Oei, oei, nu heb ik het hele weekend in de tuin staan ploeteren,
om op zondagavond laat te bedenken dat ik mijn blog niet heb bijgewerkt... Sommigen
zijn daar blij om (die lange epistels moet je toch ook niet elk weekend
hebben), anderen hebben misschien gedacht dat ik mijn
creativiteit verloren heb...
In elk geval: jullie hoeven niets te
vrezen, ik ben er nog en het valt wel mee dit keer. Belofte maakt
schuld, en ik had beloofd het tweede deel van vorige week pas later toe
te sturen... Weet je nog, het zou gaan over professioneel gedrag. Ik
moest er wel even over nadenken hoe dat te brengen.
Maandagochtend ga
je naar je werk (sommigen denken daar pas later in de week aan).
Meestal ga je daar met een bepaald gevoel heen: er zin aan hebben, je
werk gemst hebben, frisse tegenzin, maandagochtendhumeur, en een
enkeling misschien ook met de gedachte er eigenlijk niet veel been meer
in te zien. Als dat laatste voorkomt, dan heeft dat nog al eens te maken
met externe factoren (maar de schuldvraag komt later, akkoord?).
Elk
vak heeft zo z'n vervelende dingen; met name banen in de
(semi-)publieke sector krijgen er tegenwoordig van langs. Vandaag een
paar voorbeelden van hoe dat gaat.
Oom agent werd opgezadeld met
een bonnenquotum. Hij moest per week plotseling een minimum aantal
bonnen schrijven (wie dat niet kon was geen goede agent). Oom agent wil
helemaal geen vast aantal bonnen schrijven, oom agent wil goed gedrag
stimuleren op straat, en weet dat een gesprek soms meer zoden aan de
dijk zet dan een bon. Niet interessant, bonnen schrijven! De baas legt
een Excel-document aan waarin hij per agent het aantal bekeuringen
bijhoudt. De baas is na een poosje meer geïnteresseerd in zijn
Excel-spreadsheet dan in het aantal boeven dat gevangen wordt.
De
thuiszorgmedewerker crosst met veel plezier het land door om de onder
haar hoede gestelde patiënten het leven te veraangenamen. Plotseling
ontvangt zij van de leiding een document waarin exact omschreven staat
hoeveel tijd er per patiënt-kwaal besteed mag worden. Een en ander is
door een managementachtig type tot in detail uitgezocht, zodat elke klus
in zo kort mogelijke tijd gedaan moet worden. Het oorspronkelijke doel,
de patiënt een menswaardig bestaan mogelijk te maken, iets waarvoor de
thuiszorgmedewerker haar leven had willen geven, was niet meer
interessant. Ook hier is het spreadsheet met het totaal aantal minuten
dat besteed kan worden aan de patiënt bepalend geworden. Patiënt ziek
van eenzaamheid? Niet belangrijk!
De onderwijzer staat met veel
plezier voor zijn groep kinderen; hij weet dat ze allemaal verschillend
zijn, maar met vaste hand en met humor weet hij er een hard werkende
groep van te maken… Op zekere dag wordt besloten dat de onderwijzer
hogere groepsresultaten moet halen. Een totalitair toetsensysteem,
ontwikkeld door één van de grootste monopolisten in de europese unie,
wordt ingevoerd om het resultaat van de noeste arbeid van de onderwijzer
te controleren. Steeds als hij zijn doelen haalt worden de normen wat
omhoog bijgesteld (hij zou immers eens lui kunnen worden). Gaandeweg
zitten de leerlingen dagelijks toetsen in te vullen om maar voldoende
klaargestoomd te zijn voor het behalen van maximaal resultaat. De
vreugde van de onderwijzer en van de kinderen, wiens talenten steeds
minder worden uitgedaagd, dalen met de dag.
Hoog tijd dat we
onze creativiteit weer laten werken. Wij zijn best duurbetaalde
professionele hooggeschoolde medewerkers van 's lands meest belangrijke
organisaties in het verlenen van veiligheid, zorg en kwalitatief
hoogstaand onderwijs! En om ons alvast een beetje in de creatieve sfeer
van het bedenken van effectieve oplossingen te brengen heb ik uit een
oud boek uit mijn goede gevulde bibliotheek een voorbeeld meegestuurd.
Lees maar:
Een Russische fabriek (in de oude Sovjetunie)
produceerde spijkers. Op zekere dag werd van hogerhand besloten dat er
per uur een minimale hoeveelheid spijkers in kilo’s moesten worden
geproduceerd. De arbeiders deden hun stinkende best, en als zij hun
doelen (het spijkergewicht per uur) haalden, werden de normen naar boven
bijgesteld. Op zekere dag werd de grens aan hun kunnen bereikt.
De
directeur van de spijkerfabriek had al eens wat geklaagd, maar bij
gebrek aan reactie van hogerhand bedacht hij toen het volgende: vanaf de
volgende dag werden er alleen nog spijkers van 10 kilo per stuk
geproduceerd. Het aantal spijkers zou daarmee dalen (maar daar werd niet
op gecontroleerd), de totale hoeveelheid gewicht zou significant
stijgen.
Ik zou zeggen: kom maar op met je creatieve ideeën, collega's ! Hoeveel pond TALENT gaan jullie deze week produceren?
Een creatief talentvolle week toegewenst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten