar de auteur met zo'n diep doordachte zinsnede, die hij graag met ons wil delen, naar toe wil, zeker als er in de zin ook de mogelijkheid zit nergens naar toe te gaan. Als je zo'n mooi blaadje uit de kalender op de kop legt, vind je de verhelderende tekst. En aha: daar staat de clou (en vanwege de inhoud wil ik die graag delen). Hoe stimuleer je nieuwsgierigheid bij mensen die daar niet rijk mee bedeeld zijn, of, waarschijnlijker, die hun nieuwsgierigheid zijn kwijtgeraakt? Aha, en als je het niet begrijpt, dan kun je twee dingen doen: op zoek gaan, of het er maar gauw bij te laten zitten. Ik moest meteen denken aan kinderen, die zo gaandeweg hun schoolloopbaan hun nieuwsgierigheid verliezen. Kijk maar bij de kleuters: je hoeft er echt niets voor te doen om ze nieuwsgierig te krijgen... En hoe hard moet je soms porren in de bovenbouw om ze weer aan het denken te zetten... Nieuwsgierige mensen willen antwoorden zoeken, het waarom weten; ze zijn op zoek naar schatten, iets wat nu nog verborgen is; sporen zoeken, signalen oppikken, reageren op onverwachte dingen; sensatie zoeken, nieuwe spannende ervaringen opdoen. Hoe kan het dat zelfs kinderen dat al verliezen? Of is er misschien sprake van dat ze het niet zelf verliezen, maar dat het kwijt gemaakt wordt? En hoe dan? En wie dan? En waarom dan? En zo zit ik, met een blaadje van de coachingskalender in de hand, met alweer een dilemma dat opgelost moet worden. Kijken naar hamsters maakt me niets wijzer in dit geval. En aha, het duurt niet lang of er komt uit gezinskring een geweldige oplossing (dat heb je met die nieuwsgierige mensen om me heen); ik krijg het voorstel om mijn observatorium aan te vullen met een Siamese kat (van nature ontstellend nieuwsgierige beesten). En je begrijpt: na het zien van een plaatje ben ik ontzettend nieuwsgierig geworden.... Binnenkort dus, nieuw in het observatorium van Rein: een Siamees op vier pootjes!

maandag 22 oktober 2012

De herfstvakantie is al weer voorbij. Net terwijl ik weer een beetje op gang kwam met klussen in tuin, huis en geest: over en uit. Het zal jullie niet veel anders vergaan, denk ik zo. Maar: het was dit keer een week waarbij ik niet ontkwam aan het onheil van kwastverdrijf. Normaal zul je me in de herfstvakantie het leven van de buurt zien en horen veraangenamen met het ijverig wegblazen van blaadjes, die in mijn directe omgeving bijna altijd afkomstig zijn van bomen die op 'mijn landgoedje' zijn gerijpt. Mijn kinderen, mijn buren en ook de gemeente heeft een mening over die blaadjes.
Mijn buren storen zich aan de herrie van de bladblazer, en verwijten mij met blikken mij er van te verdenken het blad met opzet over de landgrens heen te blazen (dat klopt deels, het heeft een beetje met de windrichting te maken; ik zal 'mijn' blaadjes niet gauw tegen de wind in proberen weg te blazen). Mijn kinderen heb ik proberen uit te leggen dat bomen de blaadjes laten vallen omdat ze nogal wat vocht uit de boom opnemen; zij hebben nu vastgesteld dat dat stom is van de bomen, want als er in de herfst veel regen valt is er toch genoeg water? Bovendien, stellen zij: kijk maar in de vijver: water zat. Gelukkig heb ik op deze argumentatie een uitstekend antwoord gevonden: nu zij zelf de bladblazer mogen hanteren is het over met het commentaar. Dit keer echter begon de herfstvakantie met een zonovergoten dag, wat mijn vrouw op het briljante idee bracht dat de in de zomer gebouwde overkapping hier en daar nog een flinke laag verf nodig had. En zo zorgde de klimaatverandering er voor dat ik zelfs in de herfstvakantie nog stond te kwasten. Met recht een milieuramp! Toch heb ik gelukkig ook nog wat tijd kunnen vinden voor: tuinverlichtingaanleg (waarbij ik mij ditmaal maar twee keer zelf trakteerde op 220 volt), het doen verwijderen van twee behoorlijk uit de kluiten gewassen platanen en het vervolgens herstellen van de aangebrachte schade, en een aanvang maken met het ontruimen van mijn kantoorruimte thuis. Dat dit laatste niet het gewenste resultaat heeft gehad is vooral te wijten aan het weer, de blaadjes en de tuinverlichting. Va naf maandagochtend is het eerste doel het bijstellen van het bioritme aan de nieuw ingestelde tijd. Mocht ik dus dinsdagochtend niet aanwezig zijn om acht uur, dan lopen geest en klok nog niet geheel parallel.....

maandag 15 oktober 2012

Dat moet beter, zou de inspecteur zeggen. Terwijl ik vanavond dus weer te laat dit ding in elkaar zat te fabriceren moest ik even terugdenken aan het oefenen van de repetitie van de jongste. Ja, ja, die ondergaat dinsdag zijn eerste repetitie, en we
l over het onderwerp: De Gouden Eeuw. Hoe het kwam dat ik daaraan moest denken? Welja, zeg. Wat deden ze ook al weer aan boord van zo'n Oostinjevaarder, als je herhaaldelijk faalde? Daar hadden ze diverse opties voor: - Vierendelen Er was genoeg touw aan boord om met behulp van de wat bonkiger zeelieden de luie dader wat uit te rekken (dat dat ook wel eens wat ruig ging blijkt uit de term vierendelen). - Kielhalen; het is aan elkaar gescrheven en betekent dus niet dat je bij de C&A een nieuwe kiel ging halen. Het was een langdurig trektochtje onder de kiel van de boot door, van stuurboord naar bakboord. Afhankelijk van de stemming van de kapitein werd de reis ook wel eens onvrijwillig retour vervolgd - Opsluiten op water en brood; de daarvoor uitgekozen plek betrof meestal een ruimte onder in het scheepsruim, alwaar men enige tijd in het gezellig bijzijn van wat ratachtigen met de voeten in het water kon zitten - van de ra lopen; één van de wat minder bekende straffen, waarbij men in geboeide toestand gedwongen werd op de ra te wandelen (je weet wel, zo'n overdwarse mast waar de zeilen aanhangen); om te zorgen dat je er kwam werd je opgehesen, en de kans dat je er op kon wandelen was kleiner dan 1 %. Kortom: een sprongetje van de hoge duikplank. En dat was allemaal nog niet het ergste wat je kon overkomen. Eigenlijk is zo'n inspecteur-van-tegenwoordig maar een watje....

vrijdag 28 september 2012

Ouderparticipatie?

