Wikken, wegen en wreken...

Terwijl ik aan dit stukje begin heb ik een weegschaal in mijn hoofd.  Niet eentje om mijn linker t.o.v. mijn rechter hersenhelft te wegen  (dat resultaat is me allang bekend), maar om af te wegen wat de meerwaarde van een leerkracht in school is. Dat is een gevoelige zaak! Wie van jullie denkt dat ik daarover van alles mooi kan roepen (zo van: die staat toch niet meer voor de klas), die heeft deels gelijk. Voor mij is het meer de gelegenheid om dat wat ik deed nog eens te her-overwegen..

Toevallig heb ik net een stukje gelezen op de Onderwijs-nieuwsdienst, over de oprichting van een Sudbury-school in Nederland. Voor wie niet weet wat dat is: een Sudbury-school is een particuliere school voor 4 tot 18-jarigen, opgericht door ouders, met als kenmerk dat leerling en leerkracht er gelijke stem hebben  (een uit Amerika overgewaaid schooltype). De oprichters van de eerste Nederlandse versie zeggen verder dat ze deze stap hebben genomen, omdat op een traditionele Nederlandse school  ‘kinderen van alles krijgen opgelegd wat niet bij ze past’.

Ik lees wel vaker het nieuws. Daar staat van alles en nog wat in: kwaliteit rekenonderwijs onder de maat, studenten kunnen niet spellen, ouders moeten meer betrokkenheid bij de school tonen, stelonderwijs ondermaats, leerlingen hebben geen historisch besef, kwaliteit opleiding onderwijskrachten slecht, kinderen leren slecht lezen…Je kunt er gemakkelijk uit de kranten van de laatste tien jaar nog twintig zaken aan toevoegen. Daarmee wordt erin gehamerd bij de gemiddelde ‘lezer’  dat het onderwijs geen kwaliteit levert en leerkrachten te weinig in huis hebben. Bovendien laten ze zich als Jan, Piet en Klaas aanspreken en hebben daardoor elk overwicht verloren. En nu staat er dus ook dat datgene wat leerkrachten doen volgens de oprichters van de Sudbury-school van alles is wat niet bij kinderen past. Kortom: een bevestiging van alles wat ‘Den Haag’ vindt.
De leerkracht als de loser en de minkukel van Nederland. En, op het moment dat hij/zij de mond opentrekt, kan dat niet meer anders zijn dan een kreet van iemand die volledig en stelselmatig door ouders, pers, inspectie en politici in de verdediging is gedrukt. Vandaar dat er gezwegen wordt?

Kortom: als er al argumenten zouden zijn die aantonen dat een leerkrachtloze school een onmogelijke exercitie is, verwacht niet dat jouw ideeën daarover buiten de school enige indruk maken. Jouw ideeën zijn slechts zielige bedenksels van een loser, gericht op behoud van eigen baan en ruim vakantie.

Daar zat je natuurlijk niet op te wachten, zo aan het eind van het weekend… Welke reden kun je nu nog bedenken om morgenvroeg aan je dagtaak te beginnen?
Ik weet er wel eentje: pak die lerarenbeurs aan en begin aan een master, zolang het nog kan…