Werkstress

Hemelvaartsvakantie: heerlijk helder weekendje, toch? Genieten van de buitenlucht, grassprietjes kortwieken, vloertje leggen in het tuinhuisje (ja, ja, begint al aardig paleisachtige vormen aan te nemen), maar vooral ook (ten gevolge van stevig verlopen dgo) lekker kunnen lezen.
Kranten, computerbladen, boeken, een paar hoofdstukken in een onderwijsboek, en dat allemaal dit weekend.  En als ik zeg: krant lezen, dan bedoel ik ook: het hele ding van voor naar achter, incl alle weekendbijlagen. Niet alleen maar even de grote koppen om vervolgens luidkeels mee te praten over alle ellende en miskleunen in de grote boze buitenwereld. Kortom: ik kan in de nieuwe week ook iets zinnigs zeggen over de euro en zo.

Je hebt van die mensen, die alleen maar de koppen lezen. Dat is niet erg, als je je daarna maar bescheiden opstelt, want de werkelijk is vaak wat ingewikkelder dan wat die ene persoon op een krantenredactie , die na een avond wachten eindelijk de drukproef voor z’n neus krijgt, er in alle haast nog van kan maken.  
Zo zag ik bijvoorbeeld de volgende kop langs komen: “Grieken in tranen”. Probeer je eens in te leven: welke inhoud zou dit artikel behandeld hebben?  Leuke opdracht voor in de bovenbouw, denk je niet? Ja, ja, ik weet al wat je denkt: dat gaat vast over de in rook opgegane pensioengelden, over over de slechte staat van de economie... Of over het bericht dat er geen nieuw kabinet komt en dat ze dat zo jammer vinden. Of juist niet. Of over vakantiegangers die dit jaar Griekenland massaal links laten liggen. Maar nee, je zit er dan gewoon hartstikke naast. Had je dat artikel ook maar moeten lezen, dan had je het geweten.

Vond ik me toch nog het vakblad van vorige week (oei, oei, nog in het plastic). En nu dacht ik: ik ga ze eens even testen in het koppen-beoordelen.

SCHOOL ZORGT VOOR VEEL STRESS BIJ JONGEREN

Poeh, en dat zo net voor de nieuwe week begint. Ga er maar aan staan. Maandagmorgen: al die kinderen die naar school toe komen al gestrest voor er een woord is gezegd. Hoe komt dat toch zo?
Mij is altijd geleerd dat stress niet alleen door werk wordt veroorzaakt, maar altijd meer redenen heeft. Wist je dat al, dat je maandagmorgen met een hok vol stresskippen begint? En hanen ook, natuurlijk? Hoe zit dat eigenlijk bij jezelf? Begin jij de dag ook gestrest, en komt dat van school? Hoe merk je dat, die stress, bij jezelf? Of bij de kinderen? Of merk jij dat helemaal niet? Waarom dan niet, omdat je zelf te gestrest bent? Of heb jij nooit last van schoolstress? Heb je je collega´s vandaag al bestudeerd in de ochtendkring? Heb je de stress in hun ogen gezien?

Nou, mensen:  succes maandag. Je hebt alvast een mooi onderwerp voor de kring vanmorgen.

Moederdagstress

Het is zondagavond. Het weekend zit er weer op. Gewoontegetrouw kijk ik dan even in de agenda: wat brengt de komende week en moet ik nog ergens over nadenken  voordat de nieuwe week begint?
Nee, niet ergens aan denken... Dat doe ik liever nog niet, ’t begint tenslotte allemaal snel genoeg.

’t Was weer een bijzonder weekend. Voor het weekend dank ik altijd wel even na over wat te doen. Er blijft niet zo heel veel tijd over van wat oorspronkelijk als vrije tijd is bedoeld.
Vrijdagmiddag BAPO is klussen doen (ik overdrijf dan niet, hoor). Tussendoor eindelijk eens een krant helemaal uitlezen, koffiepeil op doordeweeks niveau houden. Fungeren als buitenschoolse oppas voor de kinderen Sybesma. Zorgen dat er eten op tafel komt (met wisselend succes).