Ik hou van lezen. Ik lees dan ook alles wat los en vast zit. Van coachingkalenderblaadjes, buurtkrantjes, stapels folders, vakbladen te kust en te keur, mailbrieven, kranten, boeken in soorten en maten, en zelfs hele gedeelten wc-rol (als mijn kinderen daar tenminste in het net iets op hebben geschreven). Zo kwam ik afgelopen week een artikel tegen met o.a. de volgende inhoud over een representatief onderzoek: Het vertrouwen van ouders in het Nederlandse onderwijs is de afgelopen drie jaar dramatisch gedaald van 58 naar 34 procent. Dat is een ongekende verschuiving. De lat moet volgens hun flink omhoog (strengere leerkrachten, hardere exameneisen, betere feitenkennis, minder zelfontplooiing), maar de prestatiedruk mag niet verder toenemen. Nu al vindt meer dan de helft die te hoog. Het eerste zinnetje verbaasde me niet zo (daarover straks). Maar daarna staat er iets heel geks: - de lat moet volgens ouders flink omhoog (streng, stampen, straf), en
- de prestatiedruk mag niet omhoog, integendeel. Ik ben ouder met een dubbele pet; veel van jullie zijn ook ouder (met dubbele pet). Het was een representatief onderzoek, want ze hebben jou en mij niet gevraagd (???). Wel tien keer heb ik het nagelezen; wat willen die ouders dan eigenlijk? De wereld van 1950 terug? Inclusief het rietje, de lineaal, het ezelsbordje en de hoek? Tafels stampen, topografie stampen, gedichtjes stampen... en misschien ook maar weer de psalmen? Stil in de bank zitten, afrekencultuur, weten wat de middelen van bestaan van Vuurland zijn, etc.? Oh ja, en dat alles graag, maar kinderen mogen er niet moeier van worden dan nu? Goed, dat was even mijn verbijstering. Geweldig, zoals de woorden van van Bijsterveld zich meteen vertalen in ouderparticipatie: ga die kinderen wat leren, en zorg dat ze er niet moe van worden, want dan hebben we thuis nog meer gezeur.... Laat maar. Er zat wat eigen frustratie onder. Van mij mogen de eisen aan mijn kinderen best hoog zijn. Van mij mogen ze dagelijks aan de rekstok. En ik vind het niet erg dat ze moe van school zijn als ze thuiskomen. Hoe zou het eigenlijk met de ouders van de Bron zijn? Hoe oordelen die over de school en het onderwijs dat er gegeven wordt? Het lijkt me wel handig om dat te weten... Immers: echte ouderparticipatie houdt toch ook een beetje in dat we aan dezelfde dingen willen werken: thuis en op school? Kom je dit soort dingen te weten op de ouderavonden, de info-avonden en de 10-min-gesprekken? Ik ben op zolder 'achter het schot' gekropen; dat zeggen we bij ons thuis als we tussen de oude rotzooi gaan zoeken. helaas pindakaas. Ezelsoren, linealen, rietjes: alles naar de stort....

zondag 16 september 2012

Aanraak-onderwijs

Wat ga jij morgen doen? Het schiet me zomaar te binnen omdat Maurice de Hond Emmen bezocht: een bezoekje aan het Talent (knap staaltje publiciteit zoeken!), bezoek aan het Hondsrugcollege (alweer een knap staaltje nieuws halen) en een bezoek aan het directeurenoverleg van Viviani. Je hebt vast wel eens vernomen van o4nt, en anders is dat nu het geval. Maurice de Hond loopt al een poos de publiciteit te zoeken met o4nt. In het nieuws hoor je dan over Steve Jobs-scholen, over iPad-scholen en zo... Toch doe je hem en zijn kornuiten daarmee geen recht. O4nt staat voor: onderwijs voor de nieuwe tijd. Donderdagmiddag zat er bij de Viviani-directeuren een ouder (Maurice de Hond, bekend van opinie-peilingen enzovoort, maar in het dagelijks bestaan ook ouder van kinderen, waaronder een hele jonge dochter), die duidelijk maakte waarom hij, als ouder, zich zo breed maakte voor een ander model van onderwijs: onderwijs voor de nieuwe tijd (o4nt). Hij liet zien dat zijn dochter allereerst in een volslagen andere tijd opgroeide dan hij zelf: in een wereld die steeds meer verweven is met internet in de breedste zin van het woord. Steeds meer mensen doen steeds meer zaken mbv internet (reken maar bij jezelf af); werk verdwijnt in hoog tempo naar andere landen (zeker dat werk dat via een draadje kan, zoals telefonische hulpdiensten, softwareproductie, etc. etc.), en
kinderen groeien van jongsaf aan op met touch: apparatuur die met de vingers te bedienen is zonder dat je direct afhankelijk bent van tekst. En terwijl die wereld in hoog tempo verandert is dat met het onderwijs niet zo. Misschien is er wel beweging, maar dan de verkeerde kant op: alles meetbaar en toetsbaar. Daarmee worden kinderen van deze eeuw niet toegerust voor de samenleving waarin zij straks komen te werken. Het is een interessant onderwerp. Nu, zul je zeggen, voor jou als ict-er misschien... Nee, het is voor mij interessant omdat ik er zoveel van herken bij eigen kinderen. En, gaandeweg de middag, ben ik ook nieuwsgierig geworden hoe ouders in onze streek van het land tegen dit vraagstuk aankijken. Hoe zou het zitten met ouders op de Bron? Hebben zij er voldoende vertrouwen in dat kinderen op de Bron klaar worden gestoomd met de vaardigheden voor de 21ste eeuw?

