Hond en kat

Het weekend zit er weer op. Tenminste voor de gewone werkenden onder ons. 

Vorige week ging het in mijn blog over arbeidsvoorwaarden. Het CNV heeft immers het
Nationaal Onderwijsakkoord geregeld met de minister, en daar moeten we blij mee zijn…

Gewoontegetrouw kijk ik bij zulke akkoorden altijd even langer naar de gloedvolle betogen van bondsvoorzitter en minister; ik heb namelijk nogal snel het gevoel dat ik bij de poot genomen wordt (een uitdrukking, afkomstig van de Bond van Vrije Siamezen).

Oké, BAPO inleveren… in ruil voor natuurlijk wat mindere emolumenten voor oude mensen… En nog meer echt tot nascholing (al wordt dat op termijn natuurlijk wel een item voor je cv)…
Maar waarom zou je dat willen? Stomme vraag natuurlijk; als je al vier jaar stilstaat, toch?
Maar toch: waarom zou je dat willen? Wees eerlijk: na vier jaar voelt het niet eens als een vorm van waardering toch? Ik bedoel: als je er vier jaar om moet hebben bedelen, en het alleen krijgt als de BAPO wordt ingeruild?

Zaterdagavond zat ik voor de buis. Het gezicht van Buma (fractievoorzitter CDA) kwam voorbij. Hij wilde het wel op een akkoordje gooien met de regeringspartijen, mits er aan een aantal voorwaarden zou worden voldaan. Eén van die voorwaarden: voortdurende bevriezing salarissen in onderwijs.
Zijn argument: als je als regering die salarissen verhoogt en dat alleen maar kunt betalen met het verhogen van belastingen, dan schiet je er toch niet echt mee op. Zit wat in. Het feit dat je salaris al vier jaar niet verhoogt wordt is het ergste niet; maar dat de BTW van 19 naar 21% ging, de accijnzen op brandstof en dranken omhoog ging, de inkomstenbelasting en de sociale premies, de pensioenpremies, de verzekeringsbelastingen etc etc.: daar heb je pas echt last van!

Ik heb het begrepen: als mijn salaris verhoogt wordt kost me dat de BAPO, moet ik dit en moet ik dat, en moet ik ook meer belasting betalen. Als mijn salaris niet verhoogt wordt, blijft de BAPO, maar moet ik komend jaar ook meer belasting betalen (en wie weet wat nog meer).

Wat zouden ze daar bij de Bond van Vrije Siamezen van zeggen? Ik heb het gevraagd.
Het antwoord is eenduidig: “Ik slaap, ik heb recht op pauze.”
Of, als het beestje in de tuin loopt: “Ssst, ik heb recht op ontspanning.”
Of, als het beest zich weer eens ligt schoon te likken: “Staat in de cao: recht op hygiënische werkomstandigheden…”.

Niet één keer heb ik het beest de term ‘werk’ horen gebruiken. Nou ja, één keer. Eén keer, toen ze de eerste twee regels uit het Bondslied voor Vrije Katten zong:

‘Ik leef niet om te werken
en ik werk niet om te leven’.

Het levensmotto van mijn Siamees: ‘Ik slaap, ik vreet, ik lummel, ik slaap, ik vreet, ik lummel’.
Een soort gesprekkencyclus, maar dan in stilte.

Ik snap het; ik mag blij zijn dat ik werk. De meest vernieuwende arbeidsvoorwaarde in de
21-ste eeuw: “Pay your own job…”.