Christmas and a cat

Tsjonge, jonge, als ik dit schrijf is (lijkt) het nog maar zo kort geleden dat 2012 begon, en dan, hup, is het alweer Kerst. Jullie zijn allemaal druk met de organisatie van het kerstfeest; in mijn belevenis was dat altijd het mooiste feest van het schooljaar. Sinterklaas had nog maar amper de hielen gelicht of ik hing al aan de balken van mijn lokaal kerststerren op te hangen, de mooiste kersttekeningen aan de wanden te plakken, de kerstboom neer te zetten en vol te laten hangen met de meest exotische kerstversiering, meegenomen door de kinderen (het enige wat ik als eerste deed: lampjes erin, piek d’r op). Liedjes zingen voor de kerstviering, cd’s van thuis op… Knus en kneuterig. Top! En vooral de kerstviering: met z’n honderden in het kerkgebouw, al die kinderstemmen die zongen, al die kinderen in de mooiste kleren speciaal voor die feestavond… Ik kan je zeggen: dit feest kun je ècht missen als je geen eigen klas meer hebt…. En als het op school dan voorbij was, de kerstboom meegenomen door één van de leerlingen, alles opgeruimd, de lichtjes weer in de doos voor volgend jaar… dan kwam de kater. Want: het kerstfeest thuis kon daar nooit meer tegen op….

Dit jaar geen kater, maar een poes. Een echte. Een èchte Siamees! Nog maar tien weken oud, en het beestje houdt de hele familie al flink bezig. Het dier moet namelijk nog leren te doen wat mensen willen, en vooral niet te doen wat verboden is. En hoe kom je dat nu te weten als poes? Allereerst doe je continue wat door OLH en mensen verboden is. En weer… En nog es… En opnieuw. Want: als zij op de stoffen bank gaan zitten, waarom jij dan niet? Als zij eens door

de kamer rennen, waarom jij dan niet? Als zij elke avond aan de gordijnen trekken, waarin mag jij er dan niet aan zitten? Bovendien: er is zoveel te zien wat jij nog niet kent en dat betekent toch dat je je neus overal in kan steken? En zo’n kerstboom: ’t is toch leuk om uit te testen wat er gebeurt als jij voorzichtig tegen zo’n glimding aantikt? En of je nu Wifi roept, of kssst… opvoeden is al lastig, maar helemaal bij zo’n Siamees. Zou mijn moeder vroeger met mij ook zoveel moeite hebben gehad? Nu meende ik stellig dat wij een Siamese poes hadden gekocht… (ja, ik weet wel wat jullie nu direct denken, en nee, het is geen kater, zoveel weet ik er op mijn 55ste echt wel van). ‘k Heb al weer een hele week de tijd gehad (als ik thuis was) om het dier te volgen. Meende ik vandaag toch dat het ook wel een jonge hond kon zijn. Kijk, om te zorgen dat Wifi niet de héééle tijd in de gordijnen oefent, houden wij haar massaal bezig met gehaakte touwtjes, nepmuizen en propjes papier. Tot mijn grote verbazing kan dit beestje al apporteren, of er zit eekhoornbloed in. Er wordt na speeltijd van alles en nog wat meegenomen naar het slaaphok. In de bek, ja. Alsof het een getrainde hond is. Nog maar één week in huis. Wat moet dat worden als ze in gewicht verdubbeld is? Als je toevallig nog ergens wat oude gordijnen hebt liggen….?