vrijdag 7 september 2012

Zo lig je lekker ergens op een strand, beklim je bergtoppen, fiets je een rondje Drente of wat dan ook, en zo ben je al weer een week aan de slag. Ik vond het erg wennen, afgelopen dinsdag. Niet omdat ik weer aan het werk moest, want dat was ik al weer een weekje. Nee, ik ben iemand van het type ‘ik weet graag waar ik het moet zoeken’, en als je dan ‘dit of dat’ klusje moet doen voor ‘die of die’ collega, en die collega zit dan in een ander lokaal bij een andere groep… Wel, dan kan ik helemaal van slag raken (dat heb je vast ook wel gemerkt). Je weet vast (en anders weet je dat nu) dat ik genieter van de coachingskalender ben. Zo’n ding vertelt elke dag een nieuwe spreuk-voor-de-dag die meer of minder toepasselijk is voor de dag die komt. Zo’n spreuk moet ook gelezen worden aan het begin van de dag, want dan kun je er nog wat aan hebben. Nu staat die kalender bij mij niet naast de wekker. Het is tenslotte al erg genoeg om in de vroege morgen geconfronteerd te worden met het lawaai van dat ding en dan ook nog een poging te moeten doen überhaupt je ogen open te krijgen… De kalender is dus elders in huis te vinden. De spreuk moet een bezinningsmoment opleveren. Bezinning vergt stilte en rust. Waar hang je dan een en ander op in een huis met een gezin waar iedereen ’s morgens al met de ogen dicht en een heftig ochtendhumeur door het huis banjert? Juist: op het toilet!! Rust, bezinning, besloten, en verder toch niet veel te doen. Maandagmorgen, pal voor m’n neus: Een tweedehands behandeling levert geen eersteklas resultaten op…. Poeh, beslist geen instinker, zo op de eerste dag van het schooljaar. De spreukenzegger bedoelt hier aan te geven dat, als je een lager verwachtingspatroon hebt van iemand, je daar ook naar handelt (onbewust). Hij noemt als voorbeeld het jeugdvoetbalteam, waar de trainer vaak een hogere verwachting heeft van de oudere spelers, de manager die vaak een hoger verwachtingspatroon heeft van de medewerkers die al wat langer meedraaien.. En vanuit dat patroon zal zo’n of manager ook meer energie steken in die spelers/medewerkers…. Thuis heb ik twee kinderen: een maart-kind en een septemberkind. Bij de oudste vind ik het normaal dat ie flink op niveau kan werken. Bij de jongste ligt dat anders; ’t is een septemberkind, een jong kind, zeggen we dan vaak. Het komt wel, geef maar even tijd… Ja, ik maak me er ook schuldig aan (vanaf nu niet meer, die coach heeft mij acuut veranderd in een slavendrijver). En zo vroeg ik me af (want ja, je blijft tenslotte onderwijzer, daar kom je nooit meer vanaf): zou dat in een klas net zo werken? Werk je onbewust met verwachtingspatronen, die er voor zorgen dat je van kinderen niet genoeg verwacht? En heb je daar als ict-er ook last van? Dat je denkt dat iemand, omdat ie ouder is, dus wel minder met ict zal kunnen? En dat in de eerste week van het schooljaar al….

zondag 2 september 2012

We zijn begonnen...!

Da's alweer een poosje geleden, hè? De drie v's, je kent het wel: Vakantie Vrijheid Verweggistan. Nou, ja, laten we zeggen: wie in het onderwijs werkt heeft even geen behoefte aan school, zicht op schoolgebouwen, leerlingen of wat daar op lijkt, en na 2011-2012 al helemaal niet op beelden van politici (hoewel ik bij dit laatste vermoed dat het een algemeen verschijnsel is in Nederland). Nee weet ik niet op welke camping jullie hebben gezzeten, maar ik zat op een Franse. Heel soms heb ik het vermoeden dat ik jullie daar ook tegenkom. Mooi, hè, zo vluchten we mekaar weer in de armen... Nu ik denk aan morgenochtend (dat is de eerste ochtend van het schooljaar 2012-2013 in mkijn regio) schiet me plotseling weer een audiobeeld van die camping door de gedachten. Elke avond, vaste prik, om half zeven schalde een kreet over de camping, vanuit de animatietent: WE GAAN BEGINNEN....!!! Alles zal me er deze ochtend aan doen denken: de wekker mijn bloedjes van kinderen het radiojournaal de spandoeken over de weg de drukte op de route naar het werk mijn collega's Nu heb ik een goed voornemen voor observatie op deze ochtend: welke van bovenstaande onderdelen is het meest aanwezig.... Ik heb een vermoeden. Mag ik, voordat het schooljaar begint, jullie nog verdritetig kond doen van het heengaan van één van mijn geliefde observatiehamsters.... De rustige.... Sinds zijn heengaan heeft hamster 2 deze rol overgenomen. Het is eindelijk stil in huis op de late avond.

zondag 15 juli 2012

Persoonlijke evaluatie

Zolang is het nog niet geleden (voor mijn gevoel althans) dat ik op deze plek mij afvroeg wie nu eigenlijk de onderwijscaravan is die wel of niet getrokken wil worden (naar school of juist niet). Een jaar is om, al weer een heel jaar! Tijd voor een persoonlijke evaluatie dan, toch? Ja, ja, persoonlijk! Ik bedoel: als iedereen zich met mijn evaluatie gaat bemoeien, dan snap ik er aan het eind helemaal niets meer van. Daar gaat ie.... Allereerst mijn taalvaardigheid. Ja, ja, ik heb best eens een complimentje gehad van deze en gene, dit jaar. Maar je moest eens weten hoeveel taalfouten ik uit een beetje tekst moet weghalen. Had ik ooit in klas 2 (nu heet dat groep 4) moeite met de motoriek (wat zich uitdrukte in het aantal varkensstempels in mijn schoonschrijfschrift), nu doet zich dat op het toetsenbord ook weer voor. En ik typ niet eens blind, kun je begrijpen....
Dat had ik nog nooit verteld, hè, van die varkensstempels. Het heeft mijn motorisch leven getekend. Wat kan een juffrouw je leven kwetsen. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Die dag waren er schoolfoto’s gemaakt en ik was enorm onder de indruk geraakt van het flitsende werk van de schoolfotograaf. Mijn concentratie bij de schrijfles was beneden min, maar de juf had niets door. Ik trouwens ook niet, en daarom leek het resultaat van schrijfwerk eerder op gekras van tweehonderd babies tegelijk, dan op het door de juf verwachte minimumniveau van acceptabel schrijfwerk. Zij ontstak, bij aanschouwen van mijn wanprestatie, in woede, haalde de stempeldoos, liet mij het vakrkensstempel zien en stempelde vervolgens onder mijn beangstigde blikken, de gehele pagina vol met stempels van een varken, waarschijnlijk ook met stille hoop mijn ouders op korte termijn met een en ander te kunnen confronteren.
En ik? Ik keek lijdzaam toe. Geheel bedorven werden de resultaten van mijn noeste arbeid ; meelevend dan wel grijzend loerend leefden mijn klasgenoten mee; afzichtelijk werd het resultaat... En ondertussen bestormden mij de angsten voor wat komen zou: strafwerk en confrontatie. Je zult begrijpen dat ik nadien nooit weer enige bewondering heb kunnen opbrengen voor het pedagogisch talent van deze juf; zij en ik waren vanaf deze dag gezworen vijanden; en zelf heb ik ooit gezworen elk kind duizendmaal te complimenteren met noest schrijfwerk, ook al zou het resultaat afzichtelijk zijn.... Nee, dan mijn meester in klas 5 (wat men dan nu groep 7 noemt). Hij had geen stempeldoos. Geen idee hoe oud of jong die man toen was. Van hem herinner ik me drie dingen: - zijn vaderlijke hand die vele malen complimenteus neerdaalde op een kruin - zijn la met kleurplaten die als voorbeeld konden dienen voor natekenen (als je taak af was), maar bovenal - zijn kast met jeugdboeken, waaruit ik vrat bij gebrek aan een bibliotheek in het dorp. Die boekenkast heeft mijn leven gered. Al leeft de beste man reeds lang niet meer, mijn taalliefde is zijn erfenis. Nog één week... Dan is mijn schooljaar om. Er kwam veel voorbij, bij tijden was het hectisch. Het jaar is geëindigd met een flink aantal puzzelstukjes die op hun plaats zijn gevallen, maar ook met nieuwe puzzelstukjes die het komend jaar een plekje gaan zoeken. Mijn schooljaar begon met een boeiende Summerskool bij Kennisnet, waarvan de resultaten gaandeweg het jaar een plekje konden krijgen in het dagelijks werk. Mijn schooljaar eindigt met het resultaat van nieuwe keuzes, uitgewerkte plannen en voortgaande uitdaging. Alles naar wens geweest? Zeker niet. Dat is de uitdaging voor het komend jaar... en dat begint opnieuw met een Summerskool. Nog één week... Dan is het je klas niet meer. Ze gaan naar een collega, die ze verder helpt. Ze nemen ook wat van jou mee. Wat zullen ze zich herinneren? Dat jij ze hebt geleerd hoe de hoofdletter K moet worden geschreven? Of dat 133 + 22 155 is? Dat Rotterdam een havenstad is? Dat is altijd spannend, vooral als je ze later nog eens tegenkomt. Stiekem vraag je je wel eens af hoe ze zich later jouw jaar herinneren... Op vakantie, de accu lekker opladen, gekke dingen doen, verdwalen... Kom je op een rommelmarkt, laat die stempeldoos maar staan. Als het nieuwe schooljaar weer begint kun je weerwerken aan onuitwisbare sporen....

