KInderbijters

Terwijl ik dit schrijf, is op de achtergrond rumoer te horen. Ik vertel er straks meer over, maar eerst wil ik graag wat kwijt over een ervaring uit de afgelopen week. IK kreeg een computer op mijn werktafel, die al een week of zes niet goed bleek te functioneren. Dat kan, ware het niet dat dit een pc was die een juf gebruikte voor het aansturen van een digitaal bord.

Af en toe komt het voor dat het ruim zes weken kan duren voordat zo’n probleemgeval bij mij terechtkomt. In sommige gevallen vindt de betreffende leerkracht dat wel best. Mocht er dan een opmerking komen over dat niet-werken-met-het-bord, dan kan de techniek of de techneut de schuld krijgen en hoef je jezelf niet te verantwoorden… Gelukkig kom ik een dergelijk geval eigenlijk nooit tegen op ‘mijn school’.

In dit geval ging het om een juf die tot de categorie ‘fanatiek gebruiker’ behoorde en uiteindelijk zelf maar de stoute schoenen aantrok. Zij passeerde ‘eigen oplosser’ en belde op. De volgende dag kon ze weer met haar materiaal aan de slag.

Het leerde weer een paar dingen; als leerkracht ben je in een paar jaar tijd behoorlijk afhankelijk geworden van technische dingen, en je dagelijks ritme kan behoorlijk in de war geschopt worden als er ergens een kink in de technische kabel zit. Voor de organisatie moet en kan dat niet anders betekenen dan dat er technische mankracht beschikbaar is. Vooral omdat ict zo langzamerhand één van de factoren is geworden die de kwaliteit van een les bepalen. Misschien betekent dat ook dat je als leerkracht een aantal voor de hand liggende problemen zelf moet kunnen duiden, en in een enkel geval ook oplossen.
Voor een ict-er betekent het dat je niet kunt treuzelen en blijven onderzoeken.
Voor een schoolleider betekent het dat er altijd wat geld op de plank moet liggen om te zorgen dat leerkrachten niet onthand raken.

In mijn observatorium bevindt zich een Siamese poes. Dat mag genoegzaam bekend zijn. Bij dit
beest functioneert alles. Ook als het niet functioneert op de wijze die op prijs wordt gesteld. Dat is misschien ook het enige dat niet echt functioneert bij poes: het snapvermogen. Ergens zit een gedeelte van haar brein op slot. Zo haal ik haar nog regelmatig uit het gordijn, belemmer ik haar nog steeds in het binnenshuis sprinten etc.
Vandaag bedacht ik me dat het niet eerlijk is. De kat mag dan wel niet binnenshuis sprinten, de hamster heeft hier zijn levenswerk van gemaakt. Hij doet dat niet buiten de kooi, al is dat niet uit eigen vrije wil, maar bij gebrek aan het betere bondswerk, zullen we maar zeggen.
Hamster draaft in molen, en het beestje loopt tegenwoordig elke avond de halve marathon. Vervelend is dat in deze de techniek mij ook in de steek laat. Nee, geen internetprobleem, geen losliggende kabels… De as van de molen wenst zich niet te laten smeren, zodat hamster een geluid voortbrengt dat lijkt op het geknars van de wielen van een Haagse tram, op weg naar het Binnenhof.
Met grote regelmaat word ik dan ook aangestuurd om het beest met kooi en al te verhuizen naar de schuur, zodat het geraas daar buiten gehoorsafstand voort kan gaan.

Dat transport is trouwens inmiddels een levensgevaarlijke zaak geworden, evenals het voederen dan wel schoonmaken van de kooi. Het beest bijt. Volslagen onverwacht gaat ie in de aanval. Menig vingerkootje is al voorzien van bijtsporen.
Waarom? Het is ons een raadsel.
Misschien komt het wel omdat het inmiddels een oude hamster is. Een bejaarde hamster met agressieve neigingen… Het beest is ons indertijd aangesmeerd met de boodschap dat een hamster gemiddeld een leeftijd bereikt van net geen jaar. Wel, deze bejaarde bijter is al twee en nog steeds springlevend in de molen….

Laat ze de BAPO maar afschaffen. Ze komen er wel op terug als we vanaf ons vijfenvijftigste kinderen gaan bijten…