Observatorium uitgebreid

Enige weken geleden heb ik jullie er al over verteld: mijn observatorium zou worden uitgebreid. Een Siamees poesje is daarvoor aangekocht. Speciaal dit ras, want je begrijpt: soort zoekt soort, en bij mij past een eigenwijze Siamees. De uitbreiding was om meerdere redenen noodzakelijk. Allereerst bovengenoemde. Immers: bij langdurige observatie gaat om begrip (niet om het oordeel) en dan is het wel fijn dat je wat gelijksoortig bent; je kunt elkaar zogezegd beter ‘aanvoelen’

Maar: er was een tweede reden: één van de hamsters heeft enige tijd geleden het tijdelijke met het eeuwige verwisseld en daardoor ontstond er vraag naar opvulling van de lege plek (het zogenaamde ‘lege-nest-syndroom’). Met de aankoop van de Siamees kon weliswaar niet hetzelfde nest worden gevuld (qua omvang is een hamster tenslotte wel wat kleiner dan een Siamees-in-de-groei), zodat behalve de kosten van aanschaf van poes ook geïnvesteerd moest worden in kattenbak, kattenmand, kattenbakvulling, kattenvoer, kattenkrabpaal, kattenspeeltjes en kattenknuffels. Hieruit blijkt dat er een forse investering is gemoeid met mijn observatorium. Je moet er wat voor over hebben. Wat ik mij tevoren niet zo gerealiseerd had is dat de aanschaf van een Siamees een onvoorstelbare bemoeizucht in huize Sybesma tot gevolg zou hebben. Want: niet alleen de aanschaf van bovengenoemde zaken riep een oordeel van alle homo-sapiënsachtigen op (kleur, maat, plek in woning, huisnummer ja/nee, etc. etc). Vooral de naamgeving werd een gebed zonder einde.

Hebben jullie wel eens met vier man/vrouw geprobeerd een naam te verzinnen voor een vanwege professie aangeschafte poes? Even los van de vraag of men tijdens de naamgevingssessie lang genoeg geconcentreerd kon blijven (een poes leidt af): het bedenken van een naam is onderwerp van observatie op zich. Kijk: thuis hebben wij een Sytse en een Hylke. Je zou dus kunnen denken aan een Friese meisjesnaam. Meerderheid niet te vinden. Vervolgens kom je dan in de sfeer van ‘oma Tut’ en ‘mevrouw de Beuk’. Afgewezen. Het ‘namenboek der Nederlandse maagden’ geeft ook niet een wenselijke oplossing. Politiek getinte namen dan? Zelf vind ik politiek tenslotte erg interessant: ‘Jet’ zou kunnen (van Jet Bussemaker; hoe kunnen ze iemand met zo’n naam tot minister van onderwijs bombarderen, hoewel... op het minister van onderwijs kun je iedere kwakzalver neerzetten); ‘mevr Thieme’ van de Partij van de Dieren, ook een optie (maar dat is weer geen katje om zonder handschoenen aan te pakken); of ‘Hachchi’, van D’66, hoewel, dat geeft natuurlijk weer gedoe bij Hardenbergse PVV’ers. Laat maar. Een drama is het geweest, die naamsessie. Maar: we zijn er uit! En: het lag zo voor de hand... Hoe blind kun je zijn... Onze poes heet vanaf gisteren: Wifi! Ja, ja, oefen maar eens even, laat de naam maar eens over je tong rollen... We zijn het er allemaal over eens bij ons thuis (een zeldzaam fenomeen). We kunnen het ook allemaal met reden onderbouwen. Allereerst: het is natuurlijk een poes, een vrouwtjeskater zogezegd, een wijfje. Daarnaast kom ze te wonen in een huis waar de wifi-afhankelijkheid in enkele jaren exorbitant is toegenomen. Vrouw des huizes, beide kinderen des huizes, man in huis: allemaal zijn zij omgeven met wifi-ontvangende apparaten: computers en internetverstrekkende apparatuur, tablets en mp-3spelers en videospelers en telefoons... Gek word je er van, en dan kun je ook maar beter een bestraalde kat worden toch? Ze krijgt toch binnenkort een zender om de nek.... Doe maar in één keer een wifi-extender, heb ik ook internet achterin de tuin. Dit hele verhaal... en nog geen minuut observatietijd verslagen... Volgende week: mijn eerste objectieve Siamezen-observatie. Dat beloof ik!