zondag 1 juli 2012

't Zit er al weer bijna op...

De dagteller loopt.  Nog drie weken voordat het vakantie is. Wat moet nog, wat kan nog? Methode uit, tijd over? Of juist: krap an.... En ’t is ook elk jaar in grote lijnen hetzelfde lied. Hoeft niet per se een vervelend deuntje te zijn, maar toch...

 Het begin van het schooljaar staat me nog aardig voor de geest. In de voorlaatste week van de vakantie deelgenomen aan de Summerskool van Kennisnet, waar het thema was : “21st century skills; leren en opleiden voor de wereld van straks”.... Bezoek aan drie bedrijven waar dit al als realiteit wordt gedaan, en waar ook de ontwikkeling van producten gericht is op de gevolgen van het ‘altijd en overal kunnen leren”. En als ik aan het einde van het schooljaar terugkijk op die tweedaagse en kijk wat ik dit schooljaar heb gezien aan producten voor het basisonderwijs, waarmee afstandsleren steeds dichterbij komt... 

Ook dit jaar is er weer een  Summerskool in de laatste vakantieweek. Thema: “opbrengstgericht leren”.  En, omdat Kennisnet een en ander organiseert, zal de uitwerking van het thema gericht zijn op de vraag hoe ict daar aan kan bijdragen. Geloof me of niet, de ontwikkelingen op het gebied van sturende software waarmee kinderen zelfstandig en in eigen tempo kunnen leren, gaan hard. Ook wordt er ongelooflijk veel onderzoek gedaan naar hoe ‘afstandsleren’ vorm kan krijgen, en de mogelijkheden voor het basisonderwijs nemen toe. 

DE Steve-Jobs-school.... Kan een apparaat  op zich onderwijs geven? Zal een apparaat de school veranderen?  Niet als de individuele docent er niet van wil weten...
En dat is nu juist waar het in de Steve-Jobs-school om zal gaan: onderwijs geven op eigentijdse manier en met eigentijdse middelen, waarbij de snelheid van leren niet meer wordt beperkt... door de docent.

Mijn laatste weken voor de zomervakantie zijn spannend. In de maand juni konden veel zaken positief worden afgerond die in het komend schooljaar gaan worden uitgevoerd. Eén daarvan is het plan dat door de Bron is ingediend bij het bestuursbureau. Dat heeft alles te maken met boven-staande ontwikkelingen.  

Mijn nieuws schooljaar is ook spannend. Er staat veel te gebeuren. Ik heb zin in vakantie, maar ook al in het nieuwe schooljaar...

zaterdag 23 juni 2012

Het èchte Oranjegevoel


Dit weekend start met het Griekse verlies op de voetbalvelden....

Het bruist in de school. Meer dan anders. Aan alles kun je merken dat het einde van het schooljaar nadert. Rapporten komen uit de kast (vermiste exemplaren worden opgevraagd); CITO-toetsen worden afgenomen en nagekeken; misschien wel met meer spanning dan anders: hoe zouden ze (‘ze’, dat zijn de kinderen)  scoren? Opruimen. Decorstukken in elkaar zetten en opleuken. Vergaderen. Formatie?? Wie krijgt welke klas? Passen en meten. Bestelling schoolleverancier. Ooudercommissie, MR, het team nog weer eens bij elkaar voor een studiedag.. Kortom: piektijd!
Wij hebben dan nog vier weken voor de boeg, collega’s elders in het land beginnen aan hun laatste week van dit schooljaar. Wat het volgend schooljaar gaat brengen?

Je kunt dat van twee kanten bekijken.

Er komen nieuwe verkiezingen. Nu al staat vast dat de totstandkoming van een kabinet geen sinecure zal zijn. Soms denk ik aan Griekse toestanden aan Nederlandse stranden. Wat brengt het aan nieuwe plannen voor het onderwijs? Weer nieuwe plannen.... en welke kant gaat het dan op? Bezuinigen, vast; grotere klassen: vast. Stilstand in inkomen (linksom of rechtsom): vast.
Het wordt ook een druk schooljaar; dat is het altijd, maar het lijkt ook nog elk jaar drukker te worden. Krimp in onderwijsland: gaat ook door. Hogere eisen: vast en zeker. Ja, het onderwijsbestaan kent vele momenten van zorgen.

