Zo lig je lekker ergens op een strand, beklim je bergtoppen, fiets je een rondje Drente of wat dan ook, en zo ben je al weer een week aan de slag. Ik vond het erg wennen, afgelopen dinsdag. Niet omdat ik weer aan het werk moest, want dat was ik al weer een weekje. Nee, ik ben iemand van het type ‘ik weet graag waar ik het moet zoeken’, en als je dan ‘dit of dat’ klusje moet doen voor ‘die of die’ collega, en die collega zit dan in een ander lokaal bij een andere groep… Wel, dan kan ik helemaal van slag raken (dat heb je vast ook wel gemerkt). Je weet vast (en anders weet je dat nu) dat ik genieter van de coachingskalender ben. Zo’n ding vertelt elke dag een nieuwe spreuk-voor-de-dag die meer of minder toepasselijk is voor de dag die komt. Zo’n spreuk moet ook gelezen worden aan het begin van de dag, want dan kun je er nog wat aan hebben. Nu staat die kalender bij mij niet naast de wekker. Het is tenslotte al erg genoeg om in de vroege morgen geconfronteerd te worden met het lawaai van dat ding en dan ook nog een poging te moeten doen überhaupt je ogen open te krijgen… De kalender is dus elders in huis te vinden. De spreuk moet een bezinningsmoment opleveren. Bezinning vergt stilte en rust. Waar hang je dan een en ander op in een huis met een gezin waar iedereen ’s morgens al met de ogen dicht en een heftig ochtendhumeur door het huis banjert? Juist: op het toilet!! Rust, bezinning, besloten, en verder toch niet veel te doen. Maandagmorgen, pal voor m’n neus: Een tweedehands behandeling levert geen eersteklas resultaten op…. Poeh, beslist geen instinker, zo op de eerste dag van het schooljaar. De spreukenzegger bedoelt hier aan te geven dat, als je een lager verwachtingspatroon hebt van iemand, je daar ook naar handelt (onbewust). Hij noemt als voorbeeld het jeugdvoetbalteam, waar de trainer vaak een hogere verwachting heeft van de oudere spelers, de manager die vaak een hoger verwachtingspatroon heeft van de medewerkers die al wat langer meedraaien.. En vanuit dat patroon zal zo’n of manager ook meer energie steken in die spelers/medewerkers…. Thuis heb ik twee kinderen: een maart-kind en een septemberkind. Bij de oudste vind ik het normaal dat ie flink op niveau kan werken. Bij de jongste ligt dat anders; ’t is een septemberkind, een jong kind, zeggen we dan vaak. Het komt wel, geef maar even tijd… Ja, ik maak me er ook schuldig aan (vanaf nu niet meer, die coach heeft mij acuut veranderd in een slavendrijver). En zo vroeg ik me af (want ja, je blijft tenslotte onderwijzer, daar kom je nooit meer vanaf): zou dat in een klas net zo werken? Werk je onbewust met verwachtingspatronen, die er voor zorgen dat je van kinderen niet genoeg verwacht? En heb je daar als ict-er ook last van? Dat je denkt dat iemand, omdat ie ouder is, dus wel minder met ict zal kunnen? En dat in de eerste week van het schooljaar al….