Daarom is een weekend zo kort...

Zaterdag: gepland om het verjaardagsfeestje van de jongste te vieren. Gaandeweg de week loopt de spanning op: hebben we dit gedaan, hebben we daaraan gedacht, we zouden toch.... Natuurlijk: het draaiboek lag al maanden klaar. Samen met het vriendje in eén feestje twee verjaardagen vieren. Economisch verstandig, qua tijdsinvestering winst, qua gemak niet te evenaren. En zo bleek ik jl zaterdag een geheel ingevulde planning te moeten doorlopen, en jullie weten van mij dat dat één van de dingen is waar ik mij maar moeilijk in kan vinden: een geheel ingevulde planning. Dat heeft namelijk tot gevolg dat ik ‘mijn eigen ding’ niet in de hand heb (en dat op de enige echte vrije dag in de week). Zo bleek de voetbaltrainer in zijn oneindige balldrive bedacht te hebben dat ik met zoonlief mij des ochtends om half acht maar had te melden op de duistere parkeerplaats bij het voetbalterrein (alleen dat al doet je op zo’n moment aan criminele activiteiten denken, en dat gevoel heb ik toch al bij deze idiote bezigheid). Daar stond ik dus in de bittere kou (mijn verstilde hersenen traag denkend aan warme nesten), bibberend en klappertandend de zachte woorden van de coach beamend, ondertussen vervuld van moordlustige gevoelens. Wetend dat van een vader wordt verwacht applaudiserend zijn Messi te begeleiden.... Om half elf verlaten zoonlief en ondergetekende de Arena van Gramsbergen om huiswaarts spoedend te bedenken wat er nu in de planning staat. Boodschappen, zo blijkt mijn echtgenote te hebben bedacht. En zo verkeer ik enige tijd later, draaiend op caffeïne, in de stad der steden, Hardenberg, om de plaatselijke handelaren te spekken door ze van hun spekkies te ontdoen. Geheel tegen alle eisen in, gezicht verstopt achter de sjaal, grijp ik de enige kans-van-de-dag voor mijn zaterdagse vreugdemoment: een gebakken vissie onder de tent van de visboer. Huiswaarts gekeerd (waar ik vermanend word toegesproken vanwege de vislucht) wacht mij het plastic. Zwart landbouwplastic. Drie keer raden. Waarvoor zou ik zwart landbouwplastic met een rol ducktape in de handen gedrukt krijgen? Wel, men heeft het eminente idee bedacht huize Sybesma om te bouwen in een regelrechte bioscoop, voorzien van grootbeeld, dolby surround, lig- en staplaatsen, en dat allemaal geheel verduisterd. Bungelend aan ducktape hang ik even later aan het plafond om rondom het

plastic aan de onderkant van de bovenverdieping op te hangen. Met mijn angst voor hoogtes boven de 50 cm is dit bepaald geen pretje (maar wie zegt dat een verjaardags-feestje ook leuk moet zijn voor een vader?). \ Geveld door heftige pijnen in bovenarmen en nek lig ik twee uur later in de door mijzelf gecreëerde donkere kamer van Damocles te bedenken hoe ellendig het leven kan zijn, als plotseling, met heftig lawaai en scheurend ducktape het voorhangsel van de

bios naar beneden komt (als ware het de tempel zelf), en een miauwende poes de poten neemt en met schrikogen op steeltjes onder de bank verdwijnt.... Mij in verbijstering achterlatend, en oorzaak van opkomende haatgevoelens... Na de kat voorzien te hebben van een effectief stortbad hijs ik mij opnieuw de ladder op, om net op tijd (voordat de Filistijnen het pand betreden) klaar te zijn.... Die Filistijnen, dat is ook een ervaring op zich. Beesten waren het, alleen te temmen met filmbeelden en daverend surroundgeluid. Als het nog twee minuten langer had geduurd had de politie voor de deur gestaan om de stereo in beslag te nemen. Gelukkig bleek ik tijdens de maaltijd met enige steekhoudende pedagogische opmerkingen ‘het tuig’ onder de knie te kunnen houden, maar ik geef toe: het touw lag klaar.... De Filistijnen weg onder begeleiding van de vrouw des huizes, en ik dat plastic, samen met de kat, van het plafond gehaald. Top! Doe mij maar zo’n kat. Nee, het leed is nog niet geleden. Pa en moe zijn ook nog uitgenodigd om een feestje bij te wonen in de avonduren. Wel eentje voor volwassenen, maar toch. “Ja, iemand jarig geweest.” ” Maar ik heb al een...” “Niet zeuren, trek eens wat nets aan, we moeten nu weg!” Ja, maar...” En zo komt het dat ik om tien uur een borrel voor me heb staan. En een biertje. Niet lang. Schenk nog maar eens in. Weet je: toen ik naar huis ging zag het leven er plots een stuk zonniger uit....