zondag 16 februari 2014

Afluisterschandaal


Met een aardappel in je mond praten: het was niet best als ik dat thuis deed. Ik heb het er grondig afgeleerd.
Hoe dat moet was deze week te zien tijdens een oppositiefeestje in de Tweede Kamer. Minister Plasterk moest opdraven om uit te leggen hoe het nu ècht zat met die afluisteraffaire. De hele avond heb ik zitten luisteren, en een deel van de nacht ook, en nu pas begin ik te begrijpen waarom deze man heet zoals die heet. Hij zal wel niet alleen een sterke plas hebben, maar kan ook sterke verhalen vertellen met droge ogen. En dit keer hield ie met z’n verhalen z’n voeten ook droog.
Een politieke carrière? Voor mij niet weggelegd, kan niet met een aardappel in de mond praten…
Ik weet niet hoe het jullie verging, maar: heb je nou niet dat je bezorgd bent geworden? Want laten we eerlijk wezen; deze man was vroeger minister van onderwijs. Tijdens het debat heb ik de hele tijd zitten kijken naar wie er nog meer aanwezig waren. Minister Hennis natuurlijk, die er de hele avond bij zat te kijken of Plasterk haar de hete aardappel niet op het bord zou leggen (en daarom zag je af en toe haar adamsappel sterk op en neer vliegen, alsof ze zich verslikte in een… eh, aardappel).
Geen Rutte in de zaal. Die zal wel gedacht hebben: laat ie maar stikken in z’n eigen aardappel. Maar wat mij nog meer verontrustte: geen minister Bussenmaker!

Ik kan je garanderen dat ik me daarover niet voor niets ongerust maak. Nog maar twee weken geleden heb
ik contact gehad met iemand van de PO-raad, over de actiegroep die de CITO-toets wenst af te schaffen… Onverbeterlijk, die PO-raad-man. Een week later een groot artikel van meneer staatssecretaris Dekker, die ons (in onderwijsland) oproept te stoppen met kritiek en gemopper op de CITO-toets. Beiden heb ik verweten niet te kijken naar de werkelijkheid van het toetsen: oefenen vooraf, voorlezen, voorzeggen van antwoorden, uitsluiten van deelnemers… Alles gebeurt, en dat zonder enige vorm van controle…

Geen Bussenmaker in de Kamer… Pas dit weekend ging mij dit serieus verontrusten. Waar was zij? Waar was Sander Dekker?  Wat zouden zij uitspoken? Plots besefte ik me dat ik had moeten zwijgen (net zoals die Hennis). Plots begreep ik waarom Plasterk niets kon zeggen. Plots besefte ik wat er aan de hand was. Niks geen afluisterende Amerikanen, niks geen afluisteren van buitenlandse telefoongesprekken en buitenlands mailverkeer… Nee, de werkelijkheid was erger!
Ik beloof jullie het schokkende nieuws dat wij over een maand of twee zullen horen! Het zal niet lang meer duren of Plasterk staat opnieuw, vanwege een afluisterschandaal, in de Tweede Kamer. Het zal niet Hennis zijn die dan naast hem zit, maar Bussenmaker!
En de kern van het nieuws zal zijn:
´Data afname CITO-eindtoets uitgewisseld met Onderwijsinspectie; 1200 groep-8-docenten afgeluisterd bij afname CITO-toets! Docenten flessen betrouwbaarheid toetsing!´
Daarom waren Bussenmaker en Dekker er niet!


Ondertussen is thuis deze week dubbel leed geschied. Allereerst is de hamster dood, leve de hamster. Daarmee heeft een jarenlang trouw gevolgd observatieonderwerp het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Wat het leed nog verergerde: terwijl de krant bol stond van weer iemand die pas na vijf jaar dood in huis was gevonden, lag ook onze hamster al twee dagen dood in zijn kooi (weliswaar onder het hooi, maar toch). En we hadden nog zo stellig beweerd dat het ons nooit zou overkomen…
Met gepaste stilte is het diertje ter aarde besteld, in de tuin.

Of dit iets te maken heeft met het volgende, ik weet het niet. Ook Wifi heeft de
afgelopen week de CITO-eindtoets afgelegd. Ik heb de toetsen zelf maar nagekeken (ik bedoel: dat gaat toch aanmerkelijk sneller, niet waar?). Wel, de eindscore is allerbelabberst: nog geen 10 punten.

En ik heb nog wel zo voorgeleen en voorgezegd….

zondag 9 februari 2014

Kat plat

Het is zondag. Vandaag is ieder verplicht zich op sokken door ons huis te bewegen. Dat is een vast nummer, in de week voor de CITO-eindtoets. Immers: als je maandag weer naar school gaat krijg je een preek over je heen: dat het de CITO-eindtoetsweek is, dat het belangrijk is dat de leerlingen van groep 8 stilte ervaren, dat het niet aangaat anderen te storen, enz. enz. In huize Sybesma wordt dat traditiegetrouw al op de zondag er voor er in gehamerd. Immers: maandag hebben vader en moeder daar, in verband met hun zeer drukke werkzaamheden, geen tijd voor…. Bovendien: twee preken op één dag zetten geen zoden aan de dijk! 
Natuurlijk hebben wij in huize Sybesma dit jaar geen stresskinderen die moeten deelnemen, maar tradities zijn heilig hier… Wij (man/vrouw) zeiden vandaag nog tegen elkaar: eigenlijk is het toch raar dat je deze zondag zo laat verlopen, terwijl je diep in je hart het liefst dat hele CITO zou opblazen.

