Het begint met een P...

Even heb ik getwijfeld of ik het met jullie zou delen. Dat vanuit het perspectief dat je alleen bij de gedachte al de focus op je lesgevende taken van aankomende dagen enigszins kwijt zou raken. Het gaat hierbij niet om uitspraken van Alexander Pechtold, mevrouw de minister Bussenmaker (of was het Bussemaker?) of de voorzitter van de Onderwijsbond CNV. Eerlijk als ik ben zeg ik het nu ook maar straight: Rein had een heel weekend last van een voorjaarsbuikgriep. Wat begon met een duidelijk aanstormende verkoudheid, vergezeld van een flink ontstoken keel, liep uit in een …. Nee, je begrijpt, ik kan hier niet in detail treden. Mijn moeder zaliger heeft me in de jaren zestig van de vorige eeuw geleerd alleen het hoognodige mee te delen.
Dat tegenwoordig iedere Nederlander beschikt over de mogelijkheid alle droefheid, ondergaan leed en ontevredenheid meteen op het wereldwijde web er uit te kotsen (een soort van digitale buikgriep dus) heeft bij mij niet het gevolg gehad een aangeleerd waardenpatroon te wijzigen  (hulde aan mijn moeder).
Je zult dus niet op mijn Facebookpagina, of mijn twitteraccount, of in mijn blog op onaangename wijze kennis kunnen nemen van mijn persoonlijk ervaren buikgriep. Verder zeg ik je toe dinsdagochtend met keurig gewassen handen het schoolpand te zullen betreden.

Mijn hoogsensitieve kat heeft mij dit weekend dan ook grotendeels volslagen genegeerd. Dat doet het beest wel vaker, maar nu had ze er ook nog een uitdrukkelijke reden voor. Van haar kant dus geen dwingende adviezen, geen opbouwende kritieken, doch slechts stilte. Misschien wel een opkomende griep?

Op diverse plekken werd ik de afgelopen week weer geconfronteerd met Passend Onderwijs. Jullie ook? Zo niet, dan heb je gemist dat afgelopen week betiteld was tot ‘Week van Passend Onderwijs’.
Het blad PrimaOnderwijs.nl, maart 2014, ging volledig over Passend Onderwijs; er is inmiddels zelfs al een Week van Passend Onderwijs (net zoiets als de Week van de Geschiedenis, of de Week van de Ruimtevaart…?). Subtiteltjes als ‘Omgaan met verschillen’, ‘Iedereen kan excelleren’ en ‘Differentiëren is te leren’ moeten verleiden tot lezen.
Stel dat je nu niet wist van die ‘Week van Passend Onderwijs’: hoe kan dat toch? Interesseert het je dan helemaal niets? Heb je het idee dat het jouw deur wel voorbij gaat? Denk je dat de werkgever je eerst wijzer moet maken? Wacht je liever nog even af om te zien wat ‘ze’ nu weer voor je hebben bedacht?
Natuurlijk: de ‘mensen die er verstand van hebben’ weten je mee te delen dat er voorlopig niet zoveel gaat veranderen. Vraag je dan niet af waarom het onderwerp met zoveel tamtam wordt gebracht? Als er dan toch niet zo veel gaat veranderen, waarom dan zoveel poeha?

Natuurlijk gaat er wat veranderen! Anders was deze hele poppenkast niet nodig geweest. Maar ik vraag me wel eens af: gaat de bureaucratie deze slag winnen, of klopt de titel van een artikel in het blad van de Onderwijsbond CNV, Schooljournaal nr.: 6? Daar staat namelijk boven:
Omslag in denken nodig om Passend Onderwijs te laten slagen
‘Focus op kwaliteiten, niet op beperkingen!’
Dat vergt een paar omslagen, niet alleen in denken.
Allereerst in de klas: je mag fouten maken om er van te leren, ook bij een toets. Die toets is er dan vooral om te laten zien wat je al kunt.

Ook een omslag in die toetscultuur; waarom moeten sommigen leerlingen altijd toetsen maken van wie ieder te voren al weet wat het resultaat zo ongeveer zal zijn? Waarom wordt er zelden getoetst wat je op school nog niet geleerd hebt?

Een omslag in het kijken naar en praten met een leerling; een leerling is geen optelsom van toetsresultaat, maar een mens met kwaliteiten en tekortkomingen.
Een omslag bij bestuurders, de schoolinspectie en de politici: focus op de dingen die goed gaan, maak afspraken over de zaken die beter kunnen.

Kortom, als je het in gewone mensentaal wilt zeggen: laat het vertrouwen in de leerling terugkomen.
Stiekem hoor ik jullie al denken: en het vertrouwen in de leerkrachten dan?  Dat komt niet van zelf. Als je leerkracht bent moet je dat vertrouwen verdienen. Bij ècht Passend Onderwijs staat de leerling weer ècht centraal.

