Persoonlijke evaluatie

Zolang is het nog niet geleden (voor mijn gevoel althans) dat ik op deze plek mij afvroeg wie nu eigenlijk de onderwijscaravan is die wel of niet getrokken wil worden (naar school of juist niet). Een jaar is om, al weer een heel jaar! Tijd voor een persoonlijke evaluatie dan, toch? Ja, ja, persoonlijk! Ik bedoel: als iedereen zich met mijn evaluatie gaat bemoeien, dan snap ik er aan het eind helemaal niets meer van. Daar gaat ie.... Allereerst mijn taalvaardigheid. Ja, ja, ik heb best eens een complimentje gehad van deze en gene, dit jaar. Maar je moest eens weten hoeveel taalfouten ik uit een beetje tekst moet weghalen. Had ik ooit in klas 2 (nu heet dat groep 4) moeite met de motoriek (wat zich uitdrukte in het aantal varkensstempels in mijn schoonschrijfschrift), nu doet zich dat op het toetsenbord ook weer voor. En ik typ niet eens blind, kun je begrijpen....

Dat had ik nog nooit verteld, hè, van die varkensstempels. Het heeft mijn motorisch leven getekend. Wat kan een juffrouw je leven kwetsen. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Die dag waren er schoolfoto’s gemaakt en ik was enorm onder de indruk geraakt van het flitsende werk van de schoolfotograaf. Mijn concentratie bij de schrijfles was beneden min, maar de juf had niets door. Ik trouwens ook niet, en daarom leek het resultaat van schrijfwerk eerder op gekras van tweehonderd babies tegelijk, dan op het door de juf verwachte minimumniveau van acceptabel schrijfwerk. Zij ontstak, bij aanschouwen van mijn wanprestatie, in woede, haalde de stempeldoos, liet mij het vakrkensstempel zien en stempelde vervolgens onder mijn beangstigde blikken, de gehele pagina vol met stempels van een varken, waarschijnlijk ook met stille hoop mijn ouders op korte termijn met een en ander te kunnen confronteren.

En ik? Ik keek lijdzaam toe. Geheel bedorven werden de resultaten van mijn noeste arbeid ; meelevend dan wel grijzend loerend leefden mijn klasgenoten mee; afzichtelijk werd het resultaat... En ondertussen bestormden mij de angsten voor wat komen zou: strafwerk en confrontatie. Je zult begrijpen dat ik nadien nooit weer enige bewondering heb kunnen opbrengen voor het pedagogisch talent van deze juf; zij en ik waren vanaf deze dag gezworen vijanden; en zelf heb ik ooit gezworen elk kind duizendmaal te complimenteren met noest schrijfwerk, ook al zou het resultaat afzichtelijk zijn.... Nee, dan mijn meester in klas 5 (wat men dan nu groep 7 noemt). Hij had geen stempeldoos. Geen idee hoe oud of jong die man toen was. Van hem herinner ik me drie dingen: - zijn vaderlijke hand die vele malen complimenteus neerdaalde op een kruin - zijn la met kleurplaten die als voorbeeld konden dienen voor natekenen (als je taak af was), maar bovenal - zijn kast met jeugdboeken, waaruit ik vrat bij gebrek aan een bibliotheek in het dorp. Die boekenkast heeft mijn leven gered. Al leeft de beste man reeds lang niet meer, mijn taalliefde is zijn erfenis. Nog één week... Dan is mijn schooljaar om. Er kwam veel voorbij, bij tijden was het hectisch. Het jaar is geëindigd met een flink aantal puzzelstukjes die op hun plaats zijn gevallen, maar ook met nieuwe puzzelstukjes die het komend jaar een plekje gaan zoeken. Mijn schooljaar begon met een boeiende Summerskool bij Kennisnet, waarvan de resultaten gaandeweg het jaar een plekje konden krijgen in het dagelijks werk. Mijn schooljaar eindigt met het resultaat van nieuwe keuzes, uitgewerkte plannen en voortgaande uitdaging. Alles naar wens geweest? Zeker niet. Dat is de uitdaging voor het komend jaar... en dat begint opnieuw met een Summerskool. Nog één week... Dan is het je klas niet meer. Ze gaan naar een collega, die ze verder helpt. Ze nemen ook wat van jou mee. Wat zullen ze zich herinneren? Dat jij ze hebt geleerd hoe de hoofdletter K moet worden geschreven? Of dat 133 + 22 155 is? Dat Rotterdam een havenstad is? Dat is altijd spannend, vooral als je ze later nog eens tegenkomt. Stiekem vraag je je wel eens af hoe ze zich later jouw jaar herinneren... Op vakantie, de accu lekker opladen, gekke dingen doen, verdwalen... Kom je op een rommelmarkt, laat die stempeldoos maar staan. Als het nieuwe schooljaar weer begint kun je weerwerken aan onuitwisbare sporen....