Leedverwerking

Een dikke zwarte mist daalt over de straat. Als het laatste fluitsignaal van de wedstrijd Nederland-Portugal klinkt zwijgen de sirenes. Geen gillende hordes, geen toeterende colonnes... Stilte.

Terwijl het langzaam donker wordt verschijnen aarzelend de eerste buren vanachter hun voordeur, schichtig om zich heen kijkend. Een trappetje hier, een laddertje daar: stilzwijgend worden in de late avondschemering de vlaggetjes van de voorgevel gehaald; vaandels worden gestreken, oranje opblaaspoppen lopen zachtjes leeg.. Al observerend zie ik de teloorgang van een volk voor mijn oog passeren. Het is over en uit. Het zo geroemde elftal is ten onder. Geen eer, geen roem, slechts hoon zal hen ten deel vallen....

Ik zag het al, toen de wedstrijd een aanvang nam. Al bij voorbaat wist dit elftal dat het gebeurd was. Zij hadden zich in de catacomben al vergewist van elkaars gebrek aan motivatie; de twijfel bij de keeper was overduidelijk: dit team zou het niet redden. Daarom adviseerde hij de spelers zich al bij voorbaat in het zwart te hijsen. En zo verscheen een heel elftal in stervensnood op het veld...

Het zij zo. Wij aan de zijlijn hebben het moeten aanzien. ‘Wij’, dat zijn wij allemaal. Jullie leerkrachten ook. En zo komen jullie maandag als leerkracht de school in. Wat moet je doen? Hebben jullie een protocol voor dit soort gevallen? Moet je alles wat oranje is nu al vast weghalen voordat de leerlingen binnenkomen? Welke kleren draag je op zo’n ochtend? Moet je een schriftje bij de deur leggen waar iedereen zijn woord in kan schrijven? Ruimen jullie samen met de klas de kentekenen van vroegere hoop op?

Verwerken... Een kunst. Daarom wens ik voor de maandag een sterke hand en veel gevoel voor leerling-emotie aan een ieder toe.

Tip: trek een zwart shirt aan, zonder oranje strepen of wat dan ook. En laat praten. Dinsdag maar een extra toets... Over de geschiedenis van Nederlands topvoetbal of zo.

Onderwerp van deze week: Griekenland uit de euro, dan Portugal ook. We zullen ze krijgen!