Misschien zal ik de volgende keer iets schrijven over de dubbelzinnigheid van Wifi en Passend Onderwijs. Voor nu kan ik mijn boekenkast verrijken met twee nieuwe boeken:
'Basisboek Mediërend Leren' Van Loo & Van Doorn, Uitgeverij Boom (let op het mooie woord Mediërend in de titel)
'Hart voor leren!, Passend Onderwijs in de klas', uitgegeven door het CPS.

Meer of minder

Oef. Wat is een weekend kort. Vooral als je de stapel leesvoer ziet die vanaf vrijdag het huis binnen druppelt: een krant, nog eentje, twee vakbladen, een computerblad,  Kidsweek, Home & Garden, een

stapel folders, het blad Onderwijsinnovatie van de Open Universiteit, en de Donald Duck. Je snapt dat een weekend dan omvliegt! En jazeker: het is een ouderlijke plicht om kennis te nemen van de inhoud van de Donald Duck; je hoort te weten waar je kinderen mee bezig zijn.

Neem nu alleen die twee kranten. Tot in de kleinste details is mij nu voorgerekend hoe geweldig de verkiezingswinst van D’66 wel niet was, en hoe enorm de neergang van de PvdA. De effecten op het landelijk regeringsbeleid, het eerste vrouwelijke gemeenteraadslid van de SGP, de opkomst van de locals, de gevolgen voor de prijs van bloemkool: ik kan weer overal over meepraten. Geert ook. Die staat weer dagelijks in het nieuws. Enne… waar het eerst ging over meer of minder Marokkanen, gaat het nu alleen nog over meer of minder kamerzetels, met al die weglopers….

De vakbladen hebben wel de overhand. Waar twee frikken samen zijn, is de onderwijswereld altijd te klein. Tsjonge: wat kunnen wij het toch volslagen oneens zijn. Of juist eens.
Zo ging het dit keer in beide bladen (het blad van de AoB, en Schooljournaal van het CNV) over leraren en professionalisering (om het simpel te zeggen: leren leraren ook?).
Ene mevrouw heeft dat onderzocht, en ze kwam tot de conclusie dat er twee soorten leerkrachten zijn: vakgerichte en leerlinggerichte leerkrachten. De eerste is het type dat vooral bezig is met kennisoverdracht en alles daaromheen, de ander is juist heel erg bezig leerlingen te verleiden tot leren. Twee zorgelijke conclusies
uit haar onderzoek: vakgerichte docenten zijn het minst geneigd zichzelf te ontwikkelen, en in Nederland komt het type ‘vakgerichte docent’ het meest voor. Oei, oei. Waar is de spiegel….?

In het andere vakblad, het Schooljournaal, maakte de voorzitter van de bond een verwijt aan Thom de Graaf (ja, juist, die vroegere fractievoorzitter van D’66, die nu voorzitter is van de Vereniging Hogescholen). Zij verweet hem de leerroute MBO >> Pabo af te sluiten, terwijl hij eerder aangaf meer selectie aan de Pabo-poort te willen. Nu kan ik het aantal punten, waar ik D’66 gelijk geef, op één hand tellen, maar nu ben ik het dan toch echt eens eens met een D’zesenzestiger. Helaas blijkt de bondsvoorzitster niet goed te kunnen lezen, of misschien begrijpt ze meneer de Graaf niet helemaal, maar: natuurlijk moet de selectie in het eerste Pabo-jaar en daarvoor streng zijn (misschien nog wel strenger dan nu). Wie drie keer een rekentoets moet afleggen om zijn kwaliteit te bewijzen als toekomstig docent met didactische rekenkwaliteiten….; misschien is het dan verstandiger om de dingen bij hun naam te benoemen?

Met Wifi is dit weekend ook gesproken. Je snapt dat met zo’n beladen onderwerp als de uitspraken van Geert Wilders onze allochtone kat zich ook aangesproken voelt. Immers… Stel dat morgen de een of andere dwaas opstaat en aan de mensen in Hardenberg zou vragen: “Wat willen jullie: meer of minder Siamezen?”, en de menigte zou scanderen dat ze er minder willen? Je bent, ook als Siamese poes, straks het onderwerp van discriminatie! Terecht maak je je daar zorgen over; waarheen, als je door de mensen waar je tussen woont, niet meer gewenst bent?
Natuurlijk moet je daarover praten. Natuurlijk komen er dan persoonlijke dingen aan de orde. Herkenbare dingen, zoals ze ook in grote stadswijken aan de orde zijn: poepen in andermans tuin, gekrijs en gehuil in nachtelijke uren, diefstal van vis van buurmans barbecue, insluipingen in de buurt.
En Wifi is zich daar ook wel bewust van: er zijn poezen (van onbestemd ras weliswaar) die zich aan dat soort zaken schuldig maken, waardoor ook haar naam besmeurd raakt.