Nu komt het mij persoonlijk ook wel goed uit. Ik kan mateloos uitkijken naar de CITO-eindtoets. Na mijn verhaal van vorige week had je dit natuurlijk absoluut niet verwacht! Toch is het waar. Immers de zondag er vooraan verloopt thuis in een dermate stilte, dat het zo ongeveer de enige zondag is die zich leent voor een dutje door de heer des huizes. Dat is ook wel nodig, na het lezen van vier kranten en twee vakbladen op zaterdag, en zondag-na-kerktijd.  Alleen in het voor-CITO-weekend, hoor; andere weekenden blijft het bij één krant.

Ik schrijf dit stukje net na mijn middagdutje. Alles is verder nog in diepe rust. Vooral de kat. De kat ligt
Misschien is het ook wel de brief geweest, die we samen hebben geschreven… Wist je dat nog niet?
Oh ja, een groot deel van de zaterdagavond heeft het gekost… Hoe het zo kwam?
vanaf hedenochtend volledig plat, zo op het oog lijdend aan toets-shock. Ik denk dat er de afgelopen week toch te fors is ingezet op een gouden medaille voor de Siamezen-toets. Elke avond geoefend: meerkeuze-vragen-intelligentie, het boekje “Hoe overleef je de CITO-toets?”, reken- en wiskundeopgaven, vragen van het type “Wat staat er niet?” en ga maar door. Ik had niet verwacht dat dit zo uitputtend zou werken op de anders zo actieve kat. Misschien leg ik de lat te hoog, ben ik te veeleisend, is de kat te perfectionistisch, heeft het dier last van onderpresteren?

Op de voorpagina van de zaterdag-Trouw stond een groot artikel met uitspraken van Sander Dekker, de veelgeplaagde staatsecretaris van onderwijs, die het klagen over de CITO-toets beu was. Hij stelt daarin dat we moeten ophouden te klagen over een verplichte eindtoets. Het is immers zo goed bedoeld: samen
(Dat er hier en daar een schrijffout in kan zitten: neem het poeslief niet kwalijk; en omdat het een Open Brief betreft mag ik hier citeren):
uitzoeken wat elke leerling weet, samen een goede start mogelijk maken in het VO, etc.; hij is ook niet voor die vergelijkingslijstjes, etc. etc. Kortom: het bekende nummer op plaats 9587 in de top 10.000.
Bij lezing zat de kat, na een week volop oefenen, op mijn schouder mee te kijken. Bij het zien van de foto van mijnheer Dekker begon het beest spontaan op te rispen, en, nadat ik het artikel luidop had voorgelezen besloot het dier tot een spontane actie: een open brief aan staatsecretaris Sander Dekker, met een afschrift naar de vaste Kamercommissie voor Onderwijs.

Open brief aan monseigneur Kater van Onderweis
ofer de SITOtoets

Geagte heer Kater,
In Trouw heb ik kennis genoomen van uw interveuw ofer de SITOtoets. Ik fin dat uwe Excellente School behoorlijk uit de nek praat. De SITOtoets is egt nie zo goed as u segt. Ik heb er nou 2 weeken op guoefunt en ik snap et noch steets nie. Vreidag heb ik met me juf afgeprooke dat zu mu du toets heelemal gaat voorlese zodat ik het goet ga snappu. Dat is niet so iirluk, maar anders kan ik nie naar de haaffoo.
Sgaf um maar so gouw moguluk af.

Wifi Siamees Sybesma

Ik kan je vertellen: ik ben nog nooit zo trots op een Siamees geweest als op deze. Natuurlijk, er zitten wel
wat schrijffouten in, maar vertel es: wie van jullie heeft al eens zo’n Open Brief geschreven, hè, piepmiepen m/v?

