Het èchte Oranjegevoel

Dit weekend start met het Griekse verlies op de voetbalvelden....

Het bruist in de school. Meer dan anders. Aan alles kun je merken dat het einde van het schooljaar nadert. Rapporten komen uit de kast (vermiste exemplaren worden opgevraagd); CITO-toetsen worden afgenomen en nagekeken; misschien wel met meer spanning dan anders: hoe zouden ze (‘ze’, dat zijn de kinderen)  scoren? Opruimen. Decorstukken in elkaar zetten en opleuken. Vergaderen. Formatie?? Wie krijgt welke klas? Passen en meten. Bestelling schoolleverancier. Ooudercommissie, MR, het team nog weer eens bij elkaar voor een studiedag.. Kortom: piektijd!
Wij hebben dan nog vier weken voor de boeg, collega’s elders in het land beginnen aan hun laatste week van dit schooljaar. Wat het volgend schooljaar gaat brengen?

Je kunt dat van twee kanten bekijken.

Er komen nieuwe verkiezingen. Nu al staat vast dat de totstandkoming van een kabinet geen sinecure zal zijn. Soms denk ik aan Griekse toestanden aan Nederlandse stranden. Wat brengt het aan nieuwe plannen voor het onderwijs? Weer nieuwe plannen.... en welke kant gaat het dan op? Bezuinigen, vast; grotere klassen: vast. Stilstand in inkomen (linksom of rechtsom): vast.
Het wordt ook een druk schooljaar; dat is het altijd, maar het lijkt ook nog elk jaar drukker te worden. Krimp in onderwijsland: gaat ook door. Hogere eisen: vast en zeker. Ja, het onderwijsbestaan kent vele momenten van zorgen.

Nieuwe klas, nieuwe gezichten, nieuwe kansen, weer wat op te bouwen! Wie zouden het zijn, wat brengen ze mee, wat hebben ze jou te zeggen... Wat kun je er uit halen, hoe krijg je ze zo ver dat ze voor jou op hun tenen willen lopen? Stralen ze uit wat jij ze instraalt?
Leren leren... Niet het trucje, maar zelf de kunst uitvinden. Hoe organiseer je dat?
Zelfstandig en verantwoordelijk maken om vrijheid aan te kunnen: eisen stellen, en niet aflaten om wijzer te laten worden, in alle opzichten (loslaten voor wie de vrijheid aan kan, aan de teugels trekken daar waar het niet kan).
Pret hebben, vooral niet vergeten tussen alle toetsgeweld van de laatste jaren. Een kind is immers meer dan de optelsom van toetsscores?
Plannen gemaakt voor vijf jaar vooruit: ben je in staat om je er de komende jaren op te focussen?  Alles af te meten aan de vraag of het in de plannen past, en het anders na te laten? Om er voor te zorgen dat je werk leuk blijft en vooruitgang laat zien?

Mijn stukje van het werk is onderwijs, maar dan met ict. Soms zie ik mensen denken dat het dan om computers gaat, en draadjes, en zo. Dat is eigenlijk helemaal niet zo interessant.
Ook ik kijk naar kinderen. Ik zie hoe gefascineerd ze met een spel bezig kunnen zijn en ondertussen van alles en nog wat leren. Ik zie hoe ze een uur lang vol geconcentreerd zich bezig kunnen houden met één ding op het beeldscherm...( al staat er een radio aan, gaat de telefoon af, komt de buurvrouw op visite).
 Kijk eens rond in de klas, tijdens een rekenles... Zie jij dat ook? Kinderen die een uur lang volledig geconcentreerd èn gefascineerd aan een rekentaak werken?
Ontwikkelingen: volledige digitale methodes voor rekenen, taal en wereldoriëntatie, waarin kinderen geheel hun eigen leerroute volgen, jaren eerder klaar kunnen zijn met de basisschoolleerstof . Volledige methodes voor op het beeldscherm (methodeboeken overbodig).  Steeds meer vrije leerstof op internet...  En of je dat nu wilt of niet: het gaat je klas niet voorbij...
Passend onderwijs: wel geparkeerd, niet van de baan. Opnieuw de gelegenheid om het begrip te definiëren: moet passend onderwijs passend zijn voor de school, voor de leerkracht of voor het individuele kind?  En als het voor het indivuduele kind moet passen, dan kan dat niet zonder ict!

Jullie kennend  zul  je diep in je hart weten dat onderwijs moet passen bij het kind, al maakt dat je vak niet gemakkelijker.  Want: je wilt toch ook niets anders dan die fascinatie weer zien? Een beetje: het èchte Oranjegevoel?