Landing

De titel van dit berichtje kun je letterlijk nemen. Afgelopen vrijdagavond landde het toestel dat heel veel Nederlandse bezoekers aan een studieweek in London terugbracht richting huis, met een flinke bons op vaderlandse bodem. Daarin ook vijf collega's en ikzelf, tot aan de nok toe gevuld met indrukken en ervaringen, en natuurlijk ook een voorraadje souvenirs. Dat het er zes waren mag een wonder heten. Eentje werd op London Gatwick nader aan de tand gevoeld betreffende de inhoud van een niet genoemd geurflesje, dat in een tas verborgen zat, de ander zag er vermoedelijk zo verdacht uit dat hij van top tot teen gefouilleerd werd. Eerlijk gezegd: als ik een Engelse terreurbestrijder was geweest had ik dezelfde persoon uit de rij gehaald. Maar goed: na enig aandringen uit onze groep mochten we ook het zesde lid van de delegatie mee het land uit nemen. Als souvenir, zeg maar.

Aan het eind van zo’n week vraag je je af: wat vertel ik wel, en wat houd ik nog even voor mezelf. Je kent het immers wel van je eigen vakantiereizen: mooie vakantie gehad, stapels foto’s, stoere verhalen… maar na vijf minuten dwaalt de aandacht van de achterblijvers al af. Ja, het was een waardevolle reis, omdat in de context van de razendsnelle ontwikkelingen die door de komst van het wereldwijde internet zijn aangejaagd, de vraag steeds urgenter wordt hoe onderwijs de burger en werknemer van deze eeuw bij de tijd kan houden.

Die werknemer van deze eeuw zal door voortdurende scholing zijn/haar kennis actueel moeten houden om interessant te blijven. En aan de andere kant: onderwijs zal moeten zorgen interessant te zijn voor de leerling die kennis ook elders wel kan halen (daar hebben we in het verhaal van Prof. Mitra een hele serie concrete voorbeelden van kunnen zien). Wellicht was een van zijn meest heldere uitspraken: naast familie, gezin en school heeft de leerling-van-nu een duidelijke groep van vrienden om zich heen, altijd bereikbaar. Die groep wordt steeds belangrijker, de school daarentegen steeds minder voor het leren. Tijdens een presentatie bij Apple werd dat prachtig zichtbaar. Een zaal vol ‘studenten’, allemaal voorzien van een iPad met internet, die bij een vraag van de presentator meteen ging zoeken op dat apparaat. Waarna de presentator vroeg: waarom vragen jullie niet aan mij, ik ben hier toch de leraar? Wat ik in elk geval nog met jullie wil delen: leerlingen van een Engelse school, uit de groepen 6 en 7, waren gevraagd een dagverslag te maken van de Appledag, met behulp van hun eigen iPads. Ik heb ze gesproken, gevraagd wat ze deden, en ik ben later op

de dag gaan kijken naar de resultaten. Er was een juf bij, maar die hield zich niet met het werk bezig. Wat een enthousiaste leerlingen, wat waren ze in staat hun verhaal te doen en op alle vragen een antwoord te hebben, wat hadden ze halverwege de dag een prachtige presentatie gemaakt…. Een leraar uit Noord-Holland, dit jaar voor het eerst bezig met zijn hele groep voorzien van een iPad, vertelde dat de rekenresultaten booming waren. Nee, niet door extra taken, maar door enthousiasme en thuisdoorwerkende leerlingen…. Niet alle conclusies maken vrolijk. Maar die lenen zich niet voor papier. Die spreek ik daarom eerst maar eens door met kat en hamster….