Me kont kusse....

Lek. Lekken. Gelekt.
’t Was weer eens de week voor Prinsjesdag. Los van het feit dat die week er voor nog meer heisa geeft dan de week zelf: het grote geheim ligt al weer op straat.

Elk jaar hetzelfde liedje: niemand mag het weten, politici zijn de eersten die het weten en ja, publiciteitsgeil als er altijd wel eentje is: lekken….

Rijdt die koning volgende week weer in zijn mooie koets door Den Haag, keurig in het oude pak, vrouw ook mooi in de kleren… En eigenlijk is het allemaal nep, want iedereen daar in de Ridderzaal is al helemaal op de hoogte.

Het geheim van Den Haag, nu te lezen in Prive.

Stond er ook nog iets nieuws in voor het onderwijs? Ik weet het nog niet helemaal precies, maar wat ik verwacht had, dat komt uit. Het gaat nog niet echt goed met de economie, er is dus ook weinig loonruimte. Dus gaan de onderwijssalarissen niet verder omhoog…. Oke, we hebben nog een baan!

Ik wil er dit keer geen lang verhaal van maken. Wat ik me afvroeg: hoe reageert mijn kat op dit nieuws?
Wel, dat beest heeft totaal geen interesse in onze staatsrechtelijke organisatie. Je ziet haar denken: laat die vent maar mooi in z’n koetsie naar de Ridderzaal toeren, dan heb ik er hier geen last van. Mooi rustig. Omgekeerd mars. 

Zo gaat dat, bij een kat heb je het nakijken. Wat zie je dan? Staart omhoog, kont naar achteren.

Mensen zouden zeggen: je kunt me de pot op.