Tuinieren is ook leuk...

Het is een uur of tien als ik dit schrijf.
Naast mij zit de hamster in zijn molentje de marathon van Rotterdam te oefenen. Het is onvoorstelbaar wat een lol dat beestje heeft in het doen draaien van dat ding; ik word er gek van, hij niet.
Boven liggen onze twee kinderen zoet te slapen;  dat slapen hoeven ze niet de hele dag te doen, maar het zoet... ach, het zijn twee jongens, zullen we maar zeggen. Enig competitie-besef kun je niet ontkennen. Behalve op de zaterdagse voetbalmatches tegen het gespuis uit de regio; als trouwe wedstrijdbezoeker moet  ik eerlijk zijn|: soms zou ik ze aan hun eigen grassprietjes het doel van de tegenstander in willen slingeren, met bal en al. Komen ze tenminste nog eens met een doelpunt thuis... (eh, neem het maar niet te letterlijk).
Op televisie kunnen we vanavond voor de tigste keer de ondergang van de Titanic bezichtigen.... of de romance van één of andere Ier volgen (ik weet nog steeds niet wat nou eigenlijk de clou van de film is)...

En aan de andere kant van het raam heb ik zicht op de tuin, alwaar ik gister weer menig zweetdruppeltje heb verloren om de tuin op orde te krijgen voor de tuinfair, die mijn vrouw voor aanstaande zaterdag gepland heeft. De tuinfair die mij mijn gekoesterde tuinhuisje ook al heeft gekost.

Inmiddels is heel Hardenberg opgetrommeld om allerlei snuisterijen van mijn vrouw en haar vriendinnen te komen bekijken (en kopen natuurlijk), en de een na de ander heeft zich  inmiddels aangemeld voor een bezoekje, zelfs van verre komen zij. Ik heb zelf ook een (min of meer verplichtende) uitnodiging ontvangen. Nee, niet om snuisterijen te kopen, maar om het lieftallige publiek te voorzien van een low coffee, high tea  of slow water met een koekje.
En dat terwijl ze mijn met dierbare zorg opgekweekte grassprietjes pletten met hun puntige hakjes, kirrend wijzen naar mijn dierbare kikkers in mijn even dierbare vijver, bewonderende woorden spreken over mijn persoonlijk aan het tuinhuis aangebouwde riante overkapping (waarbij mijn vrouw ongetwijfeld enige matigende woorden zal spreken over de geconstateerde lichte lekkage), kortom mijn hele tuin (waar zo menig zweetdruppel de aarde heeft doen besluiten er iets in te laten groeien) naar de spreekwoordelijke knoppen helpen.

Met angst en beven zie ik het komende weekeinde tegemoet. Ik vraag mij in arren moede af hoe mijn tuin te redden van de complete vernietiging. Snode plannen heb ik reeds gesmeed.
Stel dat op vrijdagavond de Hardenbergse kabelkrant konde zou doen van het afgelasten van dit verwoestende tuinfeest? Wat als ik op de late vrijdagavond in stilte de tuindeur vastschroef en lijm? Wat als ik de tuin zaterdagochtend onder water zet?

Maar: het zal gaan zoals het altijd gaat. Het is kiezen tussen de tuin of het huwelijk. En dan ben ik van nature zwak. Ik moet er niet aan denken te worden verbannen naar het tuinhuisje. En daarom zal ik zaterdag waarschijnlijk kniezend moeten toezien. Op dit moment zie ik nog maar twee lichtpuntjes:
1. Met al die punthakken wordt de grasmat toch maar mooi geverticuteerd èn
2.  Ik kan altijd nog even bellen met Piet de weerman.