Wintertime

Het is het weekend voor het avondje van de goed heilig man. Even heb ik zitten denken: dat stukje van mij dat moet eigenlijk in de vorm van een sinterklaasgedicht, dat ben ik eigenlijk aan mijn stand verplicht. Maar helaas, ik kan de moed niet opbrengen. De moed niet opbrengen? Nee, want ik heb me daar toch een weekend achter de rug... Jullie weten, ik zonder me altijd graag wat af. Liefst ben ik wat stilletjes, bemoei me nergens mee, vind nergens wat van, zo’n type van: geef hem een iPod en je hoort ‘em niet... Had ik in het weekend nu maar een ipod gehad, dan had je nu van mij een Sinterklaasgedicht gehad dat er niet om loog. Nee, mijn weekend is in een vloek en een zucht vervlogen, en ik ben slechts als moede hinde bankwaarts getogen om, met de oogleden op de schouders gedrapeerd, en de benen op een laag tafeltje-met-kussen, nog dit episteltje voor jullie te schrijven.

Mijn vrouw heeft een hobby. Voordat je daar nu verkeerd over gaat denken: een hele nette hobby. Regelmatig is zij voor die hobby op zolder te vinden, trekt divers publiek, en bij gelegenheid verkeert zij in het vroeger door mij met zweet gebouwde tuinhuis, om daar haar hobby verder te beoefenen. Zij trekt met haar hobby allerlei publiek naar zich toe. Van heinde en ver komen zij tegen betaling genieten van de hobby. Op bepaalde momenten adverteert zij in de directe omgeving van ons woonhuis, en ook op internet, en etaleert daarbij de door haar geleverde producten. Ook verkoop is daarbij een vast onderdeel van het programma. Dit weekend was er weer zo een. Al vanaf donderdagavond ging de directe omgeving van mijn woonhuis er uit zien als een in opbouw zijnde camping, met van overal aangesleept meubilair. Vreemde vrouwen verkeerden al vanaf vrijdag in mijn tuin, en sleepten daar allerhande goederen naar toe. Inmiddels had ik doorgekregen dat de

kans redelijk groot was dat elke Hardenbergse (dat zijn die van het vrouwelijke soort) bericht van toestemming had ontvangen om op de zaterdag mijn tuin te betreden. Mijn (!) tuin.... En dat er ook van her en der uit den lande vrouwvolk het Hardenbergse lustoord aan zou doen: mijn (!) tuin.... Zaterdag: de dag des oordeels. Waar ik normaal op deze ochtend nog even met de ogen kan knipperen, voordat ik een mijner zonen naar het voetbal moet begeleiden... Deze ochtend werden, al om des ochtends zeven uur, met groots geweld de gordijnen acuut opengetrokken. Aaaaiiikkk. Weg is de privacy. Weg is het gevoel van ‘ mijn tuin’! Het gevoel van de plek van de plek waar ik mij met mijn emoties terug kan trekken. Deze zaterdag was er geen terugtrek plaats voor mij in mijn eigen herberg of lustoord. Vrouwvolk alom.... Af en toe een man die vrouw begeleidend (in tijd beperkend) langs bracht en weer meenam. Maar ik... Voor mij geen plaats om te rusten.... Ik vatte dus het plan om mij onledig te gaan houden met de installatie van Windows 8 op mijn laptop. Ja, wat moet een man anders doen als zijn tuin belegerd wordt door de vrouwen van Hardenberg? Ik hoor je denken: waarom de ene ramp zich zien voltrekken en dan aan een andere beginnen? Waarom niet de eerste ramp voorkomen, om te zorgen dat de tweede niet plaats vindt? Wel, gewoon: als ik moet kiezen tussen mijn tuin en mijn vrouw, dan kies ik toch voor iets leuks op de computer? Je kent me toch? Ondanks de bijzonder goed geslaagde tuinfair, en de dankzij mijn niet-aflatende concentratie geslaagde installatie van Windows 8, heeft de productie van dit stukje me toch nog wat extra tijd gekost... Maar: het is gelukt, met de nieuwste versie van Word: Word 2013. En zo kan ik weer met een vrolijk gezicht beginnen aan de nieuwe week: werk zat, en dan ook nog Sinterklaas! In eigen tuin....