zaterdag 26 januari 2013

Besemttelijk

Het is weer weekend. Dan mag ik jullie een mailtje sturen met de nieuwsbrief. Het was een week waarin de opvoeding van de kat een weekje stilstond. Hert beest zelf sliep. Ongelooflijk zoals katten kunnen slapen. Er hoeft maar een sneeuwvlokje te vallen en dat beest kruipt een doos is, duikt onder een deken, rolt zich op en slaapt. Soms zou ik willen dat ik een kat was. Meestal niet. In elk geval: het was dus ook stil in het observatorium. Niet erg, er was genoeg te beleven. Dat is er altijd. En anders kun je ook altijd zelf nog in een doos kruipen.... Besmettelijk. Je hoort er wel eens over in het journaal, leest het woord in de krant of in Bronnieuws. Ergens komt het voor in de taalmethode, dan moet het gespeld worden. Vermoedelijk komt dan ook het toevoegen aan de woordenschat om de hoek kijken en moet een leerling uitleggen wat het betekent. Visioenen vol engigheid levert dat op. Ik las het woord deze week in de couachingskalender. Ja, ja, ik heb ‘em weer, in samenwerking met bol.com. Die kalender staat vol met wijze spreuken. Heet niet voor niets ‘coachings’kalender, bedoeld voor mensen die coach-zijn. Eigenlijk zouden jullie dat ding allemaal aan de wand moeten hebben dus... Dit keer was de vraag: waarom zou iemand willen coachen? - om te zoeken naar zingeving - omdat je nieuwsgierig bent (naar de ander) - omdat je kickt op dat brandende lampje of vallende kwartje - om verwonderd te kunnen zijn zonder respect te verliezen - om je eigen blik te verruimen, te pionieren, nieuwe perspectieven aangereikt te krijgen. De lijst is nog veel langer, maar ja, het is weekend dus moet ik jullie niet te lang storen. De spreuk van de dag: “Bevlogenheid bij leraren werkt besmettelijk bij leerlingen.” Kijk: een gezonde ziekte! Vraag die mij restte na het overdenken: hoeveel zieken zijn er de komende week.... Ik in elk geval. Ik zit de komende week in London. Samen met een aantal directeuren en ict-ers van Viviani gaan we een studieconferentie bezoeken, scholen bezoeken, conferenties bij Microsoft en Apple, en wellicht tussendoor een bezoek aan de grootste educatieve ICT-beurs van Europa (een soort NOT, maar dan groter en alles gerelateerd aan ict, met bedrijven uit alle hoeken en gaten van de wereld). De hoofdpersonen op de conferentie zijn professor Sugata Mitra uit India, bekend geworden van ‘the hole in the wall’, en Bruce Dixon uit Australie, oprichter van Anytime Anywhere Learning. Beiden zijn er heilig van overtuigd dat ‘het leren’ van kinderen in deze eeuw moet en gaat veranderen, en tonen met onderzoek en praktijk aan waarom dat zo is. Je ziet: ik voel me hartstikke ziek....

zondag 20 januari 2013

Hoezo: zorgcoòrdinatie?

Wij hebben een probleem. Althans, wij (en dat is de hele familie) denken dat we een probleem hebben. Wij hebben namelijk een poes in ons huis gehaald in de veronderstelling dat het een lief beestje was. Lekker zacht bontjasje, mooie blauwe ogen, mooie kleurtjes... Dat dachten wij allemaal, tot voor enige weken. Sindsdien blijkt de waarheid iets minder gekleurd. De poes (ja, ja, we hebben dat zeer zeker nog eens gecontroleerd)
ontpopt zich tot een serieuze querulant, een saboteur. Natuurlijk moet dit allemaal op zijn vrouwelijks worden geschreven (maar het gesprek daarover leidde al gauw tot een enigszins benauwende discussie over de relatie tussen het vrouw-zijn en het pesten). Laat ik to the point blijven: onze poes ontpopt zich tot wie ze werkelijk is: een gordijnenbeklimster, een potentieel hamsterkiller, een stoorzender tijdens haakwerkjes, beschuitenboterlikster, ADHD-verschijnselen tijdens romantische avonduurtjes (nee, nee, goed lezen alsjeblieft). Kortom: zij is inmiddels een onderwerp van zorg. En dat roept op tot onmiddellijke inzet van de lokale zorgcoordinatie. Nu houd ik me normaal gesproken niet zo bezig met dit werkgebied. Voor mij is dit dan ook een voortdurend grenzenverkennende en regelmatig ook grensverleggende zoektocht,
die een aanvang nam bij de plaatselijke dierenarts. Alwaar ik vroeg om poezenritalin, zodat het beestje zich wat rustiger zou gaan gedragen binnen de muren van onze woning. Helaas: een dergelijke variatie van dit geneesmiddel voor katten bestond niet. En nee, helaas had de dierenarts ook geen alternatieven voorhanden of in gedachten. Informatie bij de lokale kattenjeugdzorg? Bestaat ook al niet... Evenmin als een kattenopvoedwinkel. Wie zich aldus in de spelonken van kattenzorg heeft begeven komt dan langzamerhand tot ontdekking dat die zorg er niet is. Ooit van kattenpsychiatrie vernomen? Ooit op zoek geweest naar een gordijnentherapeut? Waar men wel spreekt van kattenkwaad, is er geen kattenphaat. REC4 voor katten? Dit weekend heb ik het opgegeven. Netjes heb ik bij de eigen huisarts gevraagd om steun bij de aanvraag voor een rugzakje voor onze kat, zodat wij de bekostiging van de verdovende wiet via de plaatselijke koffieshop uit een zorgbudget zouden kunnen ophoesten. Helaas: de huisarts gaf ook geen thuis. En zo kwamen wij, ik mag wel zeggen behoorlijk teleurgesteld, thuis, in de wetenschap dat de zorg voor kinderen in dit land aanmerkelijk beter is geregeld dan voor poezenkinderen. Over solidariteit gesproken.
Ons rest nu het volgende: wij gaan op zoek naar de kansen voor onze poes. Wij stoppen met het denken in poezenproblemen (dat doet poes tenslotte zelf ook niet), wij hebben op eigen kosten een vangnet gekocht, en zo nodig geven wij onze poes des avonds tijdens de maaltijd een flinke scheut whisky in het water. Vanaf zondagavond zal het dus aanmerkelijk rustiger zijn in huize Sybesma. En wij? Wij hebben na onze teleurstellende zoektocht naar hulp besloten een nieuwe stichting op te richten voor hulp bij kattenproblemen: Stichting kat-uit-de-gordijnen....

