Triest was het, vandaag. Diep triest....

Vanuit de kamer naar buiten kijkend werd het er niet beter op, integendeel. Met bakken kwam het water naar beneden, bij tijd en wijle... en vlogen de eikels je om de oren (dat even figuurlijk natuurlijk, want als ik de kamer zit vliegen daar geen eikels rond). Somberheid troef. En waarom?

Nee, dit keer eens niet een verhaal over loslatingsangsten of caravanstallingen. Dit keer is het van een serieus gehalte!

Ik sta bekend als collega met een lichte voorkeur voor ICT-achtige activiteit (als iemand dat als understatement wil zien, prima). Maar in het dagelijks leven ben ik, naast ict-promotor, ook ouder van twee zonen. De oudste is gezegend met een goed stel hersenen; dat wil niet zeggen dat de ander
dom is, integendeel, maar die is in alles wat vergelijkbaarder met zijn leeftijdsgenoten.
De oudste is al van jongs af aan een 'bijzonder' kind (dat zijn alle kinderen, maar sommigen zijn bijzonderder dan anderen). Al vroeg leergierig, de wereld niet snel genoeg te verkennen, met zijn vierde-vijfde jaar al met een eigen weekkalender in bedrijf, dat soort dingen. Het kereltje ging met
mieters veel plezier naar de kleutergroepen en groep 3, en stak in snel tempo op wat hij moest weten. Gaandeweg echter verdween de animo, werd school een saaie bedoening waar je niet veel leerde, bleek dat hij niet zo gemakkelijk aansluiting had bij leeftijdsgenoten... Kortom, reden genoeg om
met regelmaat bij leerkrachten aan te dringen op meer uitdaging, en eens wat persoonlijker met hem te worden.
Helaas veranderde er weinig of niets, en de reden was er vaak in gelegen dat men niet veel mogelijkheden had. Men zag het probleem ook niet zo. En qua gedrag was het toch een geweldig kereltje? Als ouder kreeg je niet het idee dat je verhaal aankwam. Als ouder kreeg je het idee dat je niet te lastig moest doen...
Uiteindelijk hebben we het dan maar zelf uit laten zoeken... en bleek dat onze oudste een behoorlijk disharmonisch begaafdheidsprofiel had (waarmee eindelijk de nodige kwartjes op hun plaats vielen....) Met name zijn taal- en studievaardigheid eisten dat er meer uitdaging kwam. In mei van dit jaar is een en ander op school weer aan de orde gesteld.

Triest was het, vanmorgen. Terwijl de regen naar beneden kwam, stormde het in mijn hoofd. Het waren geen eikels die naar beneden kwamen, maar dikke kastanjes! Koffie hielp niet. En denk nu niet dat ik hoofdpijn had (al zou je het er wel van kunnen krijgen).

Triest was het, toen wij (mijn vrouw en ik) donderdagavond voor een gesprek op school aan tafel zaten. Er bleek maar al te veel niet te kunnen, het moest wel allemaal lukken, er zaten ok nog andere kinderen in de groep... De suggestie om eens wat persoonlijker met hem te praten (welbevinden, weektaakplanning, etc.), werd niet opgepikt.... nog niet....
(Als je vindt dat de toon van bovenstaande niet zo plezierig is, dan heb je daarin gelijk! Maar als je zoon zich niet meer inspant omdat de negens en de tienen ook zonder inspanning wel komen, dan is de nood aan de man!)

Triest was het, vanmorgen... En als ouder baal ik er van, als een stekker. Mijn zoon heeft het wel gehad met werkverschaffing-zonder-nut; hij is te slim om er nog al te hard aan te trekken. Als ouder baal ik er ook van dat ik het zo lang heb laten gebeuren; waarom heb ik niet eerder geëist dat er gehandeld werd?
Maar ik baal er ook van als leerkracht! Waarom staat de hele winkel klaar voor D en E, en moeten A-kinderen het maar uitzoeken? Is dat standaard?

En logischerwijs vraag ik me af (als ouder en als leerkracht): hoeveel ouders zouden dit meemaken... ?

Ik wacht de volgende gespreksavond nog even af. En begin nu aan het weekend. En, omdat het nu toch bijna nacht is, nog even met een kloosterbitter in de hand de hamster observeren. Die is gelukkig wel tevreden met zijn tredmolen.