Tragiek

Soms word je er zo moe van. Je bent van nature een vredezoeker, iemand die uit de grond van z’n hart het liefst vriendelijke woorden spreekt, een schouderklopje geeft en ontvangt, luchtig en vrolijk door het leven hupt en niet eens denkt aan het kwetsen van anderen; zo ongeveer als jij dus.

Weekend = de periode om al je vreedzame gedachten los te laten op de mensen die je naasten zijn; daar horen bij mij twee zonen bij. De jongste van tien en de oudste van veertien. Beiden ook al weer een week naar school geweest, leraren en leraressen uitgetest, wat los-vast huiswerk gemaakt… En

dan is het voor hen ook weekend = de periode om te kijken of je ouders nog wel van je houden…

Merk je het verschil in nuance? Voel je dat er een tikkeltje verschil zit in richting? Bespeur je de licht emotionele ondertoon? Herken je de tragiek van de teloorgang van beschaving?
Samen met je beschaafd opgevoede kinderen kijk je naar het Jeugdjournaal en kijk je wat mensen elders in de wereld elkaar aandoen… Werk je aan de ontwikkeling van een gezond normen- en waardenbesef… en vraag je je in vertwijfeling af wat je bezielde toen je dacht aan het stichten van een gezin…

Nee, dan het leven van een kat. Totaal emotieloos slentert madam door de tuin.  Bochie naar links, bochie naar rechts. Poosje stilzitten. Even in jachthouding. Plots een uithaal, nog een tik, even snuffelen en daar komt mevrouwtje aan met een libelle in haar bek: kijk eens wat ik gevangen heb?

Vermanend kijk je haar aan: moet dat nou? Zo’n vliegenier heeft toch ook recht op leven? Helpt niks.
Even later is een klein kikkertje het slachtoffer. Ook die wordt keurig netjes afgeleverd; kijk eens, knap hè? En als je dan nog het bebloede lijk van een merel op de deurmat terugvindt… Wat een béést! Wat een slager! Wat een terrorist! Is dat mijn tuin? Battlefield 24?

Morgen op het schoolplein. Je bent van nature een vredezoeker,  iemand die uit de grond van z’n hart het liefst vriendelijke woorden spreekt, een schouderklopje geeft en ontvangt, luchtig en vrolijk door het leven hupt en niet eens dènkt aan het kwetsen van zijn medemens. Totdat er weer eens iemand op het plein is die uittest of je nog wel van kinderen houdt… Zo’n klein terroristje…