Zelf ben ik ook bezig met een Open Brief, aan alle kranten. Immers: als minister Plasterk van de Zeven Provinciën deze week in de Kamer op het matje moet komen omdat hij van voren niet weet dat ie van achteren wordt afgeluisterd, dan vind ik dat het hele kabinet de dag erna in de Kamer moet komen om en public de CITO-toets te maken; dan rekenen wij er wel mee af.
Nee, jullie niet. De kat en ik!

zondag 2 februari 2014

Kat aan de lat

Nog maar enkele weken geleden is de werkgroep “Stop de CITO-toets’ opgericht. De naam van de actiegroep spreekt voor zich; het actie-item is o.a. de eindtoets. Mooi op tijd dus.
Geleend uit een prachtig
kinderboek
De PO-raad reageerde al heel vlot. In de pers werd al gauw een oordeel over het onderwerp gegeven. Ik (brutaal als ik ben) schreef natuurlijk meteen terug aan de PO-raad (waarvan ik veronderstel dat die er zit om wijze raad uit te delen). Verbazing alom, toen afgelopen week de raad mij persoonlijk antwoordde op mijn brief. Schrik!
Dit schreef ik onder andere:
De reactie van de zijde van de PO-raad op de actiegroep 'Op naar geweldig onderwijs' is op z'n minst teleurstellend. Hoe goed je bedoeling ook kan zijn met de Cito-eindtoets als controlemiddel 'op eigen onderwijs' van een school, en het leggen van een startlijn voor goed vervolgonderwijs: men weet bij de PO-raad zeer wel dat
- de resultaten van de toets door gebrek aan controle op de uitvoering en toepassing totaal ondoorzichtig zijn (oefenen, voorlezen, voorzeggen, voordoen)
- de overheid de toets al jarenlang gebruikt om scholen aan elkaar te meten.

Even los van het feit dat ook bij de raad het vermogen tot Begrijpend Lezen enige verbetering behoeft (men veronderstelt mij tot ‘lid van de actiegroep’ hoewel ik daar geen aanleiding toe heb gegeven) stond dit o.a. in het antwoord:
“Anders dan uw actiegroep is de insteek van de PO-Raad om zich in te blijven zetten voor een goed gebruik van de eindtoets. Wij zien geen nut in het afschaffen van dit hulpmiddel, omdat wij het zinvol vinden dat scholen hun eigen advies kunnen staven aan een onafhankelijk tweede gegeven.
Ik denk echter dat we uiteindelijk hetzelfde doel voor ogen hebben: een goed advies voor de leerlingen in groep 8 en bij hun niveau passend vervolg in het voortgezet onderwijs waarbij zij voldoende uitgedaagd worden maar ook niet op hun tenen hoeven te lopen.”

Ik heb maar een stukje schuingedrukt. Je snapt: wij (ik zelf en de heer van Gerven) zullen het over de eindtoets niet gauw eens worden. Ik denk dat het goed is dat je onthoudt dat de PO-raad daarmee een seintje afgeeft aan onderwijspersoneel. Zo iets als: je mag vinden wat je wilt, maar wij zijn de PO-raad, en wij adviseren de minister…. Doe er wat mee.

Dat heb ik ook gedaan. Nu ik weet dat afschaffen van de toets er voorlopig niet in zit, betekent dat voor mij, in mijn tweede rol als opvoeder, werk aan de winkel.
Zoals velen dat tegenwoordig ook doen, heb ik de afgelopen week gespeurd naar enveloppen met toetsen er in. Omdat er geen PO-school is met een kluis was het natuurlijk niet zo moeilijk alvast wat inhoud te ontdekken. Daarnaast heb ik in de afgelopen 20 jaar alle eindtoetsen verzameld, alle Entree-toetsen, alle RW-, Spelling- en Begrijpend Lees-toetsen van dit gerenommeerde instituut op de kop getikt; ik denk dat
mijn  persoonlijk dossier aan CITO-toetsen een schitterende basis zal vormen voor een museum, gewijd aan de laatste basisschool in Nederland… There is life after krimp.

Na het bespeuren van actuele toetsinhoud ben ik mijn kat gaan trainen. Dat hoort zo bij het toetsen-van-tegenwoordig. Alle stimulerende en belemmerende factoren zijn beschreven (kattensnoepjes stimuleren, frisse lucht ook; toetsinhouden belemmeren, maar ja…).
Ik heb een stimulerende leeromgeving voor Wifi ingericht, veel stimulators neergelegd (speeltjes), de buren ingeseind met het verzoek katers voorlopig een week binnen te houden, de computer aangezet voor grafische aanvulling, het beest geleerd om met twee poten een grijs potlood vast te houden, etc. Omdat het intelligente beestje al wel een ruime mate van motorische schrijfachterstand had opgelopen heb ik in overleg met de inspectie toestemming ontvangen om te helpen bij schrijf-aansturing. Inmiddels heb ik er een hele week oefenen op zitten met meerkeuze-vragen.

De vraag die na zo’n week rijst is of een Siamese poes intelligent is. Het kan ook zijn dat het beestje
dermate intelligent is dat wij er niet bij kunnen. Of: misschien is ze anders-intelligent?
In elk geval: het was de afgelopen week een moeizaam proces. Vooral de stimulerende factoren speelden een grote rol; eh… afleidende rol. Voortdurend wilde poeslief wat anders doen met ‘dat propje papier’, dat ‘elastiekje’, dat ‘lekkere snoepje’… Maar een beetje serieus de vraagstelling bestuderen: ho maar.

IK maak me dan ook ernstig bezorgd voor de komende week. Misschien moet ik wat meer werk maken van de belemmerende factoren?
Volgende week: de uitslag. Ik kan niet wachten!