Loslaten is een kunst, dat heb ik de afgelopen weken gemerkt (en niet alleen aan die kapotte vaas). Voor je het weet zit je weer 'in het ritme'. Dat wat ik los wilde laten zit al weer behoorlijk aan me te trekken (en daarmee is maar weer eens aangetoond dat werk soms net als lijm is, en dan van het goede soort). Mijn oudste kocht een paar weken geleden een hamster (ja, ja, met de hele rimram erbij: kooi, voerbakje, slaapplaats voor het beestje, een ingenieus buizenstelsel om doorheen te klimmen, en ook de onverbeterlijke tredmolen). Ik heb de kunst van het observeren meteen maar weer eens geoefend. Dat vergt veel geduld, vooral bij een hamster (het duurde nog al even voordat ik mij uit een vroegere biologieles herinnerde dat het beestje overdag slaapt). Goed, het observeren van een hamster vindt dus plaats in de avonduren (of nacht, voor de wat jongeren). Na observatie probeer je objectieve conclusies te trekken; wel nu, feitelijke vaststelling is dat het beestje na ontwaken eerst een poosje in zijn voerbak gaat zitten eten (en ik verdenk hem er ook van daar andere dingen te doen), waarna hij onmiddellijk zijn molentje instapt om een hamstermarathon te lopen. Die twee dingen laat ie niet los... Conclusie: tredmolens zijn goed voor de conditie. Oh ja, en observeren slijpt de geest. Mocht je een hiaat in deze conclusie constateren: logisch, na een dag weekend heb ik al weer het nodige losgelaten....