Nieuwe klas, nieuwe gezichten, nieuwe kansen, weer wat op te bouwen! Wie zouden het zijn, wat brengen ze mee, wat hebben ze jou te zeggen... Wat kun je er uit halen, hoe krijg je ze zo ver dat ze voor jou op hun tenen willen lopen? Stralen ze uit wat jij ze instraalt?
Leren leren... Niet het trucje, maar zelf de kunst uitvinden. Hoe organiseer je dat?
Zelfstandig en verantwoordelijk maken om vrijheid aan te kunnen: eisen stellen, en niet aflaten om wijzer te laten worden, in alle opzichten (loslaten voor wie de vrijheid aan kan, aan de teugels trekken daar waar het niet kan).
Pret hebben, vooral niet vergeten tussen alle toetsgeweld van de laatste jaren. Een kind is immers meer dan de optelsom van toetsscores?
Plannen gemaakt voor vijf jaar vooruit: ben je in staat om je er de komende jaren op te focussen?  Alles af te meten aan de vraag of het in de plannen past, en het anders na te laten? Om er voor te zorgen dat je werk leuk blijft en vooruitgang laat zien?
Mijn stukje van het werk is onderwijs, maar dan met ict. Soms zie ik mensen denken dat het dan om computers gaat, en draadjes, en zo. Dat is eigenlijk helemaal niet zo interessant.
Ook ik kijk naar kinderen. Ik zie hoe gefascineerd ze met een spel bezig kunnen zijn en ondertussen van alles en nog wat leren. Ik zie hoe ze een uur lang vol geconcentreerd zich bezig kunnen houden met één ding op het beeldscherm...( al staat er een radio aan, gaat de telefoon af, komt de buurvrouw op visite).
 Kijk eens rond in de klas, tijdens een rekenles... Zie jij dat ook? Kinderen die een uur lang volledig geconcentreerd èn gefascineerd aan een rekentaak werken?
Ontwikkelingen: volledige digitale methodes voor rekenen, taal en wereldoriëntatie, waarin kinderen geheel hun eigen leerroute volgen, jaren eerder klaar kunnen zijn met de basisschoolleerstof . Volledige methodes voor op het beeldscherm (methodeboeken overbodig).  Steeds meer vrije leerstof op internet...  En of je dat nu wilt of niet: het gaat je klas niet voorbij...
Passend onderwijs: wel geparkeerd, niet van de baan. Opnieuw de gelegenheid om het begrip te definiëren: moet passend onderwijs passend zijn voor de school, voor de leerkracht of voor het individuele kind?  En als het voor het indivuduele kind moet passen, dan kan dat niet zonder ict!
Jullie kennend  zul  je diep in je hart weten dat onderwijs moet passen bij het kind, al maakt dat je vak niet gemakkelijker.  Want: je wilt toch ook niets anders dan die fascinatie weer zien? Een beetje: het èchte Oranjegevoel?

zondag 17 juni 2012

Leedverwerking


Een dikke zwarte mist daalt over de straat. Als het laatste fluitsignaal van de wedstrijd Nederland-Portugal klinkt zwijgen de sirenes. Geen gillende hordes, geen toeterende colonnes... Stilte.
Terwijl het langzaam donker wordt verschijnen aarzelend de eerste buren vanachter hun voordeur, schichtig om zich heen kijkend. Een trappetje hier, een laddertje daar: stilzwijgend worden in de late avondschemering de vlaggetjes van de voorgevel gehaald; vaandels worden gestreken, oranje opblaaspoppen lopen zachtjes leeg.. Al observerend zie ik de teloorgang van een volk voor mijn oog passeren. Het is over en uit. Het zo geroemde elftal is ten onder. Geen eer, geen roem, slechts hoon zal hen ten deel vallen....
Ik zag het al, toen de wedstrijd een aanvang nam. Al bij voorbaat wist dit elftal dat het gebeurd was. Zij hadden zich in de catacomben al vergewist van elkaars gebrek aan motivatie; de twijfel bij de keeper was overduidelijk: dit team zou het niet redden. Daarom adviseerde hij de spelers zich al bij voorbaat in het zwart te hijsen. En zo verscheen een heel elftal in stervensnood op het veld...
Het zij zo. Wij aan de zijlijn hebben het moeten aanzien. ‘Wij’, dat zijn wij allemaal. Jullie leerkrachten ook. En zo komen jullie maandag als leerkracht de school in. Wat moet je doen? Hebben jullie een protocol voor dit soort gevallen? Moet je alles wat oranje is nu al vast weghalen voordat de leerlingen binnenkomen? Welke kleren draag je op zo’n ochtend? Moet je een schriftje bij de deur leggen waar iedereen zijn woord in kan schrijven? Ruimen jullie samen met de klas de kentekenen van vroegere hoop op?
Verwerken... Een kunst. Daarom wens ik voor de maandag een sterke hand en veel gevoel voor leerling-emotie aan een ieder toe.

Tip: trek een zwart shirt aan, zonder oranje strepen of wat dan ook. En laat praten. Dinsdag maar een extra toets... Over de geschiedenis van Nederlands topvoetbal of zo.
Onderwerp van deze week: Griekenland uit de euro, dan Portugal ook. We zullen ze krijgen!

zondag 10 juni 2012

Zere ogen

Ik heb het laatst al eens geschreven: ik heb eigenlijk niks met voetbal. Sinds mijn beide zonen mijn zaterdags-lot hebben verbonden aan het verdoen van nutteloos bestede tijd op ’s stads (inmiddels kostbare) kunstgras-grassprieten, weet ik het nog zekerder: een stomme sport is het!
Welke gek heeft bedacht dat  20 mannetjes achter een bal aan moeten rennen, dat ding zien te veroveren, en ‘em dan meteen weer weg moeten schoppen, het liefst in een netje.... En dat dan anderhalf uur lang (en dan moet het meezitten); geen wonder dat ze mekaar tegen de benen schoppen...

Was het niet Julius Ceasar, die al de wijze woorden sprak: “Geef het volk spelen”? Nu, dat hebben ze ook nu weer bedacht; de hele zomer worden we doodgegooid met sport: EK voetbal, Roland Garros, Tour de France, Wimbledon, Olympische Spelen, verkiezingen in Nederland.... Je kunt de tv niet aanzetten of er komt één of ander stupide reclame voorbij met onbenoembare oranje piepende poppetjes, armbandjes met de kleuren van vlaggen, voetbalplaatjes van de goden-van-het-gras, borden vol bankenreclame etc. etc.  Stapelgek word ik er van.
Nou, zul  je zeggen: dan doe je dat ding toch niet aan? Een dergelijke benadering doet veronder-stellen dat ik de baas ben thuis. Laat ik je dan meteen uit de droom helpen: ze lachen me uit en verstoppen de afstandsbediening.... En zo komt het dat, als ik ook tv wil kijken, ik veroordeeld ben tot het kijken naar slaan-over-een-netje, schoppen-in-het-netje, springen-over-een-stokje of trappen-over-een-topje. Diepe, diepe droefenis beheerst mij voor de tv.