Dan de zaterdag. Dit keer was het de zaterdag voor moederdag. Omdat de school, die door mijn lieve kindertjes wordt bezocht, geen tijd vrijmaakt voor een zelf in elkaar te knutselen  voor moeders waardevol product (waarschijnlijk vanwege het feit dat dit in de ogen van ’s lands toetsenfabriek niet bijdraagt aan enigerlei vorm van onderwijskwaliteit... hoezo burgerschapsvorming), spreekt het kroost mij als aanhangend ouder aan op de aanschaf van enig geurend product benevens wat leesvoer voor de cheffin van huize Sybesma.
De planning voor de zaterdag was dan ook tijdig doorgenomen. Des morgens, om een uur of kwart voor zeven, riep de vaderlijke plicht om de jongste telg tijdig te bezorgen op één of ander voetbalveld in de gemeentelijke regionen. Van de vader werd eveneens verwacht deze keer beschikbaar te zijn als vervoerder van clubgenoten, zodat afleveren van zoonlief op een parkeerplaats (wat in een enkel geval voldoende is) tot algemeen ongenoegen zou leiden.  Bij terugkomst zou ik ook nog mogen genieten van de prestaties van de oudste binnen de lijnen (zodat zijn moeder deze ochtend in het geheel niet hoefde op te draven).

Normaal gesproken houd ik niet van voetbal. Ik leef ook in de overtuiging dat mijn beide zonen voor deze verderfelijke sport hebben gekozen om daarmee hun vader een hak te zetten. Naarmate ik meer meemaak van wat in de volksmond ‘wedstrijden’ worden genoemd raak ik er ook meer van overtuigd dat ledigheid des duivels oorkussen is. Natuurlijk vind ik het een stom spelletje. Wie er goed over nadenkt kan ook niet anders. Als zo’n heel spel bedacht wordt om een bal tussen drie palen door te trappen, waarom hangen ze er dan een net achter? Ik ken menig veld dat wordt afgebakend door sloten. Dan ben je toch meteen van zo’n bal af en is het spel klaar?
Maar goed, ik zal jullie niet vermoeien met  mijn gedachten over de spelregels en de discussies daarover in huize Sybesma.  Het is jullie alleszins duidelijk dat mijn liefde voor voetbal zich beperkt tot een finale-wedstrijd van het Nederlands Elftal... Dat komt trouwens ook door de belabberde prestaties van de teams van beide zonen. Met name het jongste team wedijvert met de tegenstander wie de meeste doelpunten tegen kan krijgen. Standen van het soort 13-2 en 9-0 zijn daarbij schering en inslag, waarbij de tegenstanders altijd winnen (dat heb ik er inmiddels al wel van begrepen). Mijn hoop op een goed bestede (of is het besteedde) zaterdagochtend is dus even groot als de kans op het winnen van een prijs in de Postcodeloterij.
Verder moest ik deze zaterdag ook zorg dragen voor het inkopen van nieuwe voedselvooraden waarmee de periode tot de volgende wereldoorlog zou kunnen worden overbrugd. Mocht er nog tijd over blijven, dan zou deze moeten worden besteed in het heimelijk inkopen van moederdag-presentjes (aan de hand van een reeds ingevulde ‘keuze’lijst).

Twee zaken bliezen de hele planning op.

Mijn jongste zoon bleek deze zaterdagochtend ‘op schot’ te zijn; hij presteerde zelfs een hattrick.
Eerst leefde ik nog in de veronderstelling dat een hattrick een truc met het hoofd was, maar nee... mijn onkunde werd mij meteen door collega-vaders ingewreven. Een hattrick is het driemaal achter elkaar scoren. Je snapt dat dit wel een beetje het verhaal van de dag werd;  zo’n prestatie leidt tot bijzonder hanig gedrag en waandenkbeelden. De eindscore was dit maal weer 9-0, dit maal echter in het voordeel van zijn team... Waarmee het seizoen werd afgesloten.

Het tweede was erger. Ik had de autosleutel al in de hand om met het kroost de presentjes te gaan inkopen (onder het mom van een bezoek aan de visboer, iets wat wij met regelmaat doen), toen vrouwlief meldde dat de kraan in de keuken het had begeven. Inderdaad; zij stond met de brokken in haar handen.....
Ik weet niet hoe jullie klusvaardigheid is het als het kranen betreft. De mijne is dermate negatief dat ik van een kapotte kraan nog een lokale tsunami weet te maken. En haal dan nog maar eens presentjes voor moederdag... Krijg dan nog maar eens het respect dat je als vader zou moeten krijgen voor je liefdevolle aandacht voor moeder en kroost. Een wasbeurt kun je krijgen... met koud water uit een kapotte kraan.

Gelukkig kan ik jullie meedelen dat het waterpeil in deze regio weer tot Vechtniveau is gedaald... en moeders des ochtends haar presentjes heeft ontvangen. Gered... door Harry van het klusbedrijf.
Hulde, Harry!