Je zou wel...

“Heb jij dat nou ook?’’ Weet je dat dit de titel van een boek is? De titel van een kinderboek uit vroeger tijden… Nou ja, vroeger: uit de jaren tachtig dan maar, van de vorige eeuw. Naarmate het
jaartal in dit nieuwe millennium hoger wordt, voel ik me ook steeds meer eentje van de vorige eeuw; en dat is natuurlijk ook gewoon zo. Aan de andere kant heb ik ook het gevoel dat ik nog steeds jong ben en maar niet ouder wil worden: nog steeds maar een beetje volwassen, nog steeds niet uitgeleerd. Mooi toch?

Zo kon het ook dat ik vorige week met het gevoel van een jonge hond over de beursvloer van de IPON liep. Wat zou er aan ontwikkeling gaande zijn op het gebied van onderwijs, met ict?
Genoeg. Die ontwikkeling staat op de drempel van weer een forse versnelling. In het bedrijfsleven en op de particuliere markten doet zich dat al voelen: de pc-markt zakt langzaam in elkaar, en tablet en smartphones nemen het stokje over, met als verbindend woord: ‘verbinding’. We staan in verbinding met internet, we staan met steeds meer mensen op steeds meer manieren in verbinding… En we staan straks ook met onze stofzuigrobot en koelkast in verbinding. En voor het onderwijs betekent het dat we steeds meer in verbinding komen te staan met kennis en mensen overal die ons met die kennis kunnen helpen…. Dat laatste is iets waar we misschien wat meer bij stil mogen te staan, omdat het vroeg of laat effect gaat hebben op de vraag of ‘school’ in de huidige vorm bestaansrecht blijft houden. Immers ook hier staat de trend tot individualisering niet stil…. En je ziet het aankomen in de producten en de mensen die ze maken: tablets en telefoons echt privé (gekoppeld aan jouw account), en software die ‘onderwijs’ steeds meer op jou persoonlijk toesnijdt…

Mijn kat trekt zich hier allemaal niets van aan. Zij is al een individu. Ik vraag me af of zij ooit vragen heeft rondom haar mate van volwassenheid. Ik geloof het niet. Ik word nog steeds, zij is al. Alles zit er al op, aan en in. Wij zien wel dat zij groter wordt, dat haar kleuren veranderen, zij niet. Zij is.
En daarom zit ze nu elke dag voor het raam. Niet zo maar een beetje naar buiten te kijken en zich te verbazen over de zon, nee, nee. Zij ziet vogeltjes. Echte. En haar snorharen trillen, haar staart zwaait venijnig heen en weer, plat drukt zij haar buik tegen de grond. Compleet klaar voor take-off.

Ik heb het haar niet geleerd. Het zit al ingebouwd. Zij is verbonden met haar natuur, die zegt: vogel = vangbaar. Alles om omzichtig maar ook doelgericht te werk te gaan zit er al op en in. En al lachen al die vogeltjes buiten nu nog om ‘de kat achter het raam’: zodra zij haar kans ziet zal ze die pakken!
Zwarte pet, witte pet, het zal geen verschil maken. Wie het laatst lacht, lacht het best. Mijn nieuwe levenstaak zal ‘vogeltjesredder’ zijn. Een zware last, want zowel kat als vogels luisteren slecht.  Of ik dus de laatste met een lach zal zijn?

Ik geloof er heilig in dat hier het fundament van onderwijs in onze eeuw ligt. Zoals die kat in elkaar zit, zo moet de mensenwereld niet worden. Mensen moeten elkaar niet gaan kannibaliseren in hun run naar geluk en weelde. Individualiseren gebeurt nu. Dat is prima. Je mag iemand zijn. Maar niet alleen, en niet ten koste van. Hoe individueel leren dan ook kan worden met de middelen van deze eeuw, die titel van dat boekje zou ik er wel in willen houden.
We moeten tegen elkaar kunnen blijven verwonderen: heb jij dat nou ook? Als je het boekje er bij zou pakken: de woorden zou je anders schrijven misschien, maar de clou is hetzelfde gebleven: heb jij dat nou ook? Leuk boekje van Vic Sjouwerman. De kinderen van toen herkenden zich er voor de volle 100 % in. Dat is nu vast niet anders….