Zere ogen

Ik heb het laatst al eens geschreven: ik heb eigenlijk niks met voetbal. Sinds mijn beide zonen mijn zaterdags-lot hebben verbonden aan het verdoen van nutteloos bestede tijd op ’s stads (inmiddels kostbare) kunstgras-grassprieten, weet ik het nog zekerder: een stomme sport is het!
Welke gek heeft bedacht dat  20 mannetjes achter een bal aan moeten rennen, dat ding zien te veroveren, en ‘em dan meteen weer weg moeten schoppen, het liefst in een netje.... En dat dan anderhalf uur lang (en dan moet het meezitten); geen wonder dat ze mekaar tegen de benen schoppen...

Was het niet Julius Ceasar, die al de wijze woorden sprak: “Geef het volk spelen”? Nu, dat hebben ze ook nu weer bedacht; de hele zomer worden we doodgegooid met sport: EK voetbal, Roland Garros, Tour de France, Wimbledon, Olympische Spelen, verkiezingen in Nederland.... Je kunt de tv niet aanzetten of er komt één of ander stupide reclame voorbij met onbenoembare oranje piepende poppetjes, armbandjes met de kleuren van vlaggen, voetbalplaatjes van de goden-van-het-gras, borden vol bankenreclame etc. etc.  Stapelgek word ik er van.
Nou, zul  je zeggen: dan doe je dat ding toch niet aan? Een dergelijke benadering doet veronder-stellen dat ik de baas ben thuis. Laat ik je dan meteen uit de droom helpen: ze lachen me uit en verstoppen de afstandsbediening.... En zo komt het dat, als ik ook tv wil kijken, ik veroordeeld ben tot het kijken naar slaan-over-een-netje, schoppen-in-het-netje, springen-over-een-stokje of trappen-over-een-topje. Diepe, diepe droefenis beheerst mij voor de tv.

Zou ik al de schone gedachte hebben kunnen koesteren, buiten de huisdeur de toestand te kunnen ontvluchten: mijn straat, mijn wijk, heel de stad is vergeven van zotten die oranje vlaggetjes aan hun gevels hangen, oranje vlaggen in de houder steken, en zelfs met oranje dassen, broeken, hoeden, hemden, sokken, schoenen en onderbroeken door de straten hollen uit pure vreugde dat hun godenelftal het groene gras bespeelt... Oranje kratten bier zijn aangesleept, oranje koelkisten vol barbecue-vlees staan te wachten op de honger, auto’s met gillende sirenes en idem dito chauffeurs maken de straat onveilig, en het gegil is bij tijd en wille niet van de lucht. Zaterdagavond: twee thermopane-ruiten gesprongen in de straat, één tv gesneuveld, drie kinderen per ongeluk op de bbq... en dat heet dan sportbeleving...

Het wordt al gekker. Loop je door de straat, met de ogen op half drie om ze te beschermen tegen de oranje gloed: is er plotseling een dwaas die voor de afwisseling een ooievaartje in de tuin heeft gezet, met vlaggetjes aan de gevel in een geheel afwijkende kleur. Levensgevaarlijk!! Zo iemand zouden ze toch op moeten sluiten voor eigen veiligheid? Ik bedoel: het is best dat je fan bent van het Griekse elftal (ja, ja, de kleur van de vlaggetjes was zoiets als blauw met wat wit), maar dan is het in barre tijden als deze (eurocrisis, Griekse verkiezingen,  alle-Grieken-willen-met-pensioen-stakingen en zo) toch vragen om moeilijkheden als je je voorkeur zo openlijk laat blijken? Ik heb meteen 1-1-2 gebeld, maar denk niet dat die in actie kwamen (hingen natuurlijk zelf voor de buis).
Vandaag, zondag, ben ik nog even langs gelopen. De ruiten zaten er gelukkig nog in, daar. Dat zal wel komen omdat die Griekse speler er vrijdagavond uit werd gestuurd, die Papa-met-de poot-zat-los of zoiets (soms heb ik wel spijt dat ik geen Grieks heb geleerd).

Maar goed dat ik even aanklopte. Niet alles is altijd wat het lijkt. Baby geboren, niets aan de hand dus. Kleine lag genoeglijk z'n tijd te verdoen op papa's arm.

Ik heb de ouders meteen gecomplimenteerd! Ja, ja, dat was terecht: er stond geen TV aan met voetbal er op! Heel verstandig. Hoe eerder je met die ellende begint, hoe vroeger je als vader het voetbalveld op moet. Verstandige ouders. En ik wil dan ook maar dit zeggen:
‘Beter één ooievaar in de tuin dan honderd vlaggetjes in de straat’.