maandag 22 oktober 2012

De herfstvakantie is al weer voorbij. Net terwijl ik weer een beetje op gang kwam met klussen in tuin, huis en geest: over en uit. Het zal jullie niet veel anders vergaan, denk ik zo. Maar: het was dit keer een week waarbij ik niet ontkwam aan het onheil van kwastverdrijf. Normaal zul je me in de herfstvakantie het leven van de buurt zien en horen veraangenamen met het ijverig wegblazen van blaadjes, die in mijn directe omgeving bijna altijd afkomstig zijn van bomen die op 'mijn landgoedje' zijn gerijpt. Mijn kinderen, mijn buren en ook de gemeente heeft een mening over die blaadjes.
Mijn buren storen zich aan de herrie van de bladblazer, en verwijten mij met blikken mij er van te verdenken het blad met opzet over de landgrens heen te blazen (dat klopt deels, het heeft een beetje met de windrichting te maken; ik zal 'mijn' blaadjes niet gauw tegen de wind in proberen weg te blazen). Mijn kinderen heb ik proberen uit te leggen dat bomen de blaadjes laten vallen omdat ze nogal wat vocht uit de boom opnemen; zij hebben nu vastgesteld dat dat stom is van de bomen, want als er in de herfst veel regen valt is er toch genoeg water? Bovendien, stellen zij: kijk maar in de vijver: water zat. Gelukkig heb ik op deze argumentatie een uitstekend antwoord gevonden: nu zij zelf de bladblazer mogen hanteren is het over met het commentaar. Dit keer echter begon de herfstvakantie met een zonovergoten dag, wat mijn vrouw op het briljante idee bracht dat de in de zomer gebouwde overkapping hier en daar nog een flinke laag verf nodig had. En zo zorgde de klimaatverandering er voor dat ik zelfs in de herfstvakantie nog stond te kwasten. Met recht een milieuramp! Toch heb ik gelukkig ook nog wat tijd kunnen vinden voor: tuinverlichtingaanleg (waarbij ik mij ditmaal maar twee keer zelf trakteerde op 220 volt), het doen verwijderen van twee behoorlijk uit de kluiten gewassen platanen en het vervolgens herstellen van de aangebrachte schade, en een aanvang maken met het ontruimen van mijn kantoorruimte thuis. Dat dit laatste niet het gewenste resultaat heeft gehad is vooral te wijten aan het weer, de blaadjes en de tuinverlichting. Va naf maandagochtend is het eerste doel het bijstellen van het bioritme aan de nieuw ingestelde tijd. Mocht ik dus dinsdagochtend niet aanwezig zijn om acht uur, dan lopen geest en klok nog niet geheel parallel.....

maandag 15 oktober 2012

Dat moet beter, zou de inspecteur zeggen. Terwijl ik vanavond dus weer te laat dit ding in elkaar zat te fabriceren moest ik even terugdenken aan het oefenen van de repetitie van de jongste. Ja, ja, die ondergaat dinsdag zijn eerste repetitie, en we
l over het onderwerp: De Gouden Eeuw. Hoe het kwam dat ik daaraan moest denken? Welja, zeg. Wat deden ze ook al weer aan boord van zo'n Oostinjevaarder, als je herhaaldelijk faalde? Daar hadden ze diverse opties voor: - Vierendelen Er was genoeg touw aan boord om met behulp van de wat bonkiger zeelieden de luie dader wat uit te rekken (dat dat ook wel eens wat ruig ging blijkt uit de term vierendelen). - Kielhalen; het is aan elkaar gescrheven en betekent dus niet dat je bij de C&A een nieuwe kiel ging halen. Het was een langdurig trektochtje onder de kiel van de boot door, van stuurboord naar bakboord. Afhankelijk van de stemming van de kapitein werd de reis ook wel eens onvrijwillig retour vervolgd - Opsluiten op water en brood; de daarvoor uitgekozen plek betrof meestal een ruimte onder in het scheepsruim, alwaar men enige tijd in het gezellig bijzijn van wat ratachtigen met de voeten in het water kon zitten - van de ra lopen; één van de wat minder bekende straffen, waarbij men in geboeide toestand gedwongen werd op de ra te wandelen (je weet wel, zo'n overdwarse mast waar de zeilen aanhangen); om te zorgen dat je er kwam werd je opgehesen, en de kans dat je er op kon wandelen was kleiner dan 1 %. Kortom: een sprongetje van de hoge duikplank. En dat was allemaal nog niet het ergste wat je kon overkomen. Eigenlijk is zo'n inspecteur-van-tegenwoordig maar een watje....