Zou ik al de schone gedachte hebben kunnen koesteren, buiten de huisdeur de toestand te kunnen ontvluchten: mijn straat, mijn wijk, heel de stad is vergeven van zotten die oranje vlaggetjes aan hun gevels hangen, oranje vlaggen in de houder steken, en zelfs met oranje dassen, broeken, hoeden, hemden, sokken, schoenen en onderbroeken door de straten hollen uit pure vreugde dat hun godenelftal het groene gras bespeelt... Oranje kratten bier zijn aangesleept, oranje koelkisten vol barbecue-vlees staan te wachten op de honger, auto’s met gillende sirenes en idem dito chauffeurs maken de straat onveilig, en het gegil is bij tijd en wille niet van de lucht. Zaterdagavond: twee thermopane-ruiten gesprongen in de straat, één tv gesneuveld, drie kinderen per ongeluk op de bbq... en dat heet dan sportbeleving...
Het wordt al gekker. Loop je door de straat, met de ogen op half drie om ze te beschermen tegen de oranje gloed: is er plotseling een dwaas die voor de afwisseling een ooievaartje in de tuin heeft gezet, met vlaggetjes aan de gevel in een geheel afwijkende kleur. Levensgevaarlijk!! Zo iemand zouden ze toch op moeten sluiten voor eigen veiligheid? Ik bedoel: het is best dat je fan bent van het Griekse elftal (ja, ja, de kleur van de vlaggetjes was zoiets als blauw met wat wit), maar dan is het in barre tijden als deze (eurocrisis, Griekse verkiezingen,  alle-Grieken-willen-met-pensioen-stakingen en zo) toch vragen om moeilijkheden als je je voorkeur zo openlijk laat blijken? Ik heb meteen 1-1-2 gebeld, maar denk niet dat die in actie kwamen (hingen natuurlijk zelf voor de buis).
Vandaag, zondag, ben ik nog even langs gelopen. De ruiten zaten er gelukkig nog in, daar. Dat zal wel komen omdat die Griekse speler er vrijdagavond uit werd gestuurd, die Papa-met-de poot-zat-los of zoiets (soms heb ik wel spijt dat ik geen Grieks heb geleerd).
Maar goed dat ik even aanklopte. Niet alles is altijd wat het lijkt. Baby geboren, niets aan de hand dus. Kleine lag genoeglijk z'n tijd te verdoen op papa's arm.
Ik heb de ouders meteen gecomplimenteerd! Ja, ja, dat was terecht: er stond geen TV aan met voetbal er op! Heel verstandig. Hoe eerder je met die ellende begint, hoe vroeger je als vader het voetbalveld op moet. Verstandige ouders. En ik wil dan ook maar dit zeggen:
‘Beter één ooievaar in de tuin dan honderd vlaggetjes in de straat’.

zondag 3 juni 2012

Educatie: een slagveld?

Gisteren ben ik wel vijf keer dood geweest en daarna levend gemaakt. Ja, ik weet, een vreemd verhaal, en voordat je allerlei dingen erbij haalt: ik ben zo gezond als een vis! Ook bovenin, ja.

Het zit zo: wij hebben thuis zo’n opgroeiende puber (12 jaar, veel tamtam, nog steeds verlegen) die in de leeftijd zit dat ie termen als ‘battlefield’ en ‘call of duty’ veelvuldig in de mond neemt.
Nee, bij ‘call of duty’ denkt ie dan niet aan het leegruimen van de afwasmachine of het opruimen van de bende op zijn kamer, en ja, als je hem op die plichten wijst maakt ie meteen aanstalten een ‘battlefield’ aan te richten; nee, het gaat dan over FPS-spellen op de computer.
Wat zeg je, nooit gehoord van FPS? Ik weet het ook nog maar sinds kort: First Person Shooters. Vrij vertaald: van die games waarin je met een rijk arsenaal aan wapentuig virtuele tegenstanders voorziet van lekgaten. Tegenwoordig kan dat ook via internet, met tegenstanders uit Verweggistan (hoe zo, social media....).


Wel, in collegiaal overleg met twee andere vaders heb ik het plan opgevat een en ander in een redelijk realistische setting vorm te geven in de bossen van Hardenberg. De in totaal drie zonen waren alle drie een jaar in wijsheid toegenomen, en dat vraagt om een feestje. En omdat wij ook alle drie te maken hebben met de toenemende overtuiging van onze zonen dat zij in staat zijn hun wettelijk gezag met gemak een kopje kleiner kunnen maken, vatten wij het stoute plan op een battlefield in te richten met behulp van een jong bedrijf dat lasergamen aanbiedt in de regio,  (daarmee ook een goede daad verrichtend want stimulerend de lokale economie). Zodoende konden wij het bewijs leveren dat naast leeftijd en buiken ook ervaring een rol speelt in de strijd.

Zonen werden verzocht een aanzienlijke strijdmacht uit te nodigen, vaders organiseerden de heen- en terugreis per tweewieler (net de nederlandse strijdmacht van de jaren dertig uit de vorige eeuw).  
Terwijl de moeders gedurende de strijd thuis de voorbereidingen van een feestmaal troffen (voor de overlevenden natuurlijk), trokken wij, al aanwijzingen gevend aan de slingerende colonne, de wouden in, alwaar wij een gecamoufleerde bus ontwaarden die als verzamelplek diende. Twee wapenexperts stonden ons reeds met kisten vol dood-en-verderf op te wachten.
De techniek werd nader toegelicht, wapeninstructie verzorgd, kledij uitgereikt, en de grenzen van het territorium van de strijders werden vastgelegd, waarna de strijdmacht in twee delen werd gesplitst. Meteen bleek al de ervaring: de vaders smeerden meteen de lokale modder op de snoet en staken wat varenbladeren her en der. Na een stoer afscheid togen de diverse legermachten naar eigen terugkeerpunt.
Wat een belevenis, zeg! Wat moet ik er van zeggen... Nooit eerder heb ik zonen zo zien hunkeren hun vaders virtueel een kopje kleiner te maken! Nooit eerder heb ik zoveel zucht naar roem bij mijn eigen zoon gezien dan deze middag (zelfs op het voetbalveld is hij nog nooit zo fanatiek op jacht geweest naar eer en glorie; maar ja, daar staat vader natuurlijk ook niet tussen de lijnen). Nooit eerder heb ik me zo dicht tegen de grond gedrukt; nooit eerder heb ik me met volle overtuiging in een natte greppel laten zakken. De strijdlust deed de adrenaline overvloedig stromen, terwijl ik loerde door een vizier naar mogelijke tegenstanders (die mij dan vaak al in het snotje hadden).
Na afloop werden de strijders verzadigd met gebraden vlees en gebakken uien (de zogenaamde vette hap). Stoere verhalen kwamen los....
Vanmorgen zitten ze op school. Wat zullen ze hun juf vertellen? Van het gezellige feestje met de barbecue? Van de moordlust in de bossen? Wat zal de juf er wel van denken? Zou vanavond wellicht jeugdzorg op de stoep staan bij het weerkeren van mijn werk, om een hartig opvoedend woordje te spreken? Zou de juf bellen om te vragen of ik mijn fysiek al weer op orde heb na zo’n actief gebeuren?

