In een hoekje

’t Is zaterdagavond, de avond van de 21-ste april. De fair is achter de rug, tijd om een schaderapport op te stellen.... Gewapend met foto- en filmcamera begeef ik me in de tuin om alle aantoonbaar lijden van gras, vijver, tuinhuis en wat niet al op beeld vast te leggen....

Gekheid natuurlijk. Jullie dachten toch niet ècht dat ik ook maar enig moment niet in de gaten zou hebben wat er gebeurde? Met pen en papier in de binnenzak, gewapend met de filmcamera, heb ik de hele dag anoniem rondgelopen tussen het publiek, vanachter de schuurdeur alles op beeld vastgelegd en zelfs bij de buurman vanuit zijn kantoor alles nauwlettend in de gaten gehouden.
Zelfs de kikkers en de salamander in de verse vijver waren tevoren nauwgezet geïnstrueerd om, bij gebleken noodzaak, onmiddellijk in te grijpen...
De hele dag heb ik zitten loeren op punthakjes... iets wat (en dat begrijp ik dan weer niet) soms bevreemdende blikken opriep.

Wat heb ik me vergist!  Welk een volslagen onbenul ben ik geweest. Hoe heb ik het vertrouwen in mijn echtgenote op zo’n laag peil kunnen hebben... Hoe heb ik toch haar mensenkennis zo kunnen  onderschatten... Hoe heb ik kunnen denken dat alleen cultuurbarbaren en grasterroristen op haar schone producten zouden afkomen...

Geen gast verdronken in de vijver, geen voet doorboord door roestige spijker, geen hoofd gestoten tegen laaghangend houtwerk, geen zwarte vingerafdruk op mijn witte tuinhuis, nee, niets van dat al... En, dat wil er bij mij nog steeds niet in: geen enkele beschadigde grasspriet! Slechts keurig publiek, dat zich van te voren op de hoogte had gesteld van mijn ernstige zorgen en dus voorzien was van het juiste schoeisel en bescheiden stemming!

Hoe verkeerd heeft mijn focus gelegen; ik snap nog niet dat ik de hele week tevoren niet heb kunnen bedenken dat ik echt de verkeerde kant op zat te kijken! Hoe ernstig twijfel ik vandaag aan mijn vermogen de werkelijkheid te herkennen en te doorgronden. Hoe heeft het kunnen gebeuren dat mijn aandacht volledig onterecht was gefixeerd op mijn gras en mijn vijver, terwijl ondertussen wel ernstiger zaken zich afspeelden boven mijn (en jullie) hoofd.

Terwijl ik mij geheel en al concentreerde op mijn zware taak vanuit schuur en kantoor mijn haard en tuinhuis te beschermen tegen van buiten komend onheil zeeg in een stad hier heel erg ver vandaan het lot van ons land ineen en werden vanonder de kaasstolp ernstige beschuldigen geuit aan ieder ander onder dezelfde stolp. Verwijten over het lot van de euconomie, onverantwoordelijk gedrag en nog meer treurigheid werden over ons land uitgestort. Verbijsterveld over zoveel onkunde in Den Haag heb ik mij direct op een zitmeubel in huis gepositioneerd, mijn hoofd vol vragen in mijn handen gelegd, en mij vertwijfeld afgevraagd: waarom zijn ze niet naar hier gekomen, om, gezeten in mijn tuinhuis (in plaats van het Catshuis), tussen windlichten en harten, advies te vragen aan mijn echtgenote en haar vriendinnen, die ongetwijfeld een verstandig stempel hadden kunnen drukken...

Zei ik Verbijsterveld? Dat moet een vergissing zijn geweest....

En mijn vrouw? Die heeft er toch maar een mooi tuinhuisje van gemaakt....