Hoezo: zorgcoòrdinatie?

Wij hebben een probleem. Althans, wij (en dat is de hele familie) denken dat we een probleem hebben. Wij hebben namelijk een poes in ons huis gehaald in de veronderstelling dat het een lief beestje was. Lekker zacht bontjasje, mooie blauwe ogen, mooie kleurtjes... Dat dachten wij allemaal, tot voor enige weken. Sindsdien blijkt de waarheid iets minder gekleurd. De poes (ja, ja, we hebben dat zeer zeker nog eens gecontroleerd)

ontpopt zich tot een serieuze querulant, een saboteur. Natuurlijk moet dit allemaal op zijn vrouwelijks worden geschreven (maar het gesprek daarover leidde al gauw tot een enigszins benauwende discussie over de relatie tussen het vrouw-zijn en het pesten). Laat ik to the point blijven: onze poes ontpopt zich tot wie ze werkelijk is: een gordijnenbeklimster, een potentieel hamsterkiller, een stoorzender tijdens haakwerkjes, beschuitenboterlikster, ADHD-verschijnselen tijdens romantische avonduurtjes (nee, nee, goed lezen alsjeblieft). Kortom: zij is inmiddels een onderwerp van zorg. En dat roept op tot onmiddellijke inzet van de lokale zorgcoordinatie. Nu houd ik me normaal gesproken niet zo bezig met dit werkgebied. Voor mij is dit dan ook een voortdurend grenzenverkennende en regelmatig ook grensverleggende zoektocht,

die een aanvang nam bij de plaatselijke dierenarts. Alwaar ik vroeg om poezenritalin, zodat het beestje zich wat rustiger zou gaan gedragen binnen de muren van onze woning. Helaas: een dergelijke variatie van dit geneesmiddel voor katten bestond niet. En nee, helaas had de dierenarts ook geen alternatieven voorhanden of in gedachten. Informatie bij de lokale kattenjeugdzorg? Bestaat ook al niet... Evenmin als een kattenopvoedwinkel. Wie zich aldus in de spelonken van kattenzorg heeft begeven komt dan langzamerhand tot ontdekking dat die zorg er niet is. Ooit van kattenpsychiatrie vernomen? Ooit op zoek geweest naar een gordijnentherapeut? Waar men wel spreekt van kattenkwaad, is er geen kattenphaat. REC4 voor katten? Dit weekend heb ik het opgegeven. Netjes heb ik bij de eigen huisarts gevraagd om steun bij de aanvraag voor een rugzakje voor onze kat, zodat wij de bekostiging van de verdovende wiet via de plaatselijke koffieshop uit een zorgbudget zouden kunnen ophoesten. Helaas: de huisarts gaf ook geen thuis. En zo kwamen wij, ik mag wel zeggen behoorlijk teleurgesteld, thuis, in de wetenschap dat de zorg voor kinderen in dit land aanmerkelijk beter is geregeld dan voor poezenkinderen. Over solidariteit gesproken.

Ons rest nu het volgende: wij gaan op zoek naar de kansen voor onze poes. Wij stoppen met het denken in poezenproblemen (dat doet poes tenslotte zelf ook niet), wij hebben op eigen kosten een vangnet gekocht, en zo nodig geven wij onze poes des avonds tijdens de maaltijd een flinke scheut whisky in het water. Vanaf zondagavond zal het dus aanmerkelijk rustiger zijn in huize Sybesma. En wij? Wij hebben na onze teleurstellende zoektocht naar hulp besloten een nieuwe stichting op te richten voor hulp bij kattenproblemen: Stichting kat-uit-de-gordijnen....