Krankjorum!

Meivakantie: op. Pinkstervakantie: ook op. ’t Is weer voorbij, tot aan de zomervakantie… Nog maar zes weken!
Voordat het zover is dan nog maar gauw wat gedeeld. Dit lange weekend bood een prachtige gelegenheid wat achterstallig leeswerk weg te werken, en wat meer te reflecteren op wat er gelezen wordt. Dus: meer dan de weekendbijlage van de grootste krant van Nederland. Even een

paar mensen citeren uit mijn vakblad:
1. Education is particularly resistant to change because it’s whole purpose is to preserve the past (Anya Kamenetz, schrijfster voor een Amerikaans tijdschrift)
2. Een hele grote groep scholen voldoet nèt aan de minimumeisen, heel weinig scholen presteren boven verwachting goed (Jaarverslag Onderwijsinspectie)
3. Het breken van het monopolie van onderwijsinstellingen biedt onze kinderen meer flexibele, efficiënte en innovatieve wegen naar een succesvolle toekomst (Ben Johnson, Minerva Project)
4. Er is een kantelpunt bereikt (Maurice de Hond, kort voor de startdag van de Steve Jobs-scholen in het nieuwe schooljaar)
En dan te bedenken dat ik uit het collega-vakblad er nog wel vier had kunnen halen, met zo ongeveer dezelfde strekking. Je begrijpt: dat hield me dit Pinksterweekend wel bij de les! Gelukkig stond er ook nog een boekrecensie in het blad: Orde! Orde! Orde in de klas! Hoewel: gelukkig? Als je die titel leest vraag je je misschien nog meer af of die vier citaten waar moeten worden….. In elk geval heb ik voor het komend schooljaar al weer wat praatstof verzameld.

Gespreksstof voldoende trouwens. Het kan gek lopen. Soms vraag je je in goede gemoede af waar het naar toe moet met deze wereld. Zo sta ik op een avond me na een douche in gemakkelijke slaapkledij te hijsen (en nee, het gaat je niet aan welke kleur mijn pyama heeft) als ik door één van de slaapkamerramen achter geroep hoor in de tuin. Omdat ik geroep in mijn tuin na half twaalf in de avond eigenlijk maar vreemd vind begeef ik mij onmiddellijk naar het betreffende raam om eens extra goed te luisteren (gehoorapparaten in). Het klopt: er staat op dat moment iemand in mijn tuin te roepen: ‘Wifi…. Wifi….’ Nu weet ik niet wat jullie zouden denken als er iemand in je tuin na half twaalf in de avond onder je slaapkamerraaam ‘Wifi…!’ staat te roepen, maar bij mij riep het behoorlijke vraagtekens op. Ik bedoel maar: welke idioot gaat bij iemand anders in de tuin na half twaalf ’s avonds Wifi staan roepen? Dat ben je toch ècht niet goed snik, toch?
Ik ben me op dat moment plotseling bewust van de rode emmer in de badkamer, gevuld met restanten zeepsop van eerder op de dag. Ik draai me al om als ik het nog eens hoor: ‘Wifi….!’ Die stem ….Die stem…. Die heb ik toch eerder gehoord….
‘Wi…fi….!’ Het is de stem van mijn dierbare echtgenote…. Hè, wat bezielt die nu om ’s avonds na half twaalf in eigen tuin om wifi te gaan staan roepen? Dat heeft ze toch binnen genoeg? En anders kan ze me toch gewoon vragen om beter wifi? Wat moeten de buren er wel van denken: of ze daar thuis niet stikken in de wifi. En als die wifi dan niet werkt ga je toch niet ’s avonds na half tw….

Ik dus de trap af, de huiskamer door, de tuin in gestekkerd. ‘Hé, ben je nou helemaal? Wat ben jij…?’

Ach ja: de kat. Het stomme beest heeft kans gezien om (gelukkig met de bqq-necklace) de tuin in te vluchten om zo aan ‘een donkere nacht in de bijkeuken’ te ontkomen. Daarom staat mijn echtgenote nu als een gek om wifi te roepen… En de buren maar denken… Misschien toch niet zo’n goeie naam, dat Wifi.
Hoewel: zou het anders zijn als je ’s avonds na half twaalf staat te roepen in je tuin naar Jodócus…. Of Duuurrkk. Of zoiets… Toch maar eens webcams ophangen in mijn tuin.