zondag 13 januari 2013

Daarom is een weekend zo kort...

Zaterdag: gepland om het verjaardagsfeestje van de jongste te vieren. Gaandeweg de week loopt de spanning op: hebben we dit gedaan, hebben we daaraan gedacht, we zouden toch.... Natuurlijk: het draaiboek lag al maanden klaar. Samen met het vriendje in eén feestje twee verjaardagen vieren. Economisch verstandig, qua tijdsinvestering winst, qua gemak niet te evenaren. En zo bleek ik jl zaterdag een geheel ingevulde planning te moeten doorlopen, en jullie weten van mij dat dat één van de dingen is waar ik mij maar moeilijk in kan vinden: een geheel ingevulde planning. Dat heeft namelijk tot gevolg dat ik ‘mijn eigen ding’ niet in de hand heb (en dat op de enige echte vrije dag in de week). Zo bleek de voetbaltrainer in zijn oneindige balldrive bedacht te hebben dat ik met zoonlief mij des ochtends om half acht maar had te melden op de duistere parkeerplaats bij het voetbalterrein (alleen dat al doet je op zo’n moment aan criminele activiteiten denken, en dat gevoel heb ik toch al bij deze idiote bezigheid). Daar stond ik dus in de bittere kou (mijn verstilde hersenen traag denkend aan warme nesten), bibberend en klappertandend de zachte woorden van de coach beamend, ondertussen vervuld van moordlustige gevoelens. Wetend dat van een vader wordt verwacht applaudiserend zijn Messi te begeleiden.... Om half elf verlaten zoonlief en ondergetekende de Arena van Gramsbergen om huiswaarts spoedend te bedenken wat er nu in de planning staat. Boodschappen, zo blijkt mijn echtgenote te hebben bedacht. En zo verkeer ik enige tijd later, draaiend op caffeïne, in de stad der steden, Hardenberg, om de plaatselijke handelaren te spekken door ze van hun spekkies te ontdoen. Geheel tegen alle eisen in, gezicht verstopt achter de sjaal, grijp ik de enige kans-van-de-dag voor mijn zaterdagse vreugdemoment: een gebakken vissie onder de tent van de visboer. Huiswaarts gekeerd (waar ik vermanend word toegesproken vanwege de vislucht) wacht mij het plastic. Zwart landbouwplastic. Drie keer raden. Waarvoor zou ik zwart landbouwplastic met een rol ducktape in de handen gedrukt krijgen? Wel, men heeft het eminente idee bedacht huize Sybesma om te bouwen in een regelrechte bioscoop, voorzien van grootbeeld, dolby surround, lig- en staplaatsen, en dat allemaal geheel verduisterd. Bungelend aan ducktape hang ik even later aan het plafond om rondom het
plastic aan de onderkant van de bovenverdieping op te hangen. Met mijn angst voor hoogtes boven de 50 cm is dit bepaald geen pretje (maar wie zegt dat een verjaardags-feestje ook leuk moet zijn voor een vader?). \ Geveld door heftige pijnen in bovenarmen en nek lig ik twee uur later in de door mijzelf gecreëerde donkere kamer van Damocles te bedenken hoe ellendig het leven kan zijn, als plotseling, met heftig lawaai en scheurend ducktape het voorhangsel van de
bios naar beneden komt (als ware het de tempel zelf), en een miauwende poes de poten neemt en met schrikogen op steeltjes onder de bank verdwijnt.... Mij in verbijstering achterlatend, en oorzaak van opkomende haatgevoelens... Na de kat voorzien te hebben van een effectief stortbad hijs ik mij opnieuw de ladder op, om net op tijd (voordat de Filistijnen het pand betreden) klaar te zijn.... Die Filistijnen, dat is ook een ervaring op zich. Beesten waren het, alleen te temmen met filmbeelden en daverend surroundgeluid. Als het nog twee minuten langer had geduurd had de politie voor de deur gestaan om de stereo in beslag te nemen. Gelukkig bleek ik tijdens de maaltijd met enige steekhoudende pedagogische opmerkingen ‘het tuig’ onder de knie te kunnen houden, maar ik geef toe: het touw lag klaar.... De Filistijnen weg onder begeleiding van de vrouw des huizes, en ik dat plastic, samen met de kat, van het plafond gehaald. Top! Doe mij maar zo’n kat. Nee, het leed is nog niet geleden. Pa en moe zijn ook nog uitgenodigd om een feestje bij te wonen in de avonduren. Wel eentje voor volwassenen, maar toch. “Ja, iemand jarig geweest.” ” Maar ik heb al een...” “Niet zeuren, trek eens wat nets aan, we moeten nu weg!” Ja, maar...” En zo komt het dat ik om tien uur een borrel voor me heb staan. En een biertje. Niet lang. Schenk nog maar eens in. Weet je: toen ik naar huis ging zag het leven er plots een stuk zonniger uit....