Zij kwam met een oplossing, eentje uit onverwachte hoek. Ze stelde
voor een speciaal Siamezenteken te gaan dragen; zo zouden anderen kunnen zien dat zij zich niet schaamde voor haar afkomst. Verder dient zij, met collega’s van haar Vrije Siamezen Bond, nu ook een aanklacht in tegen Wilders. Want: alleen de suggestie van het bestaan van criminele Siamezen… Ze gruwt al van de gedachte…. 

En: ze heeft beloofd dat als ze ook maar één keer zakt voor de Siamezentoelatingstoets tot de Pabo, gaat ze zich meteen inschrijven voor de eerste Marsreis….

Verbaas je er nu niet over dat er volgende week iets in de krant kan staan als:
"Voorzitter Bond van Vrije Siamezen biedt excuus aan" en "Bond van Vrije Siamezen in één week vijf zetels in epiling gestegen".

Pechtold for President...

De CITO voor Wifi zit er op. Net als voor de kinderen op school.
Voor Wifi is de teleurstellende uitslag binnen. Voor zo’n mooi vormgegeven en super-intelligent wezen

beschamend; ik hoor jullie al denken: ‘Dom blondje….’. En ja: waar de ene leerling volgend schooljaar goedbevonden is voor vmbo-t en de ander voor havo-vwo, moet Wifi het waarschijnlijk doen met een praktijkschool.

Vandaag hebben we samen een sollicitatiebrief geschreven aan de minister. Jawel, aan hare ministeriële mevrouw Bussemaker herself… PvdA-minister, dus normaal onbereikbaar voor het volk (dat is een verkapt stemadvies, hoor), maar nu toch plotseling ‘benaderbaar’ zoals dat in de weken vooraf aan verkiezingen behoort. 

Samen met haar oranje maatje meneer Dekker beloofde zij onlangs gouden bergen. Je weet hoe dat gaat: de een of ander sleept weer een hoop geld op tafel (in dit geval die meneer D66 Pechtold, zo van: ik wil alleen meedoen als ik zeshonderd miljoen krijg), de minister zegt er een poosje helemaal niets over, totdat…

Precies: er nieuwe verkiezingen voor de deur staan….

Let op hoe het cadeaulijstje er uit ziet:
- extra geld voor het aantrekken en in diensthouden van concierges en klassenassistenten
- verbeteren van ict-vaardigheden van docenten
- betere begeleiding van startende docenten. En:
- dit moet er nu voor zorgen dat de werkdruk van docenten gaat verminderen!

Gewèèldig!! Zei ik een paar weken geleden niet ergens dat deze minister het buskruit niet had uitgevonden? Neem me niet kwalijk zeg, wat heb ik me daar toch hete kolen op mijn bijna kale schedel opgestapeld… Ik neem alles terug, wat ik ooit over haar gezegd heb! Alles!

Al die ontslagen conciërges van twee-drie jaar terug. Al die klassenassistenten die er de laatste jaren uitgebonjourd werden. Dat was de oorzaak van al die grote groepen natuurlijk. Gelukkig: net voor de
gemeenteraadsverkiezingen zag deze minister het licht. Van Pechtold! Pechtold: de verlosser van de leerkracht!
En nu? Voor vijftig miljoen (50.000.000,-): de conciërge komt terug! De klassenassistent zal weer paraat staan. De leerkracht eindelijk ict-vaardig! De ketenzorg in optima forma. De conciërge laadt de batterijen van de tablet, de klassenassistent deelt ze uit aan de leerlingen. En de leerkracht? Achteroverleunend in zijn ict-vaardigheid stuurt hij zijn pupillen onbekommerd door de leerstof, op weg naar PISA-scores…

Wifi, mijn ‘dom blondje’: zij zal, schouder aan schouder met al die collega’s van d’r, later een puike klassenassistent kunnen worden. En daarom: een keurige brief, hoor.

Eh… niet iedere school krijgt natuurlijk nu een conciërge. En ook geen klassenassistent. Dat kan niet van € 50.000.000,-. Ik ben nu zo benieuwd waar die andere € 550.000.000,- naar toe gaat. Het kan bijna niet anders dan dat daar iPads voor worden gekocht. Immers: je moet toch wat met je vaardigheid. Toch?

Ik neem toch maar niet alles terug wat ik gezegd heb.... Eerst die iPads maar eens binnen halen.
Beetje buskruit erbij in de envelop...