Ik weet het niet. Maar als ze belt, dan nodig ik haar uit. Voor een potje lasergamen, ja. En de zonen mogen dan ook weer mee. Ga ik weer in die droge greppel liggen, om te observeren....

zondag 20 mei 2012

Werkstress

Hemelvaartsvakantie: heerlijk helder weekendje, toch? Genieten van de buitenlucht, grassprietjes kortwieken, vloertje leggen in het tuinhuisje (ja, ja, begint al aardig paleisachtige vormen aan te nemen), maar vooral ook (ten gevolge van stevig verlopen dgo) lekker kunnen lezen.
Kranten, computerbladen, boeken, een paar hoofdstukken in een onderwijsboek, en dat allemaal dit weekend.  En als ik zeg: krant lezen, dan bedoel ik ook: het hele ding van voor naar achter, incl alle weekendbijlagen. Niet alleen maar even de grote koppen om vervolgens luidkeels mee te praten over alle ellende en miskleunen in de grote boze buitenwereld. Kortom: ik kan in de nieuwe week ook iets zinnigs zeggen over de euro en zo.


Je hebt van die mensen, die alleen maar de koppen lezen. Dat is niet erg, als je je daarna maar bescheiden opstelt, want de werkelijk is vaak wat ingewikkelder dan wat die ene persoon op een krantenredactie , die na een avond wachten eindelijk de drukproef voor z’n neus krijgt, er in alle haast nog van kan maken.  
Zo zag ik bijvoorbeeld de volgende kop langs komen: “Grieken in tranen”. Probeer je eens in te leven: welke inhoud zou dit artikel behandeld hebben?  Leuke opdracht voor in de bovenbouw, denk je niet? Ja, ja, ik weet al wat je denkt: dat gaat vast over de in rook opgegane pensioengelden, over over de slechte staat van de economie... Of over het bericht dat er geen nieuw kabinet komt en dat ze dat zo jammer vinden. Of juist niet. Of over vakantiegangers die dit jaar Griekenland massaal links laten liggen. Maar nee, je zit er dan gewoon hartstikke naast. Had je dat artikel ook maar moeten lezen, dan had je het geweten.
Vond ik me toch nog het vakblad van vorige week (oei, oei, nog in het plastic). En nu dacht ik: ik ga ze eens even testen in het koppen-beoordelen.
SCHOOL ZORGT VOOR VEEL STRESS BIJ JONGEREN
Poeh, en dat zo net voor de nieuwe week begint. Ga er maar aan staan. Maandagmorgen: al die kinderen die naar school toe komen al gestrest voor er een woord is gezegd. Hoe komt dat toch zo?
Mij is altijd geleerd dat stress niet alleen door werk wordt veroorzaakt, maar altijd meer redenen heeft. Wist je dat al, dat je maandagmorgen met een hok vol stresskippen begint? En hanen ook, natuurlijk? Hoe zit dat eigenlijk bij jezelf? Begin jij de dag ook gestrest, en komt dat van school? Hoe merk je dat, die stress, bij jezelf? Of bij de kinderen? Of merk jij dat helemaal niet? Waarom dan niet, omdat je zelf te gestrest bent? Of heb jij nooit last van schoolstress? Heb je je collega´s vandaag al bestudeerd in de ochtendkring? Heb je de stress in hun ogen gezien?
Nou, mensen:  succes maandag. Je hebt alvast een mooi onderwerp voor de kring vanmorgen.

zondag 13 mei 2012

Moederdagstress


Het is zondagavond. Het weekend zit er weer op. Gewoontegetrouw kijk ik dan even in de agenda: wat brengt de komende week en moet ik nog ergens over nadenken  voordat de nieuwe week begint?
Nee, niet ergens aan denken... Dat doe ik liever nog niet, ’t begint tenslotte allemaal snel genoeg.

’t Was weer een bijzonder weekend. Voor het weekend dank ik altijd wel even na over wat te doen. Er blijft niet zo heel veel tijd over van wat oorspronkelijk als vrije tijd is bedoeld.
Vrijdagmiddag BAPO is klussen doen (ik overdrijf dan niet, hoor). Tussendoor eindelijk eens een krant helemaal uitlezen, koffiepeil op doordeweeks niveau houden. Fungeren als buitenschoolse oppas voor de kinderen Sybesma. Zorgen dat er eten op tafel komt (met wisselend succes).

Dan de zaterdag. Dit keer was het de zaterdag voor moederdag. Omdat de school, die door mijn lieve kindertjes wordt bezocht, geen tijd vrijmaakt voor een zelf in elkaar te knutselen  voor moeders waardevol product (waarschijnlijk vanwege het feit dat dit in de ogen van ’s lands toetsenfabriek niet bijdraagt aan enigerlei vorm van onderwijskwaliteit... hoezo burgerschapsvorming), spreekt het kroost mij als aanhangend ouder aan op de aanschaf van enig geurend product benevens wat leesvoer voor de cheffin van huize Sybesma.
De planning voor de zaterdag was dan ook tijdig doorgenomen. Des morgens, om een uur of kwart voor zeven, riep de vaderlijke plicht om de jongste telg tijdig te bezorgen op één of ander voetbalveld in de gemeentelijke regionen. Van de vader werd eveneens verwacht deze keer beschikbaar te zijn als vervoerder van clubgenoten, zodat afleveren van zoonlief op een parkeerplaats (wat in een enkel geval voldoende is) tot algemeen ongenoegen zou leiden.  Bij terugkomst zou ik ook nog mogen genieten van de prestaties van de oudste binnen de lijnen (zodat zijn moeder deze ochtend in het geheel niet hoefde op te draven).

Normaal gesproken houd ik niet van voetbal. Ik leef ook in de overtuiging dat mijn beide zonen voor deze verderfelijke sport hebben gekozen om daarmee hun vader een hak te zetten. Naarmate ik meer meemaak van wat in de volksmond ‘wedstrijden’ worden genoemd raak ik er ook meer van overtuigd dat ledigheid des duivels oorkussen is. Natuurlijk vind ik het een stom spelletje. Wie er goed over nadenkt kan ook niet anders. Als zo’n heel spel bedacht wordt om een bal tussen drie palen door te trappen, waarom hangen ze er dan een net achter? Ik ken menig veld dat wordt afgebakend door sloten. Dan ben je toch meteen van zo’n bal af en is het spel klaar?
Maar goed, ik zal jullie niet vermoeien met  mijn gedachten over de spelregels en de discussies daarover in huize Sybesma.  Het is jullie alleszins duidelijk dat mijn liefde voor voetbal zich beperkt tot een finale-wedstrijd van het Nederlands Elftal... Dat komt trouwens ook door de belabberde prestaties van de teams van beide zonen. Met name het jongste team wedijvert met de tegenstander wie de meeste doelpunten tegen kan krijgen. Standen van het soort 13-2 en 9-0 zijn daarbij schering en inslag, waarbij de tegenstanders altijd winnen (dat heb ik er inmiddels al wel van begrepen). Mijn hoop op een goed bestede (of is het besteedde) zaterdagochtend is dus even groot als de kans op het winnen van een prijs in de Postcodeloterij.
Verder moest ik deze zaterdag ook zorg dragen voor het inkopen van nieuwe voedselvooraden waarmee de periode tot de volgende wereldoorlog zou kunnen worden overbrugd. Mocht er nog tijd over blijven, dan zou deze moeten worden besteed in het heimelijk inkopen van moederdag-presentjes (aan de hand van een reeds ingevulde ‘keuze’lijst).

Twee zaken bliezen de hele planning op.

Mijn jongste zoon bleek deze zaterdagochtend ‘op schot’ te zijn; hij presteerde zelfs een hattrick.
Eerst leefde ik nog in de veronderstelling dat een hattrick een truc met het hoofd was, maar nee... mijn onkunde werd mij meteen door collega-vaders ingewreven. Een hattrick is het driemaal achter elkaar scoren. Je snapt dat dit wel een beetje het verhaal van de dag werd;  zo’n prestatie leidt tot bijzonder hanig gedrag en waandenkbeelden. De eindscore was dit maal weer 9-0, dit maal echter in het voordeel van zijn team... Waarmee het seizoen werd afgesloten.

Het tweede was erger. Ik had de autosleutel al in de hand om met het kroost de presentjes te gaan inkopen (onder het mom van een bezoek aan de visboer, iets wat wij met regelmaat doen), toen vrouwlief meldde dat de kraan in de keuken het had begeven. Inderdaad; zij stond met de brokken in haar handen.....
Ik weet niet hoe jullie klusvaardigheid is het als het kranen betreft. De mijne is dermate negatief dat ik van een kapotte kraan nog een lokale tsunami weet te maken. En haal dan nog maar eens presentjes voor moederdag... Krijg dan nog maar eens het respect dat je als vader zou moeten krijgen voor je liefdevolle aandacht voor moeder en kroost. Een wasbeurt kun je krijgen... met koud water uit een kapotte kraan.

Gelukkig kan ik jullie meedelen dat het waterpeil in deze regio weer tot Vechtniveau is gedaald... en moeders des ochtends haar presentjes heeft ontvangen. Gered... door Harry van het klusbedrijf.
Hulde, Harry!

vrijdag 27 april 2012

Mijn vakantie-cao!


‘t Was een week waarin op veel scholen de effectieve lestijd wat onder druk stond. Gelukkig had de minister-van-onderwijs-buiten-dienst daar dit keer niet zoveel aandacht voor, en ook Ton Elias zweeg (en dat geeft, wat mij betreft, toch een extra dimensie aan het begrip vakantierust).
Toch is het rust met een bijsmaak. Veel collega’s in het land hebben deze week een brief ontvangen waarin staat dat zij (vanwege een tijdelijke benoeming) per de zomervakantie geen baan meer zullen hebben. Anderen hebben nog een jaar uitstel, maar voor hen betekent het: wat gaat er gebeuren, en waar kom ik terecht?
Onder de kaasstolp, die ‘het Binnenhof’ heet, heb ik daarover niemand iets horen zeggen. Men komt, wat onderwijs betreft, niet verder dan:
- nog twee jaar stilstand in salaris
- bezuiniging passend onderwijs wordt (deels) teruggedraaid
- ook in onderwijs geen aftrekregeling reiskosten meer
- en met pensioen gaan wordt met onmiddellijke ingang uitgesteld (niet dat ik daar enige illusie over heb: tegen de tijd dat ik met pensioen ga hogen ze de leeftijd elk jaar met een jaar op, wedden?)

Gelukkig heb ik nu meivakantie. Ik heb me zelf beloofd deze week het werk te laten voor wat het is en serieus aandacht te hebben voor mijn kikkers, hamsters en kinderen. Oh ja, ook voor mijn vrouw. Enne... niet noodzakelijk in die volgorde, hoor. Jullie zouden er eens wat van kunnen vinden...
Natuurlijk heeft mijn vrouw alvast gekeken naar tuinklussen; normaal kan ik nog wel eens mijn snor drukken door te doen alsof ik het heel erg druk heb, maar in vakantieperioden is dat wat lastiger.
Immers: vakantie is niet werken. Maar dat geldt dan weer niet voor werken in de tuin of in de schuur. En hoe ik ook probeer uit te leggen dat je werkgever je vakantie-uren heeft verstrekt om tot rust te komen, en dat het dan niet de bedoeling kan zijn dat ik me nu een hele week helemaal kapot werk in de tuin, terwijl ik betaald wordt om niets te doen...; ik kom daar niet mee weg. Het plan ligt klaar: de klussen zijn opgesomd, het is nog wachten op het invullen van de rusttijden. Vroeger verkeerde ik in de omstandigheid dat het mogelijk was naar het tuinhuis te vluchten maar ja, ook dat is me ontnomen.
Al met al lijkt het er op dat ik aan het einde van de vakantieweek de handen kapot heb, de tuin nog steeds niet op orde, de groencontainer vol, de rug krom en de portemonnee leeg. Jazeker, want voor de meivakantie krijgen we geen vakantiegeld (goed idee voor een volgende cao, vind je niet: voor elke vakantie een vakantie-uitkering).

Op mijn werkplek wordt tegenwoordig gesproken over ‘het voeren van Decentraal Georganiseerd Overleg’, DGO. Dat heeft er mee te maken dat de werkgever rechtstreeks zelf met de vakbonden onderhandelt. Dat vind ik een geweldig idee. Zo geweldig, dat ik het thuis ook ga invoeren, dat DGO.
Dat kan ook, want thuis ben ik eigenlijk een soort werkgever (ik breng het meeste geld in). Het wordt tijd dat ik maar eens ga onderhandelen over mijn eigen thuiscao!
‘k Heb er meteen een start mee gemaakt en mijn vrouw officieel uitgenodigd voor dat overleg. Dat doen we niet in ‘haar tuinhuis’, maar in de buurt van mijn vijver; die ligt mooi centraal en biedt bovendien stevige onderhandelingsmiddelen. Ik heb ook al mijn vakantie-onderhandelingseisen vastgesteld:
- per uur minimaal 10 minuten rust
- per dagdeel 2 x koffie met gebak geserveerd krijgen
- per dagdeel 30 minuten massage
- max 12 tuinwerkuren, verspreid over drie dagen
- en vrijstelling van huishoudelijke werkzaamheden
En ik kan je meedelen: ik ga er vol in! Als mijn eisenpakket niet volledig wordt ingewilligd, kan de rest van het gezin gaan onderhandelen met de kikkers!