Sinterwijs

Wel verdraaid, zo sprak de Sint na zijn zondagmiddagslaapje: zo is het weekend en zo kan de mijter weer van het knaapje. De mijter op de kop en de boer weer op. Rust is er amper nog bij, zelden heb je echt even vrij. Nou ook weer, kijk eens naar het programma van de week: je wordt alleen van de gedachte al bleek….

Van maandag tot en met vrijdag die drukke drommels voor je neus, zelfs tussen de middag geen tijd voor een napje, ’t is heus. Gooien ze er ook nog een hele studiedag midden tussendoor, alsof ik nog niet wies genog ben, krie’je ook nog dat gestoor. Marsepein bakken, speculaas mengen, pepernoten tellen, dat heeft allemaal helemaal niets met CITO te stellen; daar doen we in het onderwijs dus maar niet meer aan, want met zulke kolder wil geen minister verder gaan. Leren zullen ze, op niveau en zonder geduld! De staf raakt er nog extra van gekruld… Toch hoop ik dat ze daar voor de klas nooit vergeten dat een miníster wel en Sint en Zwarte Pieten nooit raken versleten. Daarom kun je ook in deze donk’re dagen best wat tijd besteden aan alle sint-pret, daar hebben kinderen echt nooit onder geleden. Dus: geef die minister van het onderwies maar een mooi sinterklaaszakkie, dan stop ik er, as ik thuus ben, in spanje wel in ’t bakkie. Groet’n van de Sint en zien Z.P.’s

Druk of doende?

Omdat ik nog steeds de nieuwe familiepoes nog niet heb kunnen verwelkomen (daarvoor moet eerst de uitset nog worden aangeschaft), dacht ik: laat ik eens een serieus onderwerp kiezen. ADHD: er wordt al genoeg gekheid over gemaakt, dan wel zitten deze kinderen in het hoekje waar de pedagogische klappen vallen. Maar waarom John F. Kennedy, Elvis Presley,, Katje Schuurman en Adriaan van Dis i dat hoekje laten staan? Ja, dat waren allemaal ADHD-ers…. De standaardblik op een ADHD-er is zielig. We zijn er zelfs aan gewend dat deze kinderen aan de medicatie moeten; Ritalin is een veel voorgeschreven middel, daar worden ze rustig van…. Maar waarom zou het goed voor een kind zijn om verdovende middelen te krijgen? Waarom zou je dat eigenlijk gewoon moeten vinden? Omdat een ADHD-er wordt gezien als iemand met een stoornis, dat kan niet anders. Zo’n kind is snel afgeleid, is impulsief en ongestructureerd, ongeduldig, een dagdromer, heeft moeite met het opvolgen van instructies, doet voor hij denkt en heeft een (zeer) korte aandachtsboog. Dat is allemaal alleen maar heel lastig (niet alleen op school, maar vooral ook thuis). Vandaar de pil.

Ik noemde hierboven al enkele grote namen (en er zijn er nog veel meer). Het is dus net maar net, hoe er naar je gekeken is. Misschien hebben zij vroeger ook wel een pilletje gehad, of hadden zij mensen om zich heen die erg veel geduld hadden. In elk geval: carrière hebben ze gemaakt! Stel je nu eens voor dat ADHD als een gift was beschouwd. Als iemand zou hebben geobserveerd en tot de volgende conclusies was gekomen: deze leerling is waakzaam, bij tijden hypergeconcentreerd, flexibel, resultaatgericht, onafhankelijk, altijd in voor nieuwe invallen, oplossingsgericht, een out-of-the-box-denker, bereid risico’s te nemen en onmiddellijk in actie te komen. Dat klinkt dan allemaal erg positief, toch? Zo zijn Jochem Myjer en Michael Phelps (de zwemmer) dan toch maar een heel eind gekomen (dankzij hun ADHD); en Nostradamus, Beethoven, Churchill en Einstein hebben hun bekende naam te danken aan wat tegenwoordig als een kwaal wordt gezien die met een pilletje moet worden bestreden…. Toptalenten van ADHD’ers: creatief, empatisch, fantasierijk, spontaan, energiek, vrolijk (tot ze hun pilletje krijgen), exploratief, inventief, open, vergevingsgezind, gevoelsmens, origineel, loyaal, toegewijd, eerlijk, rechtvaardig, scherpzinnig….. Wees eens eerlijk: je zou het zelf willen zijn, toch? Maar ja, we kunnen niet allemaal Einstein heten.

Nieuwsgierig?

De coachingskalender gaf afgelopen week weer een prikkelende spreuk: 'Onbegrip is voor de een reden om stil te staan, voor de ander om in beweging te komen' . Eén en ander staat tussen haakjes omdat het een citaat is en ik geen toestemming heb gevraagd deze spreuk met jullie te delen. Maar dat terzijde.

Ik ben dan altijd nieuwsgierig waar de auteur met zo'n diep doordachte zinsnede, die hij graag met ons wil delen, naar toe wil, zeker als er in de zin ook de mogelijkheid zit nergens naar toe te gaan. Als je zo'n mooi blaadje uit de kalender op de kop legt, vind je de verhelderende tekst. En aha: daar staat de clou (en vanwege de inhoud wil ik die graag delen). Hoe stimuleer je nieuwsgierigheid bij mensen die daar niet rijk mee bedeeld zijn, of, waarschijnlijker, die hun nieuwsgierigheid zijn kwijtgeraakt? Aha, en als je het niet begrijpt, dan kun je twee dingen doen: op zoek gaan, of het er maar gauw bij te laten zitten. Ik moest meteen denken aan kinderen, die zo gaandeweg hun schoolloopbaan hun nieuwsgierigheid verliezen. Kijk maar bij de kleuters: je hoeft er echt niets voor te doen om ze nieuwsgierig te krijgen... En hoe hard moet je soms porren in de bovenbouw om ze weer aan het denken te zetten... Nieuwsgierige mensen willen antwoorden zoeken, het waarom weten; ze zijn op zoek naar schatten, iets wat nu nog verborgen is; sporen zoeken, signalen oppikken, reageren op onverwachte dingen; sensatie zoeken, nieuwe spannende ervaringen opdoen. Hoe kan het dat zelfs kinderen dat al verliezen? Of is er misschien sprake van dat ze het niet zelf verliezen, maar dat het kwijt gemaakt wordt? En hoe dan? En wie dan? En waarom dan? En zo zit ik, met een blaadje van de coachingskalender in de hand, met alweer een dilemma dat opgelost moet worden. Kijken naar hamsters maakt me niets wijzer in dit geval. En aha, het duurt niet lang of er komt uit gezinskring een geweldige oplossing (dat heb je met die nieuwsgierige mensen om me heen); ik krijg het voorstel om mijn observatorium aan te vullen met een Siamese kat (van nature ontstellend nieuwsgierige beesten). En je begrijpt: na het zien van een plaatje ben ik ontzettend nieuwsgierig geworden.... Binnenkort dus, nieuw in het observatorium van Rein: een Siamees op vier pootjes!