Winter is tegenwoordig al gauw reden voor het hanteren van allerlei superlatieven. Voor wie niet weet wat dat betekent: ik heb het ook maar uit m’n woordenboek. Zodra koning winter zijn bevroren neus laat zien barsten wij uit in allerlei overdrijvende begrippen zoals:
- horrorwinter
- strijd tegen de vorst
- code oranje
Als taalliefhebber vind ik zulke dingen wel interessant. Ik pak dan ook graag mijn krantje ’s avonds er even bij om, gezeten aan de voet van de warme kachel, te zien wat er nu weer aan taalkundige ijspegels is gebruikt.
Donderdag jongstleden werd ik er trouwens eerst door op het verkeerde been gezet. Het was bovenstaand rijtje wat ik op de voorkant van mijn krant tegenkwam (op diverse plekken verstopt in de tekst, en alvast gelardeerd met de nodige afschrikwekkende beelden), waarna ik meteen de pagina met de TV-programma’s opsloeg. Dit zou een spannend avondje TV worden! Termen als horror en code oranje sprekend mij enorm aan: bloed-aan-de-paal, en dat in HD! Prachtig! Borreltje erbij, zakkie chips… zo’n avondje dus….
Helaas: niets van dat alles op TV… Slechts wat waarschuwende zinnen in het journaal, en wat schitterende beelden van de brandend ondergaande zon. Weg avondje TV. Maar alla, niet getreurd, vrijdag moet er weer gewerkt worden, dus maar vroeg onder de wol.
Pas vrijdag begreep ik het! Het vroor die ochtend dat het kraakte. Vermoedelijk was dat voor een klein deel van de werkende burgers reden om telefonisch melding te doen van niet-startende auto, om zich daarna nog weer eens lekker om te draaien. Anderen vertrokken wel degelijk; wolken benzinedampen waren reeds vroegtijdig te ontdekken (en te ruiken).
Maar het meest bijzondere volgde later op de dag: het sneeuwde wat. Alarm!! Ga niet de weg op, als het niet hoeft (wie zou dat doen met de huidige brandstofprijzen?). Volslagen chaos binnen enkele uren. Wegen overvol, treinen overvol, stations overvol… En dat al vanaf twaalf uur ’s middags…Wat een volslagen puinhoop in dit overgeorganiseerde landje!
Behalve… in het basisonderwijs.
Ooit gehoord van een onderwijzer(es) die, vanwege sneeuwval, de klas in de steek laat en alvast naar huis vertrekt? Geen sprake van! Die mensen staan pal voor hun taak en hun leerlingen. Zij kruipen niet alvast in hun auto. Zij vertrekken pas als de leerlingen veilig naar huis zijn! Zij zijn bereid om ’s avonds tot elf uur op een kil en koud station door te brengen, tot de kleine uurtjes in de file te staan. Zij verlaten hun post niet alvast om stoere praat over de file-uren of overbeladen treinen te kunnen roepen op weekend-parties. Pal op hun post!
Twee dingen vielen me zaterdagochtend op toen ik, met mijn voeten bij de kachel, in mijn krantje geen zinsnede kon vinden van de minister van onderwijs over het verantwoordelijkheidsbesef van leerkrachten (maar goed, daar zijn we al aan gewend).
Maar: er stond ook niets in over al die mensen die op vrijdag zo lekker vroeg van hun werk vertrokken en de file stonden, al vanaf 12 uur; hebben zij geen 1040-uren-norm(besef)?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten