Educatie: een slagveld?

Gisteren ben ik wel vijf keer dood geweest en daarna levend gemaakt. Ja, ik weet, een vreemd verhaal, en voordat je allerlei dingen erbij haalt: ik ben zo gezond als een vis! Ook bovenin, ja.

Het zit zo: wij hebben thuis zo’n opgroeiende puber (12 jaar, veel tamtam, nog steeds verlegen) die in de leeftijd zit dat ie termen als ‘battlefield’ en ‘call of duty’ veelvuldig in de mond neemt.
Nee, bij ‘call of duty’ denkt ie dan niet aan het leegruimen van de afwasmachine of het opruimen van de bende op zijn kamer, en ja, als je hem op die plichten wijst maakt ie meteen aanstalten een ‘battlefield’ aan te richten; nee, het gaat dan over FPS-spellen op de computer.
Wat zeg je, nooit gehoord van FPS? Ik weet het ook nog maar sinds kort: First Person Shooters. Vrij vertaald: van die games waarin je met een rijk arsenaal aan wapentuig virtuele tegenstanders voorziet van lekgaten. Tegenwoordig kan dat ook via internet, met tegenstanders uit Verweggistan (hoe zo, social media....).

Wel, in collegiaal overleg met twee andere vaders heb ik het plan opgevat een en ander in een redelijk realistische setting vorm te geven in de bossen van Hardenberg. De in totaal drie zonen waren alle drie een jaar in wijsheid toegenomen, en dat vraagt om een feestje. En omdat wij ook alle drie te maken hebben met de toenemende overtuiging van onze zonen dat zij in staat zijn hun wettelijk gezag met gemak een kopje kleiner kunnen maken, vatten wij het stoute plan op een battlefield in te richten met behulp van een jong bedrijf dat lasergamen aanbiedt in de regio,  (daarmee ook een goede daad verrichtend want stimulerend de lokale economie). Zodoende konden wij het bewijs leveren dat naast leeftijd en buiken ook ervaring een rol speelt in de strijd.

Zonen werden verzocht een aanzienlijke strijdmacht uit te nodigen, vaders organiseerden de heen- en terugreis per tweewieler (net de nederlandse strijdmacht van de jaren dertig uit de vorige eeuw).  
Terwijl de moeders gedurende de strijd thuis de voorbereidingen van een feestmaal troffen (voor de overlevenden natuurlijk), trokken wij, al aanwijzingen gevend aan de slingerende colonne, de wouden in, alwaar wij een gecamoufleerde bus ontwaarden die als verzamelplek diende. Twee wapenexperts stonden ons reeds met kisten vol dood-en-verderf op te wachten.

De techniek werd nader toegelicht, wapeninstructie verzorgd, kledij uitgereikt, en de grenzen van het territorium van de strijders werden vastgelegd, waarna de strijdmacht in twee delen werd gesplitst. Meteen bleek al de ervaring: de vaders smeerden meteen de lokale modder op de snoet en staken wat varenbladeren her en der. Na een stoer afscheid togen de diverse legermachten naar eigen terugkeerpunt.

Wat een belevenis, zeg! Wat moet ik er van zeggen... Nooit eerder heb ik zonen zo zien hunkeren hun vaders virtueel een kopje kleiner te maken! Nooit eerder heb ik zoveel zucht naar roem bij mijn eigen zoon gezien dan deze middag (zelfs op het voetbalveld is hij nog nooit zo fanatiek op jacht geweest naar eer en glorie; maar ja, daar staat vader natuurlijk ook niet tussen de lijnen). Nooit eerder heb ik me zo dicht tegen de grond gedrukt; nooit eerder heb ik me met volle overtuiging in een natte greppel laten zakken. De strijdlust deed de adrenaline overvloedig stromen, terwijl ik loerde door een vizier naar mogelijke tegenstanders (die mij dan vaak al in het snotje hadden).

Na afloop werden de strijders verzadigd met gebraden vlees en gebakken uien (de zogenaamde vette hap). Stoere verhalen kwamen los....

Vanmorgen zitten ze op school. Wat zullen ze hun juf vertellen? Van het gezellige feestje met de barbecue? Van de moordlust in de bossen? Wat zal de juf er wel van denken? Zou vanavond wellicht jeugdzorg op de stoep staan bij het weerkeren van mijn werk, om een hartig opvoedend woordje te spreken? Zou de juf bellen om te vragen of ik mijn fysiek al weer op orde heb na zo’n actief gebeuren?

Ik weet het niet. Maar als ze belt, dan nodig ik haar uit. Voor een potje lasergamen, ja. En de zonen mogen dan ook weer mee. Ga ik weer in die droge greppel liggen, om te observeren....